ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Το φαντασιακό της “ρήξης” ως πολιτική απάτη




Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

(για την ανάγκη της οργάνωσης του “αντάρτικου” στον νεοφιλελευθερισμό)
Η λέξη “ρήξη” είναι μια από τις πιο συνηθισμένες λέξεις της τρέχουσας πολιτικής ορολογίας. Χρησιμοποιείται ως ένας αμφίσημος αξιολογικός προσδιορισμός, ο οποίος στοχεύει να επενδύσει είτε με την ελπίδα, είτε με τον φόβο, την αβεβαιότητα που εμπεριέχουν συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις (όπως μονομερής ενέργεια, στάση πληρωμών, έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ κλπ). Πρόκειται δηλαδή για μια επικοινωνιακή πρακτική στο χώρο της πολιτικής που διαχειρίζεται την “αβεβαιότητα” με ιδεολογικούς όρους και αποβλέπει να οικοδομήσει “σχέσεις εμπιστοσύνης” προς την πολιτική ταυτότητα του υποκειμένου που την χρησιμοποιεί.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η θέση που λαμβάνουμε απέναντι σε διάφορα ζητήματα, δεν προσδιορίζεται κυρίαρχα μέσω της “κατανόησης” αλλά μέσω της “πίστης”. Η “πίστη” είναι στην πραγματικότητα μορφή “ανάθεσης” σε κάτι πέρα από μας που το εμπιστευόμαστε. Ανεξάρτητα αν το συνειδητοποιούμε η όχι, σε κάθε στιγμή της ημέρας εμπιστευόμαστε κάποιον ή κάτι. Για την εμπιστοσύνη θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε μεταφορικά ότι συμβαίνει κάτι ανάλογο με την “εντροπία” στο 2ο θερμοδυναμικό αξίωμα: Η εμπιστοσύνη είναι μια μορφή τεμπελιάς, γιατί η πίστη είναι λιγότερο κοπιαστική από τον έλεγχο.

Οι “σχέσεις εμπιστοσύνης” είναι ένας από τους βασικούς μηχανισμούς των σχέσεων εξουσίας (ιδιαίτερα στον χώρο της πολιτικής), ο οποίος λειτουργεί δια μέσου της ανάθεσης. Οι τεχνικές της εξουσίας αναπαράγουν την “ανάθεση” μέσω πρακτικών που εμπεδώνουν την “απόσταση” ανάμεσα στους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους. Ως “απόσταση” ορίζουμε χρονικές διαφορές και ποσοτικούς φραγμούς που επιβάλλονται στην ροές της γνώσης και της πληροφορίας ανάμεσα στην διαδικασία παραγωγής και στην διαδικασία διάθεσή τους. Μέσω αυτών των πρακτικών οι “σχέσεις εμπιστοσύνης” μετασχηματίζονται σε “σχέσεις χειραγώγησης”.

Όσο μεγαλώνει το “απρόσιτο” που παράγει αυτή η “απόσταση” αντίστοιχα μικραίνει και η εκλογίκευση της εμπιστοσύνης, χωρίς όμως να μειώνεται αναγκαστικά η ισχύς της. Η πίστη στον Θεό, που τον χωρίζει άπειρη “απόσταση” από τον άνθρωπο είναι μια σχέση και δεν υπόκειται σε λογική διαχείριση. Η εξουσία (“έξω” από την “ουσία”[*]) είναι στην πραγματικότητα μια “σχέση” και όχι μια “ουσία”. Αυτή η διάκριση είναι σημαντική γιατί μας βοηθάει να αντιληφθούμε πως παράγονται συγκεκριμένα υλικά αποτελέσματα από “ουσίες” που δεν διαθέτουν καθεαυτές καμία υλική υπόσταση, όπως ο Θεός, η Ισχύς, η Πατρίδα, το Δίκαιο κλπ, με την διαμεσολάβηση της εξουσίας

Ο ίδιος ο καπιταλισμός στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις “σχέσεις εμπιστοσύνης”. Σας παραπέμπουμε σε ένα κείμενο έχει δημοσιευθεί το 2006 στο περιοδικό “θέσεις” και έχει τον εύγλωττο τίτλο: “Εξουσία και εμπιστοσύνη ως συστατικά στοιχεία του χρήματος και της πίστης” για χάριν διασκέδασης επ' αυτού του θέματος, επειδή συντάκτης του κειμένου είναι ο Κ. Λαπαβίτσας, ο οποίος προβάλλεται σήμερα ως σύμβολο της “ρήξης” και από εχθρούς και φίλους, αν και ο ίδιος στην δημόσια παρουσία του επιμένει ότι προϋπόθεση για ένα πραγματικό διάλογο στα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας είναι η απαλλαγή από αυτή την επικοινωνιακή πρακτική.

Η εξουσία βέβαια είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που δεν εξαντλείται μόνον στις “σχέσεις εμπιστοσύνης”. Επιμένουμε σε αυτή την πλευρά της γιατί έχει σημαντική αξία για να αντιληφθούμε το σύστημα διακυβέρνησης του νεοφιλελευθερισμού όχι μόνον το πως οργανώνει τις δικές του “πειθαρχίες” (όπως τις ορίζει ο Φουκώ) στηριζόμενο πρώτιστα στην “συναίνεση” και όχι στην “καταστολή”, αλλά και πως αναδιοργανώνει τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης στην κοινωνία, αλλά και στον χώρο της πολιτικής εντός των θεσμών, με αποτέλεσμα όχι μόνον εισάγει τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό του κόσμου της εργασίας και να γενικεύει την ατομική διαπραγμάτευση με το κράτος, αλλά και να διαμορφώνει ακόμα πολλαπλές, και μερικές φορές αντιφατικές, “ατομικές ταυτότητες” στο εσωτερικό των ίδιων των κοινωνικών υποκειμένων.

Μερικές επισημάνσεις για το πως νεοφιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης, παράγει ως “ουσία” την “αβεβαιότητα” και την διαχειρίζεται για να διαμορφώνει “συμβάντα” και να τροποποιεί τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης, περιλαμβάνονται στο κείμενο “Το “συμβάν” που θα τροποποιήσει το πολιτικό σκηνικό δεν θα είναι ούτε δημοψήφισμα ούτε εκλογές”. Στο ίδιο κείμενο επισημαίνουμε ότι:
Οι μνημονιακές πολιτικές στη χώρα μας - ως μια διακριτή πολιτική πρακτική των τεχνικών της εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού η οποία ταυτόχρονα κατασκευάζει και διαχειρίζεται την κρίση χρέους - επιφέρει αναμφισβήτητα ανάλογα αποτελέσματα στην κοινωνία με αυτά μιας πολεμικής σύρραξης. 

και συνεχίζαμε παρακάτω:
Το ερώτημα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή αν θα γίνει “ρήξη” ή θα επέλθει “συμφωνία” με τους δανειστές δεν καταγράφει τίποτα άλλο από την ηγεμονία των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού που παράγουν τον φόβο, χειραγωγούν την ανασφάλεια και προετοιμάζουν το επόμενο “συμβάν”. Δεν είναι κάποιο υπαρκτό δίλημμα, για όσους εναντιώνονται στις πολιτικές του: Η “ρήξη” έχει ήδη συμβεί με την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών στην χώρα μας. Συνοδεύτηκε και από ένα “πραξικόπημα”: την αποπομπή του Γ. Παπανδρέου από πρωθυπουργού της χώρας, την σημασία του οποίου υποτίμησε τότε συνολικά η Αριστερά, το ποίο κατέγραφε με τον πιο καθαρό τρόπο την μετατροπή των “κοινοβουλευτικών θεσμών” σε σύστημα “διοίκησης” στην υπηρεσία των επιταγών του κεφάλαιου.

Δεν θα επεκταθούμε άλλο σε αυτές τις τεχνικές της εξουσίας, γιατί χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για να παρουσιάσουμε αναλυτικά όλες τις πλευρές τους. Αυτή την εισαγωγή την θεωρούμε απαραίτητη για το θέμα, επειδή η Αριστερά γενικώς έχει ασχοληθεί αρκετά με τις σχέσεις εκμετάλλευσης, αλλά πολύ λίγο με τις σχέσεις εξουσίας.

Η “πολιτική σκηνή” είναι ένας χώρος γεμάτος από επικοινωνιακές απάτες που κάνουν το “μαύρο” “άσπρο” και αντίστροφα, αποδομώντας / αναδομώντας “σχέσεις εμπιστοσύνης”. Ενδεικτικά αναφέρουμε την προβολή της κοινής θέσης, τόσο από μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από πολιτικούς εκπροσώπους του μνημονιακού στρατοπέδου, ότι “δεν μπορεί να κυβερνά την χώρα το 4% του ΣΥΡΙΖΑ” . Όλοι αυτοί, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την πραγματικότητα, η οποία όπως καλά γνωρίζουν είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που προβάλλουν. Κατασκευάζουν έναν φανταστικό κίνδυνο για να επιβάλλουν την δικές τους πολιτικές απόψεις: Στις πολιτικές επιλογές της σημερινής κυβέρνησης και στη μορφή της διακυβέρνησης δυστυχώς δεν ηγεμονεύει η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ του 4% που τον ανέδειξε στην κυβερνητική εξουσία, αλλά ηγεμονεύει η ταυτότητα του ενιαίου ΣΥΝασπισμού  (με την ΔΗΜΑΡ μέσα) του 3%. που χρόνια βολόδερνε για την κοινοβουλευτική επιβίωση. Με την πολιτική ταυτότητα αυτού “συνασπισμού” τα πάνε μια χαρά!  Η αποδόμηση λοιπόν της εμπιστοσύνης προς το “νέο” που έφερε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή είναι ταυτόχρονα αναδόμηση της εμπιστοσύνης προς την μακρόχρονα δοκιμασμένη πολιτική ανεπάρκεια του παλιού ΣΥΝασπισμού.

Αντίστοιχη επικοινωνιακή απάτη είναι τα περί “ρήξης” στην οποία συμμετέχει σχεδόν όλο το εύρος των πολιτικών δυνάμεων, από τον σκληρό μνημονιακό πυρήνα του πολιτικού συστήματος μέχρι τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και των αντιεξουσιαστών, που έχουν κάνει σημαία τους την “ρήξη” και φαντασιώνονται ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα επαναστατικών ανατροπών. Οι μεν την χρησιμοποιούν για να διαχειρίζονται το “φόβο” και να διαμορφώσουν την συναίνεση στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, οι δε για να συντηρούν τα πολιτικά τους ακροατήρια, χωρίς μάλιστα κάποια ιδιαίτερη επιτυχία.

Όπως έχουμε επισημάνει στο κείμενο “Το Grexident ως "δώρο" στο ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον Κατσανέβα και άλλες προοδευτικές δυνάμεις της δραχμής...”, είναι αρκετά πιθανόν τα επιτελεία του νεοφιλελευθερισμού να κάνουν αυτό το δώρο της “ρήξης”, πετώντας το γάντι σε όσους αμφισβητούν τις επιλογές τους και φαντασιώνονται ότι με παρόμοια “συμβάντα” ανοίγει ο δρόμος για την κοινωνική ανατροπή. Η “ρήξη” που φαντασιώνονται δεν θα είναι το “μάνα εξ ουρανού” που θα λύσει τα προβλήματά τους. Και τότε θα βρεθούν σε ανάλογη θέση με αυτή των Εβραίων που τους οδηγούσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα για το τι συμβαίνει γύρω τους. Η πίστη στην “παλαιά διαθήκη” δεν τους πρόσφερε τίποτα...

Σήμερα η Αριστερά μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά  ως “αντάρτικο” απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό. Στο πεδίο των κρατικών πολιτικών διαχείρισης η ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας είναι δεδομένη. Η Αριστερά δεν μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά σε αυτό το πεδίο χωρίς να έχει συγκροτηθεί πρώτα εντός της κοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δίνει και εκεί της μάχες της. Το βασικό ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση εναλλακτικών σχεδίων κρατικής διαχείρισης αλλά η οργάνωση των αντιστάσεων στο εσωτερικό της κοινωνίας. Αυτό όμως απαιτεί, εκτός από την ανάγνωση της συγκυρίας και μια άλλη αντίληψη για την πολιτική...

[*] Ετυμολογία της "εξουσίας": εξουσία <αρχ.<ἔξεστι<ἐξ + ἐστί ("έξω" από το "είναι" ), 
το εξ (εκ) όπως στο εξαγωγή <αρχ. ἐξάγω< ἐξ + άγω, στο εκ-παραθύρωση κλπ.,
ουσία <αρχ. οὐσία<οὖσα, θηλ. του ὤν, μτχ. του<εἰμί

10 σχόλια :

  1. Η "ρήξη" χρησιμοποιείται από τα κυρίαρχα μέσα ως φόβητρο, αλλά από την άλλη πλευρά έχει περιεχόμενο, απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει αυτό το περιεχόμενο να το κάνει κατανοητό στο λαό, δηλαδή δεν θέλει να ανοίξει δημόσια το διάλογο για το εθνικό νόμισμα, δηλαδή το περίφημο plan b.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετικό!

    Αλλά το "αντάρτικο" δεν χρειαζόταν αποσιωπητικά, αυτοί έχουν δις, ΜΜΕ, Πρεσβείες, Ζημενς, Βαλίτσες, εμείς μερικά μπλογκ και το πεζοδρόμιο, κανουμε κανονικό αντάρτικο, με πληκτρολόγια για όπλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. που καταντήσαμε26 Μαΐου 2015 στις 10:43 π.μ.

    Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια λέξη που έχει απαλειφθεί, από το λεξιλόγιο της Κυβέρνησης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ...

    Αντίθετα έχει υιοθετηθεί από την κυβέρνηση η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα. Ο Δραγασάκης την ΚΕ αναφέρθηκε ότι "η κυβέρνηση επιδιώκει μια πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία". Ποίο είναι το επίδικο αυτής της διαχείρισης;

    Μήπως δεν την ψηφίσουν όλα τα μέλη της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και την ψηφίσει το ποτάμι και άλλες μνημονιακές δυνάμεις;

    Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, εύκολα μπορεί να διαχειριστεί και να ελέγξει το μπουλούκι των συριζέων βουλευτών. Δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να κάνει και το ίδιο με τους παρ έξω.

    Ποίος θα το φανταζόταν ότι θα φτάναμε στο σημείο να λέμε:
    - Κράτα γερά Ζωή, κράτα Βαρουφάκη, κράτα Ραχήλ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλοι τής ΕΟΣ,


    Όλη αυτή η παπαρολογία(*) για να καταλήξετε στο αδιανόητο ενός Grexit και στο ανεπιθύμητο ενός Grexident; Και μόνο το γεγονός ότι ο έχω-ένα-τσίρκο-ηλεκτρικό-στο-μυαλό-μου Νοσφεράτος χαρακτηρίζει το κείμενο "ενδιαφέρον" τα λέει όλα!


    Τα λέμε


    (*) Παπαρολογία, γιατί παίρνετε τα (σωστά per se) κομμάτια από δέκα διαφορετικά παζλ, με την παιδαριώδη φιλοδοξία να συνθέσετε ένα ...ενδέκατο, που υπάρχει μόνο στο μυαλό σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό θα ήταν

      1. να "διαβάζεις" το κείμενο και όχι μόνο τα σχόλια...

      2. να απαλλαγείς από το σύνδρομο του "καλαμποκιού", που διακατέχει την συμπεριφορά εκείνων που πιστεύουν ότι δεν είναι καλαμπόκι, αλλά ανησυχούν αν το γνωρίζουν οι κότες. Στην πραγματικότητα αμφιβάλουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους...

      Διαγραφή
    2. Φίλε μου, το διάβασα (και όχι μόνο μια φορά) το κείμενό σας. Και μπορώ να σου καταθέσω και από ποιο σημείο έβγαλα το συμπέρασμα για το δια ταύτα τού άρθρου: από την προτελευταία παράγραφο. Εσύ μπορείς να μου υποδείξεις έστω και ένα σημείο που να αποδεικνύει ότι σας παρερμήνευσα; Θα σου ήμουν υποχρεωμένος.


      Τα λέμε

      Διαγραφή
    3. Το σημείο είναι είναι οι χαρακτηρισμοί: "αδιανόητο" και "ανεπιθύμητο". Ισχυριζόμαστε ότι ο κοινωνικός συσχετισμός είναι δυσμενής στην κοινωνία και ότι δεν βρισκόμαστε στα πρόθυρα της "επανάστασης". Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού είναι δεδομένη και δεν κινδυνεύει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην κυβέρνηση, αλλά αντίθετα ο εκείνος που κινδυνεύει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ένας πολιτικός σχηματισμός που θα ενσωματωθεί στο κυρίαρχο σύστημα διακυβέρνησης. Αν το 30% περίπου της ελληνικής κοινωνίας σήμερα είναι υπέρ της δραχμής, μόνον ένα μειοψηφικό ποσοστό κάτω από 10% εμπιστεύεται στην Αριστερά που έχει κάνει της σημαία αυτή την έξοδο την διακυβέρνηση της χώρας για να πραγματοποιήσει αυτή την επιλογή. Αυτό τι σου λέει για τον κοινωνικό συσχετισμό;

      Κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται μόνον εκλογές, ούτε μέσω της "κρατικής διαχείρισης", χρειάζονται και πολλά άλλα που σήμερα δεν υπάρχουν. Γι' αυτό μιλάμε για "αντάρτικο" στον νεοφιλελευθερισμό και όχι για "κοινωνική ανατροπή". Να το πούμε με "πολεμικούς όρους", σήμερα δεν είμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση, για να πούμε το "ΟΧΙ" (η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν το είπε όταν έπρεπε, και ακολούθησε "πραξικόπημα" που εγκαθίδρυσε "διοίκηση" στη χώρα μας). Τώρα είμαστε στην φάση του "γοργοπόταμου"...

      Με αυτά τα δεδομένα αυτοί που θεωρούν ότι η έξοδος της χώρας από την ΟΝΕ και την ΕΕ, μια στάση πληρωμών και άλλες παρόμοιες "μονομερής ενέργειες", ότι ανοίγουν τον δρόμο της "επανάστασης" κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτές οι ενέργειες είναι και "προβλέψιμες" και "διαχειρίσιμες" από την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα: Η "μονομέρεια" τους συνίσταται στο χώρο της όξυνσης των αντιθέσεων του κεφαλαίου και όχι στην κατεύθυνση της "κοινωνικής ανατροπής". Είναι χαρακτηριστικό όλες αυτές οι "μονομερής ενέργειες" βρίσκουν στήριξη και υποστηρίζονται και τεκμηριώνονται από αστούς οικονομολόγους που προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά και το όραμα της κοινωνικής ανατροπής. Όλοι αυτοί δεν έπαθαν παράκρουση, ούτε αλλαξοπίστησαν. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα πρέπει να παίρνεις θέση σε αυτές τις διακριτές πολιτικές διαχείρισης και να επιλέγεις με ποιά πλευρά τάσσεται, όπως και στον πόλεμο...

      Διαγραφή
  5. Φίλε ΕΟΣίτη,


    Μπα;;; Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι αυτό το ιστολόγιο είναι φιλικά διακείμενο στην ιδέα τής εξόδου από την ευρωζώνη;;; Όχι, δεν το πιστεύω ότι ξεπερνάς και τον Μπαλάφα, που είχε υο θράσος να ισχυριστεί ότι ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πει πως θα σκίσει το μνημόνιο! Άρα;

    Άρα, μου θυμίζεις το ΚΚΕ που λέει: μέχρι να γίνει επανάσταση ας κάτσουμε στα αυγά μας!

    Ούτε κι αυτό μού πολυκάθεται καλά. Αυτό το ιστολόγιο είναι κάργα αντιΚΚΕ. Άρα;

    Άρα, είτε δεν έχεις αποφασίσει (πες το όμως), είτε προφασίζεσαι για να μη χαρακτηριστείς ευρωλάγνος.

    Κι αυτό το περί ανταρτοπόλεμου τι είναι; Πας καλά; Μπας και νομίζεις ότι είμαστε ακόμα στη δεκαετία τού 1950, όταν έπρεπε να φοράς ακόμα και το ρολόι στο δεξί χέρι για να μη βρεθείς σε κάνα νησί; Φίλε μου, κυβέρνηση είσαστε! Κυ-βέρ-νη-ση!

    Ο κόμπος έφτασε στο χτένι, δεν υπάρχουν περιθώρια για να πετάει κανείς τη μπάλα στην κερκίδα, ούτε να κάνει τον ετοιμοθάνατο με ένα τζαρτζαρισματάκι και να μη λέει να σηκωθεί για να συνεχιστεί το παιχνίδι. Κι αν νομίζεις ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για τη ρήξη (αλήθεια, τι έκανε αυτό το ιστολόγιο από το 2012 και μετά για να τον ετοιμάσει;), ξεκίνα εδώ και τώρα να δεις τι πρέπει να γίνει για να είναι έτοιμος το συντομότερο δυνατόν. Με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάποιον άλλον ΣΥΡΙΖΑ.

    Διαφορετικά, πες και στους άλλους τού μαγαζιού εδώ να ξεκρεμάσετε την ταμπέλα που έχετε και να ανεβάσετε μια άλλη που να λέει ΕΟΡ (Ένωση Οπαδών για τη Ριζοσπαστικοποίηση της Δημοκρατικής Αριστεράς) ή κάτι παρόμοιο.


    Τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να στο πούμε κάπως πιο χοντρά (άρα απλοποιητικά) μπας και το καταλάβεις:

    Δεν αρκεί να λες μπροστά στον καθρέπτη σου τι ωραίος αντικαπιταλιστής είμαι!

    - Αν δεν υπάρξουν "ρήξεις" και "ανατροπές" στο εσωτερικό της Αριστεράς (όλης της Αριστεράς), δεν πρόκειται να υπάρξει "ρήξη" με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Με την "υπάρχουσα Αριστερά", είτε χρεοκοπήσει η χώρα είτε όχι, είτε μείνουμε στην ΕΕ και την ΟΝΕ, είτε βγούμε, δεν πρόκειται να θιγεί η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ