Προικοθήρες της εξουσίας

 

 Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει πολιτικός λόγος εξουσίας που να είναι ειλικρινής; Τα κόμματα που θέλουν να πάρουν την κρατική εξουσία και να κυβερνήσουν για ποιους το κάνουν; Οι επαγγελματίες πολιτικοί που αλλάζουν κόμματα και ιδεολογίες σαν σώβρακα, γιατί το κάνουν; Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ποιον εκπροσωπεί; Ποιο είναι το νόημα της καθολικής ψηφοφορίας και τι δυνατότητα επιλογής έχει ο καθημερινός πολίτης, όταν η πολιτική του συνείδηση διαμορφώνεται από τα σίριαλ ή τις τηλεοπτικές ειδήσεις-θεάματα των οκτώ; Οπως και να έχει η κατάσταση, το κόμμα που θα επιδιώξει την κρατική εξουσία πρέπει να πείσει την πλειοψηφία των ψηφισάντων – η αποχή δεν μετριέται – πως το δικό του κυβερνητικό πρόγραμμα είναι αυτό που θα φέρει την ευημερία στον λαό.

Ο Τάσος Κορωνάκης θα είναι ο νέος γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ;

Με αφορμή αυτές τις φήμες αλλά και την αυριανή κρίσιμη συνεδρίαση της ΚΕ, παραπέμπουμε σε ένα παλιότερο δημοσίευμά μας (Ιούλης του 2014)  και αφήνουμε στον αναγνώστη να κάνει τις σχετικές συγκρίσεις ανάμεσα σε εκείνη την συγκυρία και την σημερινή:

Συμπάσχουμε και συμπαραστεκόμαστε στον σύντροφο Τάσο Κορωνάκη

Σχετικό με θέμα και το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο: Οι συμβολισμοί, οι ιεραρχίες και τα πολιτικά μηνύματα από την εκλογή της ΚΕ του νέου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (Ιούλης του 2013):

Τρεις Γερμανοί βουλευτές καταψήφισαν τη συμφωνία του Eurogroup. Ναι στην Ελλάδα – Όχι στον εκβιασμό

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο της αριστεράς"

Τρεις βουλευτές του κόμματος Αριστερά (Die Linke) καταψήφισαν στη Γερμανική Βουλή (ενώ άλλοι δέκα ψήφισαν λευκό) τη συμφωνία του Eurogroup  με την ελληνική κυβέρνηση και εξηγούν τους λόγους στην σημαντική δήλωση που δημοσιεύουμε:

Ναι στη βοήθεια για την Ελλάδα – Όχι στον εκβιασμό της Ελλάδας από το Σόιμπλε

Καταψηφίζουμε σήμερα την πρόταση του υπουργού οικονομικών Βόλφγκαγκ Σόιμπλε επειδή εκβιάζει την ελληνική κυβέρνηση να αποπληρώσει τα χρέη στις τράπεζες και να συνεχίσει την ίδια καταστροφική πολιτική των περικοπών. Ο Σόιμπλε και η Τρόικα είναι οι κύριοι υπαίτιοι του τελικού αποτελέσματος των διαπραγματεύσεων και όχι η ελληνική κυβέρνηση, η οποία ήταν στραμμένη με την πλάτη της στον τοίχο. Η Τρόικα εκμεταλλεύθηκε τη δυσχερή θέση του ελληνικού λαού για να περιορίσει στο έπακρο με εκβιαστικές μεθόδους το χώρο στον οποίο θα μπορεί να κινηθεί η νέα κυβέρνηση, στην προσπάθεια της να καταπολεμήσει τη φτώχεια και την κοινωνική εξαθλίωση. Δεν είναι διατεθειμένη η Τρόικα να σεβαστεί τη δημοκρατική ετυμηγορία των Ελληνίδων και Ελλήνων ψηφοφόρων, οι οποίοι στις 25 Ιανουαρίου απέρριψαν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ.

Ποιοι και γιατί εχθρεύονται την αυτοδιαχείριση;

του Κώστα Χαριτάκη

(Δημοσιεύεται στο 17ο τεύχος του περιοδικού ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ που κυκλοφορεί)

Το εγχείρημα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ έχει βρεθεί αντιμέτωπο όχι μόνο με τους “φύσει” και “θέσει” εχθρούς της αυτοδιαχείρισης, τα αφεντικά και το κράτος, αλλά και με δυνάμεις της αριστεράς, κομμουνιστικές και αντικαπιταλιστικές, ακόμη και του αναρχικού κινήματος. Παρά τις διαφορές τους, οι δυνάμεις αυτές φαίνεται να συμφωνούν ως προς το ότι εντός του καπιταλισμού η αυτοδιαχείριση δεν μπορεί παρά να είναι ένα είδος “αυτοεκμετάλλευσης” των εργαζομένων, μια μορφή “συλλογικού κεφαλαιοκράτη”. Και επομένως, όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης, αλλά, ακόμη χειρότερα, “απαλλάσσει” τον καπιταλισμό από την ...υποχρέωσή του να βρίσκει δουλειά και να τρέφει όλους τους εργαζόμενους. Κατά μία άλλη παραλλαγή αυτών των απόψεων, αν και αναγνωρίζονται οι “καλές προθέσεις” τέτοιων εγχειρημάτων, είναι ωστόσο καταδικασμένα απλώς να διαχειρίζονται τη μιζέρια και να αναπαράγουν εντέλει τον καπιταλισμό όσο δε συμβαίνει μια “κεντρική” αλλαγή μέσω της κατάκτησης της κρατικής εξουσίας.

Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!

Αποσπάσματα από το κείμενο: 

"Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!" 

των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου.

 (οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.


Επομένως καθίσταται σαφές ότι αν η συμφωνία συνιστά ανακωχή, στην προκειμένη περίπτωση ανακωχή δεν σημαίνει «ισοπαλία»: Η συμφωνία αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος. Ναι μεν δίνεται χρόνος για το επόμενο βήμα, αλλά το τοπίο που οργανώνεται είναι ασφυκτικό, ελάχιστα θυμίζει τα minimum που επιζητούσε η κυβέρνηση μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου...

Με 8 διαφωνούντες βουλευτές εγκρίθηκε στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ η παράταση της δανειακής σύμβασης.

περισσότερα εδώ:

Τσίπρας: Αν υπάρχει κάποιος που θα καταψήφιζε να το πει - Θέλω να ξέρω αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη συμφωνία

και εδώ:

1. Με ψηφοφορία για τη συμφωνία ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ

2. «Παρούσα» για τη συμφωνία η Ραχήλ Μακρή

Πως παρουσιάζουν το ζήτημα τα κομματικά ενημερωτικά μέσα:

το iskra.gr:

ΚΑΤΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ 

το left.gr:

Με ψηφοφορία για τη συμφωνία ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ

 

Η Κυβέρνηση δείλιασε, ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να συγκρουστεί;

Εντός (αλλά και εκτός) του ΣΥΡΙΖΑ ένα μεγάλο τμήμα των αριστερών κριτικάρει την κυβέρνηση και αποδίδει προσωπικές ευθύνες στον Βαρουφάκη γιατί δεν χειρίστηκε σωστά την διαπραγμάτευση και κατέληξε σε μια απαράδεκτη συμφωνία. Όμως το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης δεν ήταν θέμα χειρισμών, ούτε πιστεύουμε ότι αν κάποιοι άλλοι πιο αριστεροί από τον Βαρουφάκη ήταν στην θέση του, το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων θα ήταν διαφορετικό και τα επιτελεία της ΕΕ θα υποχωρούσαν μπροστά στους ογκόλιθους των επιχειρημάτων τους.