ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Ο ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΑΜΑΝΑ


Αναδημοσίευση από τις "θέσεις"

 1. Η συνέχεια του υπάρχοντος;

Στους δύο πρώτους μήνες δράσης, η κυβέρνηση της Αριστεράς και των συμμάχων της μοιάζει να τείνει να μετατραπεί σε φιλολαϊκό διαχειριστή του υπάρχοντος, δηλαδή της κυριαρχίας του κεφαλαίου στην παγιωμένη νεοφιλελεύθερη μορφή της. Κυβερνητικοί παράγοντες και λαϊκές φωνές εκνευρίζονται με αυτή την επισήμανση. Συνιστούν υπομονή και αναμονή, πίστωση χρόνου και χρημάτων, που διανθίζονται με μεταφορές όπως «ανάσα» και «γέφυρα».

Το ζήτημα δεν είναι όμως ποσοτικό (ας περιμένουμε μέχρι τον Ιούνιο, το «2016»...). Είναι καθαρά ποιοτικό. Τι ακριβώς αναμένουμε να συμβεί σε αυτό το διάστημα; Με ποια στρατηγική κινούμαστε σε αυτό το ιδιόρρυθμο time out;

Μια ανάγνωση προτείνει αισιοδοξία με διάρκεια. Ο ελληνικός λαός, και πρώτα απ’ όλα το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι υποστηρικτές του, κρατούν σήμερα στάση χειροκροτητικής παθητικότητας, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε κατάσταση εξέγερσης εναντίον των κοινωνικών ανισοτήτων, της μαύρης εργασίας, της ανεργίας, του κεφαλαίου (με σύμβολο το «χρέος»). Άρα η κυβέρνηση δεν δέχεται λαϊκή πίεση ούτε έχει στήριγμα για θαρραλέες αποφάσεις ρήξης. Εξίσου απομονωμένη είναι σε ευρωπαϊκό πεδίο, ενώ οι «επαφές» με Κίνα και Ρωσία αποτελούν πολιτικούς εξωτισμούς που δίνουν ελπίδα μόνον σε φανατικούς εθνικιστές.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση αναδιπλώνεται, υπογράφει τη χωρίς περαιτέρω επιδείνωση συνέχιση του υπάρχοντος με διάφορα ονόματα, πανηγυρίζει επειδή δεν θα υπάρξουν τα μέτρα που προανάγγελλε το email Χαρδούβελη, και αναμένει κάποιο φως. Δεν θέλει να πέσει ηρωικά στις Θερμοπύλες και αναζητά απεγνωσμένα προοπτική νίκης σε κάποια Σαλαμίνα.1 Όταν όμως κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να αναμένει, η λογική της «διασποράς» δυνάμεων και μετώπων μετατρέπεται σε απολογητική του υπάρχοντος.

Ένας πρώτος απολογισμός μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης


Στις 18 Μαρτίου, το Ινστιτούτο Μπίρκμπεκ για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες διοργάνωσε διάλεξη - συζήτηση με θέμα «Ελλάδα και Ευρώπη: Ένας πρώτος απολογισμός μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης», με ομιλητές τον Κώστα Δουζίνα, επικεφαλής του Ινστιτούτου, το μαρξιστή φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ και το δημοσιογράφο και οικονομικό αναλυτή Πολ Μέισον. 
 
1, Του Κώστα Δουζίνα

2. Του Σλαβόι Ζίζεκ

3. Του Πολ Μέισον

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Και λίγο κουτσομπολιό για τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ...


“Το χειρότερο πράγμα από το να σε κουτσομπολεύουν είναι το να μη σε κουτσομπολεύουν”

Στην “εφημερίδα των συντακτών” έχει δημοσιευθεί ένα κείμενο του Ν. Σβέρκου που καλύπτει επαρκώς της ανάγκες του κουτσομπολιού για τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ: 


Το κουτσομπολιό σε αντίθεση με το τίτλο του κειμένου -αλλά σε συμφωνία με το περιεχόμενό του – έχει ως αντικείμενο την παρουσίαση προσωπικών στάσεων και συμπεριφορών. Τα ονόματα στα οποία αναφέρεται είναι:

α) Τονισμένα με bold γράμματα: Νάσος Ηλιόπουλος, Γιάννης Μπουρνούς, Γιάννης Μπασκόζος, Εφη Καλαμαρά, Γιάννης Μηλιός, Δημήτρης Βίτσας, Χρήστος Μαντάς, Νίκος Βούτσης, Αλέκος Φλαμπουράρης, Πάνος Σκουρλέτης.

Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Η περιπέτεια του απρόβλεπτου


Ο κυρίαρχος λόγος έχει πλέον την δυνατότητα, όχι μόνον να ενσωματώνει αντιφάσεις και «παρεκκλίσεις» που αμφισβητούν την κυριαρχία του αλλά και να παράγει-κατασκευάζει τις αντιφάσεις και τις «παρεκκλίσεις» που εγγυώνται τη διατήρηση του. Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο «κατασκευάζει» «πρωτοπορίες, επαναστάσεις, επαναστάτες, κρίσεις» κ.λπ. Οι σημερινές «πρωτοπορίες» (στην τέχνη και στην πολιτική) δεν είναι φορείς του απρόβλεπτου ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως εχθρός κάθε τελολογίας που είναι ταυτόχρονα τελολογία της αρχής και του τέλους-σκοπού. Αυτό το απρόβλεπτο αναδύεται έτσι ως η κυρίαρχη εικόνα, μια εικόνα-θέαμα που απλώς αναπαράγει τον εαυτό της προκρίνοντας τον κοινωνικό αυτισμό ως το κυρίαρχο πρότυπο.

ολόκληρο το κείμενο εδώ:  

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Δεν είναι οι φίλοι μας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της "συμπόρευσης της Αριστεράς" που τα λένε αυτά...


Αν δεν έχετε δει την συνέντευξη της Μαρίν Λεπέν στον Γιάννη Πρετεντέρη, αξίζει να δείτε το παρακάτω απόσπασμα:

(ολόκληρη η συνέντευξη εδώ:

υπάρχει άλλος δρόμος;

Κάνναβη: Ουρουγουάη vs Ισπανία




Αναδημοσίευση από το "Νόστιμον ήμαρ
του Κώστα Σκλιάμη

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

Πριν από ένα χρόνο, η Ουρουγουάη με τoν τότε Πρόεδρο Jose Mujica έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποιήσε πλήρως τη μαριχουάνα (δηλαδή παραγωγή, πώληση, κατανάλωση) σε μια κίνηση που ονομάστηκε «το μεγάλο πείραμα». Αλλά τους τελευταίους μήνες του 2014, φαινόταν ότι το πείραμα της Ουρουγουάης πλησίαζε στο τέλος πριν καν αρχίσει, καθώς το δημόσιο αίσθημα συνέχισε να πηγαίνει ενάντια στη νόμιμη μαριχουάνα.  Στο τέλος του περασμένου μήνα, ωστόσο, οι ψηφοφόροι στην Ουρουγουάη χορήγησαν στον αριστερό συνασπισμό Broad Front άλλη μια προεδρική θητεία εκλέγοντας αυτή τη φορά τον Tabare Vazquez αντί του κεντροδεξιού υποψηφίου Luis Lacalle Pou, ο οποίος ήταν κατά της νομιμοποίησης της μαριχουάνας. Με τον τρόπο αυτό, η Ουρουγουάη στερεοποίησε τις αριστερές καταβολές της και παράλληλα διατήρησε ζωντανή τη νόμιμη μαριχουάνα της χώρας. Ο Vasquez έχει δεσμευθεί να συνεχίσει τις πολιτικές της νομιμοποίησης της μαριχουάνας, αλλά αποφάσισε επίσης να παρατείνει για αργότερα την εφαρμογή των πωλήσεων της κάνναβης μέσω των φαρμακείων.

Σύμφωνα με τον νόμο του Mujica, όσοι θέλουν να καπνίζουν μαριχουάνα νόμιμα μπορούν να επιλέξουν μεταξύ της αγοράς κρατικής μαριχουάνας από φαρμακεία, της καλλιέργειας στο σπίτι, ή της ένταξης σε μια λέσχη κάνναβης. Κύριος σκοπός του νόμου, είναι να πάρουν την αγορά από τους παράνομους εμπόρους ναρκωτικών, και όχι να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να καπνίζουν μαριχουάνα. Η μεταρρύθμιση αυτή είναι απλώς μια  «ρύθμιση της αγοράς που ήδη υπάρχει».

Η Αριστερά και η 25η Μαρτίου



Ένα απλό ξεφύλλισμα των κομματικών εντύπων της τελευταίας εκατονταετίας αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι τα κύρια άρθρα της 25ης Μαρτίου υπογράφονταν συχνά από τους ίδιους τους ηγέτες του ΚΚΕ ή της ΕΔΑ, κατά παρέκκλιση της συνήθους δημοσιογραφικής πρακτικής. Η δημόσια τοποθέτηση απέναντι στη συγκεκριμένη επέτειο εκλαμβανόταν δηλαδή ως κεφαλαιώδες ζήτημα, καθώς συμπύκνωνε την οριοθέτηση του αντίστοιχου πολιτικού φορέα τόσο απέναντι στο ελληνικό κράτος (που από το 1894 μέχρι το 1974 επιφύλασσε ατέλειωτες διώξεις σε όσους ευαγγελίζονταν μια ριζική κοινωνική αλλαγή) όσο και απέναντι στην ιδέα της επανάστασης, νικηφόρο αλλά ανολοκλήρωτο υπόδειγμα της οποίας θεωρούνταν το 1821

 περισσότερα εδώ:


Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Τα επιτελεία της ΕΕ μεθοδεύουν μια χειρότερη πολιτική από τα μνημόνια: το “διπλό νόμισμα”...


Το τελευταίο καιρό άρχισε δειλά αλλά σταθερά να προβάλλεται ως εναλλακτική απάντηση στο δίλημμα “δραχμή ή ευρώ” η παράλληλη κυκλοφορία και δεύτερου νομίσματος εντός της χώρας. Αυτή την λύση φαίνεται να την ενστερνίζεται και μια μερίδα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μετατόπιση του πολιτικού κέντρου της σύγκρουσης της νέας κυβέρνησης με τα επιτελεία της ΕΕ από τα μνημόνια και την λιτότητα στην επίλυση του ζητήματος της “ρευστότητας” προετοιμάζει το έδαφος για την επιβολή της εκδοχής του διπλού νομίσματος. Το ζήτημα της “ρευστότητας” είναι προϊόν των πολιτικών σχεδιασμών των επιτελείων της ΕΕ. Κατασκευάστηκε ως “πολιτικό εργαλείο” με την εκροή κεφαλαίων από την χώρα όλα τα προηγούμενα χρόνια, η οποία εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο με τις ευλογίες των μνημονιακών δυνάμεων. Σήμερα χρησιμοποιείται ως αιχμή των εκβιασμών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν έχει κανένα θεσμικό εργαλείο στα χέρια της να απαντήσει.

Μέσω μιας συμφωνίας σήμερα για “διπλό νόμισμα” μπορεί να εξασφαλιστούν κάποιες εγγυήσεις ως προς την “ρευστότητα”, όμως παράλληλα επιβάλλονται - με τον πιο θεσμικό τρόπο - τόσο η “εσωτερική υποτίμηση” όσο και οι “μνημονιακές μεταρρυθμίσεις” οι οποίες δεν ολοκληρώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία και όχι μόνο. Αυτή η πολιτική οδηγεί στην δημιουργία δύο Ελλάδων και αποκτά κοινωνικά ερείσματα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία έχουν μετατρέψει τον πλούτο τους σε ευρώ και τον έχουν μεταφέρει εκτός του τραπεζικού συστήματος της χώρας.

Παραθέτουμε ένα ενημερωτικό άρθρο γι' αυτό το ζήτημα από το newsbeast.gr:

Ο μύθος της λευκής Ελλάδας και ο ευρωπαϊκός ρατσισμός


Αναδημοσίευση από το "—Nomadic universality"
του Philippe Jockey


Δημοσιεύουμε παρακάτω επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο τού Philippe Jockey Le Mythe de la Grèce blanche. Histoire d’un rêve occidental [Ο μύθος της λευκής Ελλάδας. Ιστορία ενός δυτικού ονείρου], Paris, Belin, 2013 (σελ. 182-19). Ο γενικός τίτλος της ανάρτησης και οι υποσημειώσεις είναι του μεταφραστή.

Aκόμα περισσότερο απ’ ό,τι τους προηγούμενους αιώνες, η αναφορά σε μία λευκή Αρχαιότητα είναι πανταχού παρούσα το 19ο αι.: τη βρίσκουμε ταυτόχρονα στην τέχνη, στην πολιτική και στην κίνηση της αποικιοκρατίας.

Το ίδιο διάστημα εδραιώνεται η παράλληλη αναφορά σε μία λευκή δυτική ταυτότητα και μία ανατολική ετερότητα στολισμένη με τα πλέον βάρβαρα χρώματα. Στην καρδιά αυτής της αντινομίας βρίσκεται η έννοια της φυλής, η οποία παίρνει και αυτή χρώμα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Οι τέχνες –γλυπτική, ζωγραφική, ποίηση- θα παίξουν μείζονα ρόλο στη δόμηση αυτής της αντίθεσης η οποία βοηθάει τα ευρωπαϊκά έθνη να διευθετήσουν τη νομιμότητά τους έναντι του εαυτού τους και των άλλων.

Παρατηρούμε επίσης την άνοδο μιας ιδεολογίας που συνοδεύει αυτό το μείζον γεγονός και η οποία στο εξής θα ταυτίζει ρητά τη λευκή Ελλάδα και τη Δύση. Η αρχαία Ελλάδα αυτονομείται ως αποκλειστικό πρότυπο, χειραφετημένη από έναν κοινό κορμό που μέχρι τότε υπέτασσε σε μία ενιαία ονομασία –«Αρχαιότητα»- τον ελληνικό και το ρωμαϊκό πολιτισμό.

Στην καρδιά αυτής της εξέλιξης, καθόλου παράδοξα, βρίσκουμε το νεοελληνικό κράτος. Το κράτος αυτό κατακτά τότε ηρωικά την ανεξαρτησία του και χειραφετείται οριστικά, με τη συνδρομή των δυτικών εθνών, από τον οθωμανικό ζυγό που υφίστατο από το 15ο αι. Το λευκό θα γίνει ταυτόχρονα ο στόχος και το χρώμα μέσω των οποίων το νεαρό ελληνικό κράτος «αποκαθαίρεται» από τα πολύχρωμα στολίδια του, τουρκικής ή άλλης προέλευσης. Από τη δεκαετία του 1830 και μετά παρατηρείται μία αληθινή κάθαρσις[1] της (και μέσω της) λευκότητας. Μία εκκαθάριση η οποία θα αγγίξει ταυτόχρονα τα μνημεία, τους ανθρώπους και τη γλώσσα.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Πανελλαδική συνάντηση: Για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στα διόδια


Με αφορμή την αλλαγή του πολιτικού τοπίου στη χώρα μας, αλλά και τις πρωτοφανείς διώξεις των εταιρειών, μέσω εξοντωτικών προστίμων, διαταγών πληρωμής, αγωγών και ποινικών διώξεων εναντίον εκατοντάδων πολιτών, Επιτροπές Αγώνα κατά των Διοδίων από όλη την Ελλάδα οργανώνουν ημερίδα με θέμα:


«Το σκάνδαλο των διοδίων στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα»

το Σάββατο 28 Μαρτίου 2015 στις 10:00 π.μ. 
στο αμφιθέατρο της Διεύθυνσης Μεταφορών Περιφέρειας Αττικής, Μεσογείων 156, στην Αθήνα.

Οι συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών μας οδών, το κοινωνικό αγαθό της ελεύθερης μετακίνησης, η ανθρωπιστική κρίση, τα πρόστιμα και οι διώξεις. Εξειδικευμένοι επιστήμονες, νομικοί, πολίτες και πολιτικοί συζητούν για τις συμβάσεις παραχώρησης, την κατάργηση των νόμων Ρέππα-Βορίδη και τις νέες μορφές αγώνα κατά των διοδίων

Ζωντανή μετάδοση εδώ:

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Τι κέρδισε το κίνημα ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 24 (ΠΕΡΙ ΤΑΙΠΕΔ)

άρθρο 24 (όπως ψηφίστηκε)
κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση
Με τη συντονισμένη κινητοποίηση των τοπικών επιτροπών αγώνα κατά του ΤΑΙΠΕΔ, της Πρωτοβουλίας Πολιτών για την Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, αποσύρθηκε η διάταξη του άρθρου 24 που αφορά στην απορρόφηση της ΕΤΑΔ ΑΕ από το ΤΑΙΠΕΔ και αποτελούσε το κύριο αίτημα του αγώνα μας. Στο μέλλον θα συσταθεί φορέας για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, οι σκοποί και η λειτουργία του οποίου πρέπει να μας απασχολήσουν άμεσα, ώστε να συμμετάσχουμε σε μια ευρεία δημοκρατική διαβούλευση για τον χαρακτήρα του φορέα.
Η σύγκρουση με τους δανειστές για να διασφαλίσουμε/ αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία θα είναι μεγάλη. Όσοι/ες αγωνιστήκαμε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τα 4 αυτά χρόνια, «κρατώντας καθυστέρηση» στις ιδιωτικοποιήσεις, θέλουμε ο αγώνας να συνεχιστεί με καθαρά χαρτιά και κυρίως να δοθεί συντονισμένα από κοινού με την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό (κινήματα, τοπικές κοινωνίες, επιστήμονες, κ.λπ).

Δ. Παπαδημούλης: Το “παράσιτο” της ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ




Ο Δ. Παπαδημούλης ήταν και παραμένει ένας γνήσιος εκπρόσωπος της “ανανεωτικής πτέρυγας” του ΣΥΝασπισμού. Η “ανανεωτική πτέρυγα” εναντιώθηκε στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, γιαυτό αποχώρησε από τον ΣΥΝ και έφτιαξε το δικό της για να εφαρμόσει την πολιτική της χωρίς τα βαρίδια των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο Δ. Παπαδημούλης, πιο έξυπνος από τον Φ. Κουβέλη, ακολούθησε την δική του προσωπική στρατηγική. Παρέμεινε ως “παράσιτο” μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ  ( η άποψη του Δ. Παπαδημούλη για τον ΣΥΡΙΖΑ: [εδώ] ), μέχρι να ανελιχθεί σε κάποιο αξίωμα ως πολιτικός παράγοντας. Σήμερα από την θέση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει και προωθεί τις πολιτικές της ΔΗΜΑΡ.

Τι θα έλεγε σήμερα ο Φ. Κουβέλης αν ήταν στην θέση του Δ. Παπαδημούλη; Τα ίδια ακριβώς πράγματα:
«Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι σταθερή, ισχυρή, σοβαρή και μυαλωμένη. Ασφαλώς και δεν θα οδηγήσει τη χώρα σε εθνική περιπέτεια. Δεν έχουμε εντολή ρήξης και επιστροφής στη δραχμή. Έχουμε εντολή διαπραγμάτευσης και εξεύρεσης αμοιβαίας επωφελούς λύσης εντός της Ευρωζώνης»
και συνέχιζε παρακάτω:
«για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το πρόγραμμα μας έστω με κάποιες καθυστερήσεις, είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η ρευστότητα, να ακυρωθεί το σχέδιο στραγγαλισμού της χώρας και να μετάσχουμε , από το καλοκαίρι και μετά στο σχέδιο ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ».
(από την συνέντευξη στο “Πρώτο Θέμα” του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη).


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ