Αναρτήσεις
Η λέξη “ρήξη” είναι μια από τις πιο συνηθισμένες λέξεις της τρέχουσας πολιτικής ορολογίας. Χρησιμοποιείται ως ένας αμφίσημος αξιολογικός προσδιορισμός, ο οποίος στοχεύει να επενδύσει είτε με την ελπίδα, είτε με τον φόβο, την αβεβαιότητα που εμπεριέχουν συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις (όπως μονομερής ενέργεια, στάση πληρωμών, έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ κλπ). Πρόκειται δηλαδή για μια επικοινωνιακή πρακτική στο χώρο της πολιτικής που διαχειρίζεται την “αβεβαιότητα” με ιδεολογικούς όρους και αποβλέπει να οικοδομήσει “σχέσεις εμπιστοσύνης” προς την πολιτική ταυτότητα του υποκειμένου που την χρησιμοποιεί.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η θέση που λαμβάνουμε απέναντι σε διάφορα ζητήματα, δεν προσδιορίζεται κυρίαρχα μέσω της “κατανόησης” αλλά μέσω της “πίστης”. Η “πίστη” είναι στην πραγματικότητα μορφή “ανάθεσης” σε κάτι πέρα από μας που το εμπιστευόμαστε. Ανεξάρτητα αν το συνειδητοποιούμε η όχι, σε κάθε στιγμή της ημέρας εμπιστευόμαστε κάποιον ή κάτι. Για την εμπιστοσύνη θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε μεταφορικά ότι συμβαίνει κάτι ανάλογο με την “εντροπία” στο 2ο θερμοδυναμικό αξίωμα: Η εμπιστοσύνη είναι μια μορφή τεμπελιάς, γιατί η πίστη είναι λιγότερο κοπιαστική από τον έλεγχο.
Οι “σχέσεις εμπιστοσύνης” είναι ένας από τους βασικούς μηχανισμούς των σχέσεων εξουσίας (ιδιαίτερα στον χώρο της πολιτικής), ο οποίος λειτουργεί δια μέσου της ανάθεσης. Οι τεχνικές της εξουσίας αναπαράγουν την “ανάθεση” μέσω πρακτικών που εμπεδώνουν την “απόσταση” ανάμεσα στους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους. Ως “απόσταση” ορίζουμε χρονικές διαφορές και ποσοτικούς φραγμούς που επιβάλλονται στην ροές της γνώσης και της πληροφορίας ανάμεσα στην διαδικασία παραγωγής και στην διαδικασία διάθεσή τους. Μέσω αυτών των πρακτικών οι “σχέσεις εμπιστοσύνης” μετασχηματίζονται σε “σχέσεις χειραγώγησης”.
η συνέχεια [εδώ]
οι "από κάτω" της εκδήλωσης...
(για την ανάγκη συγκρότησης μιας ενιαίας αριστερής αντιπολίτευσης “από τα κάτω”, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού)
Την Τρίτη 19 Μάη πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ η εκδήλωση που οργάνωσε το RProject με θέμα “Σύγκρουση τώρα με τους δανειστές” με πλήθος κόσμου, όπως αναφέρει και το σχετικό ρεπορτάζ της “εφημερίδας των συντακτών”.
Ένας φίλος που παρακολούθησε την εκδήλωση εξέφρασε το παρακάτω εύλογο ερώτημα, με αφορμή το πλήθος που προσήλθε στην εκδήλωση. Ξεχείλιζε η αίθουσα και έφτανε μέχρι κάτω την είσοδο του κτιρίου: “Πως μπορείς να εμπιστευτείς πολιτικά κάποιους που σου μιλούν για το μέλλον της χώρας όταν δεν έχουν καν την στοιχειώδη ικανότητα να προβλέψουν πόσοι περίπου θα έρθουν σε μια εκδήλωση που οι ίδιοι οργανώνουν;”
Είναι αλήθεια ότι οι σύντροφοι του Rproject δεν τα πάνε καλά με το “πλήθος”. Πάντα υποτιμούσαν την συμμετοχή των απλών ανθρώπων που δεν είναι “επαγγελματίες” της πολιτικής στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στον ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που ιδρύθηκε, δεν ήταν υπέρ του “ΣΥΡΙΖΑ των μελών”, αλλά συντάχτηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών. Υποτίμησαν αργότερα την σημασία του κινήματος των πλατειών. και σήμερα συνεχίζουν να υποτιμούν ως συμμέτοχο και παραγωγό πολιτικής τον απλό κόσμο. Γιαυτό και στην εκδήλωση υπήρχαν μόνον αντιπροσωπευτικές “ομιλίες” και “παρεμβάσεις” εκπροσώπων ρευμάτων και τάσεων, αλλά δεν δόθηκε λόγος σε κανέναν άλλο και δεν έγινε συζήτηση.
η συνέχεια [εδώ]
3. Το “συμβάν” που θα τροποποιήσει το πολιτικό σκηνικό δεν θα είναι ούτε δημοψήφισμα ούτε εκλογές.
Έφτασε η στιγμή να επαληθευτούν οι προαναγγελθείσες προφητείες της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας με την μορφή ενός “συμβάντος” που θα μεταφέρει το κέντρο της σύγκρουσης από τους “θεσμούς” στο “εσωτερικό μέτωπο”. Και δεν πρόκειται για κάποιο δημοψήφισμα ή εκλογές. Αυτά πιθανόν να ακολουθήσουν για να επικυρώσουν τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς. Δεν πρόκειται για ένα απρόβλεπτο “συμβάν”, αλλά – στην καλύτερη περίπτωση - για μια αναγκαστική για την κυβέρνηση και προσχεδιασμένη από τον αντίπαλο “στάση πληρωμών” ή - στην χειρότερη περίπτωση - ένα “πιστωτικό γεγονός” που θα δημιουργηθεί από έλλειψη ρευστότητας... Η διάσημη φράση «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» του Καρλ φον Κλάουζεβιτς από το έργο του «Περί Πολέμου» προσδιόριζε μια σημαντική διάκριση στην άσκηση κρατικών πολιτικών στα προηγούμενα στάδια της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Σήμερα η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα της εποχής της παγκοσμιοποίησης έχει καταργήσει αυτή την διάκριση των μέσων. Η πολιτική ως άσκηση της τεχνοεπιστήμης μέσω της παραγωγής και διαχείρισης κινδύνων/αβεβαιοτήτων τροποποιεί την κανονικότητα λειτουργίας των θεσμών (μέσω της κατάργησης των “κοινωνικών συμβολαίων” στα οποία αποκρυσταλλώνεται αυτή η λειτουργία στην κοινωνία) και παράλληλα παράγει “συμβάντα”, των οποίων τα αποτελέσματα είναι ισοδύναμα με αυτά ενός πολέμου. Οι μνημονιακές πολιτικές στη χώρα μας - ως μια διακριτή πολιτική πρακτική των τεχνικών της εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού η οποία ταυτόχρονα κατασκευάζει και διαχειρίζεται την κρίση χρέους - επιφέρει αναμφισβήτητα ανάλογα αποτελέσματα στην κοινωνία με αυτά μιας πολεμικής σύρραξης.
η συνέχεια [εδώ]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου