Εικόνες από την διαδικασία του "χρίσματος" των υποψηφίων δημάρχων του ΣΥΡΙΖΑ...

Σήμερα, σε συνέχεια του δημοσιεύματός μας Τα διλήμματα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για τους υποψήφιους Δημάρχους, παρουσιάζουμε ένα διαφωτιστικό video για το πως κάποιοι θα αρπάξουν το "χρίσμα" του υποψηφίου δημάρχου στις κομματικές τελετουργίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιδράσεις που προκαλούνται...

Πάλι κάνει λάθος ο Γ. Δελαστίκ για τις εξελίξεις στην Ουκρανία!

(ένα σύντομο σχόλιο στο κείμενο “Δεν θα παραμείνει ενιαία χώρα για πολύ η Ουκρανία.” του Γ. Δελαστίκ που δημοσιεύτηκε στο “Εθνος”)

Ο Γ. Δελαστίκ υποτιμά ένα σημαντικό παράγοντα: την άνοδο του φασισμού στην Ουκρανία, η οποία υποθάλφτηκε από τις πολιτικές της ΕΕ και των ΗΠΑ. Σήμερα το πάνω χέρι στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο στην Ουκρανία έχουν οι σημερινοί πολιτικοί απόγονοι των ναζιστών, εκείνων που όπως σωστά επισημαίνει ότι “πολέμησαν στο... πλευρό των Γερμανών ναζί εναντίον των συμπατριωτών τους και των Ρώσων!”. Ανακηρύξαν μάλιστα και ως εθνικό τους ήρωα, τον ναζιστή πρωτεργάτη αυτής της συνεργασίας. Αυτή η εξέλιξη έχει διασπάσει το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο και έχει ανοίξει στο εσωτερικό του μέτωπο ενάντια στους «χρυσαυγίτες» της Ουκρανίας. Όλο και περισσότερο εμφανίζονται κοινές πολιτικές πρακτικές ανάμεσα στους «φιλορώσους» και στους «φιλοευρωπαίους» ενάντια στα ακραία ακροδεξιά στοιχεία.

Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή στα επιτελεία της ΕΕ και των ΗΠΑ. Και είναι σίγουρο ότι οι Γερμανοί δεν θα ήθελαν ένα ναζιστικό κράτος στο πλευρό τους, γιαυτό βρίσκονται σε απευθείας διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους στο πως θα χειριστούν το ζήτημα. Ο Γ. Δελαστικ λησμονεί ότι η «χρυσή αυγή» τέθηκε εκτός νόμου στη χώρα μας και με την πίεση των Γερμανών…

Για το θέμα της Ουκρανίας περισσότερα εδώ: Όταν οι αστικές τάξεις αγωνίζονται για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία και οι λαοί αναζητούν την εξάρτηση: Το υπόδειγμα της Ουκρανίας

Ο ορίζοντας της αναρχίας: ριζοσπαστική πολιτική στον απόηχο του Μαρξ

(Ακρόπολις 12.6.1958)

Αναδημοσίευση από το "Στο ντιβάνι με το Λακάν"

Του Saul Newman(*)

Ο ξεχασμένος σύνδεσμος

Ο Newman υποστήριξε στο βιβλίο του «Από τον Μπακούνιν στον Λακάν» ότι ο μεταδομισμός έχει ενσωματώσει διάφορες θέσεις του αναρχισμού όπως για παράδειγμα ο Φουκώ, ο Ντεριντά, ο Ντελέζ και ο Γκουαταρί. Οι νομαδικές «πολεμικές μηχανές» εναντίον του κράτους των Ντελέζ και Γκουαταρί, το αν-αρχικό πρόγραμμα της αποδόμησης του Ντεριντά και η Φουκωική εστίαση στην μικροφυσική της εξουσίας δείχνουν μια τάση ανάδυσης νέων ριζοσπαστικών μορφών πολιτικής. Ο μεταδομισμός μπορεί να θεμελιωθεί στον αναρχισμό.

Ο Α. Μπαντιού στην Νομική (25/1/20014)

Μέρος (Ι)

Θεματικές ενότητες:

Για την τρόικα
Ο “άλλος κόσμος” σήμερα δεν υπάρχει...
Τα τείχη της παγκοσμιοποίησης
Το “υποκείμενο” των αποκλεισμένων
Η μετανάστευση ως θεμελιακό πολιτικό πρόβλημα
Η “επαναθεμελίωση” του κομμουνισμού
Το “όραμα” της δυτικής δημοκρατίας.
Ο “πόλεμος” ως επέκταση της “δημοκρατίας”
Ο “ζωντανός κόσμος” και ο “διεθνισμός”
Ανήκουμε στον “ίδιο κόσμο” με τους μετανάστες
Για την διαφορετικότητα των “ταυτοτήτων”
Η “ενσωμάτωση”
Οι πολιτικές της “αφομοίωσης” οδηγούν στον φασισμό και τον πόλεμο
Ο “κόσμος των ζωντανών” και οι διαφορετικές ταυτότητας
Τι είναι “ταυτότητα”;
“Ταυτότητα” και “διαφορά”

Α. Μπαντιού: Για τον ορθολογισμό του ναζισμού και την "χρυσή αυγή"

- Ενας τρόπος να απενοχοποιηθεί ο ναζισμός είναι η κατάταξη του στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας ή του ανορθολογικού. Ξεχνάμε όμως ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν το απόγειο του τεχνοκρατικού-γραφειοκρατικού ορθολογισμού.

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι ο ναζισμός ήταν προϊόν ανορθολογισμού. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο ναζισμός είχε πολιτικό υπόβαθρο. Πολλοί το αρνούνται. Εγώ όμως θεωρώ ότι άσκησε εγκληματική πολιτική. Οι ναζί είχαν στόχους που θεωρούνται εγκληματικοί (καθαρότητα της φυλής, εξόντωση των Εβραίων κ.λπ.). Μπορεί όλοι αυτοί οι στόχοι να μας φαίνονται απαράδεκτοι, αλλά οι μέθοδοι επίτευξης τους ήταν σαφώς ορθολογικές. Τα θέματα που είχαν να λύσουν ήταν η μεταφορά των θυμάτων και ο τρόπος εξόντωσης τους και όλα αυτά οργανώθηκαν από πολύ σοβαρούς ανθρώπους. Δεν ήταν τρελοί. Ήταν σαφώς ορθολογιστές. Απλώς είχαν μια πεποίθηση που στα μάτια μας είναι εγκληματική.

- Στα καθ' ημάς πρέπει η Χρυσή Αυγή να τεθεί εκτός νόμου;

Θεωρώ ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική ομάδα που, ει δυνατόν, πρέπει να εξαφανιστεί. Αν δεν γίνει μέσω του νόμου, θα γίνει μέσα από τους πολιτικούς αγώνες. Μπορεί και τα δυο.

(από την συνέντευξη του Α. Μπαντιού στην "εφημερίδα των συντακτών")

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: 

«Μαντρόσκυλα του καπιταλισμού οι περισσότεροι διανοούμενοι»

Ο Α. Μπαντιού απαντά σε ερωτήσεις για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και όχι μόνο...

Παρουσιάζουμε τις απαντήσεις του Α. Μπανιού σε μερικές ερωτήσεις που έχουν έντονο πολιτικό ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην χώρα μας και τις πολιτικές της Αριστεράς από την εκδήλωση με θέμα «Η πολιτική και η κρίση» που έγινε στις 25/1 στη Νομική Σχολή με οργανωτές το περιοδικό αληthεια, την δημοτική κίνηση «ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ», την Αριστερή Ενότητα Νομικής και με τη στήριξη του Ινστιτούτου «ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ»

Μαζί τους πνίξαμε

Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε νεκρούς στα σύνορα. 

Η ελληνική κοινωνία το ανέχτηκε.

Αναδημοσίευση από το "INFOWAR"

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Οργή και αποτροπιασμό προκαλεί, λένε, ο πνιγμός παιδιών στο Αιγαίο που έπεσαν στα χέρια του ελληνικού λιμενικού σώματος.

Ας αφήσουν όμως τα κροκοδείλια δάκρυα όσοι τώρα θρηνούν για τα πτώματα των παιδιών που ξεβράζει η θάλασσα.

Η κυβέρνηση είχε δείξει με κάθε ευκαιρία ότι θέλει θύματα στα σύνορα.

Δεν ήταν μόνο ο σύμβουλος του υπουργού Υγείας και στέλεχος της ΝΔ, Θάνος Πλεύρης, που έλεγε ότι «φύλαξη συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός αν δεν υπάρχουν νεκροί».

Συμβάν, πολιτικό υποκείμενο και κράτος στον Μπαντιού

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Δημήτρη Βεργέτη

Το «βελούδινο διαζύγιο» της πολιτικής από τη φιλοσοφία υπήρξε μια μάστιγα στην ιστορία του μαρξισμού, τροφοδοτούμενη από τον θρίαμβο του σταλινισμού και των ευπρεπισμένων μεταλλάξεών του. Ο Μπαντιού είναι ο στοχαστής που επανασυνέδεσε την πολιτική με τη φιλοσοφία, εισάγοντας στην πολιτική τη βαθμίδα του υποκειμένου, σε ρήξη με τον στρουκτουραλισμό και τις ιδεολογίες της συνείδησης. Η πρωτότυπη σύμπραξή τους μέσω του υποκειμένου επιτρέπει να χαρτογραφήσουμε ένα νέο, συμβαντικό χώρο επαναδιατύπωσης των πολιτικών χειραφέτησης. Το θρυλούμενο τέλος της πολιτικής, είτε ως κυνικό μοτίβο είτε ως μελαγχολία της απορρόφησης του πολιτικού στον διαχειριστικό πραγματισμό, αποδεικνύεται πλέον ατελέσφορος εξορκισμός στην αφύπνιση της ιστορίας και στην απρόβλεπτη ανάδυση της ρηξιγενούς τοπικής του συμβάντος, εκεί όπου η πραγματικότητα αδυνατεί να τιθασεύσει το πραγματικό των κοινωνικών συγκρούσεων.

Η Αττική, πεδίο κοινωνικού και οικολογικού μετασχηματισμού

Του Πάνου Τότσικα(*)

Στην Ελλάδα, πραγματοποιείται τις τελευταίες δεκαετίες ένας βαθύς κοινωνικός και οικολογικός μετασχηματισμός. Η διακηρυγμένη στρατηγική της δεκαετίας του ’80 για αποκέντρωση και περιφερειακή ανάπτυξη έχει εκ των πραγμάτων εγκαταληφθεί. Στην Αθήνα, τη πρωτεύουσα της χώρας, συγκεντρώνεται ο μισός σχεδόν πληθυσμός της χώρας και ο μεγαλύτερος όγκος των οικονομικών δραστηριοτήτων. Η αποβιομηχάνιση έχει οδηγήσει είτε στο κλείσιμο ενός σημαντικού αριθμού εργοστασίων στην περιφέρεια της χώρας είτε στη μεταφορά τους σε γειτονικές βαλκανικές χώρες. Ήδη το πραγματικό ποσοστό ανεργίας ξεπερνά το 30 % του θεωρητικά ενεργού πληθυσμού της χώρας και το 60% των νέων.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

 Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Στα προ­εόρ­τια των ε­κλο­γών για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, α­νοί­γει πά­λι το ζή­τη­μα της δο­μι­κής λει­τουρ­γίας του ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η η­γε­σία του κόμ­μα­τος φαί­νε­ται ό­τι κλί­νει στην α­πό­φα­ση να «βά­ψει» με ροζ χρώ­μα ό­σο δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρο τμή­μα του χάρ­τη της ε­πι­κρά­τειας, ά­σχε­τα αν μέ­σα στο ροζ φι­γου­ρά­ρουν έ­ντο­να οι πρά­σι­νοι κόκ­κοι. Πρέ­πει λοι­πόν να α­να­ρω­τη­θού­με πού ο­φεί­λε­ται αυ­τή η ε­κλο­γι­κή τα­κτι­κή και ποιες πο­λι­τι­κές ε­ξυ­πη­ρε­τεί. Επαρ­κείς α­πα­ντή­σεις μπο­ρούν να δο­θούν μέ­σα α­πό μια πο­λι­τι­κή α­νά­γνω­ση των φυ­σιο­γνω­μι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του νέ­ου και συγ­χρό­νως τό­σο πα­λιού ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Θα στηρίξει η Κουμουνδρούρου για πρόεδρο του ΤΕΕ τον Χρήστο Σπίρτζη;

“Το πρότυπο του ΤΕΕ με την Χρήστο Σπρίτζη, που θριάμβευσε, εφαρμόζεται και στον ΔΣΑ, με υποψήφιο τον Βασίλη Αλεξανδρή. Θα έχουμε υποψηφίους στο συνδυασμό του. Το καλό παράδειγμα της εκλογής της Λ.Καραβία στο ΤΕΕ πρέπει να επαναληφθεί.”

( Ανδρέας Λοβέρδος, το Σάββατο 18-1-2014 )  

Πρόσφατα πέρασε στην βουλή με εισήγηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη μια τροποποίηση για το ρόλο του ΤΕΕ προς το χειρότερο. Αποκαλυπτική ήταν η ομιλία της Θεανώ Φωτίου στην Βουλή για τον χαρακτήρα αυτών των ρυθμίσεων (Η ομιλία της Θεανώ Φωτίου στη Βουλή για το Ν/Σ του ΤΕΕ ) Όμως, η στιγμή που έγινε αυτή η ρύθμιση είχε και έναν άλλο λόγο, την “προικοδότηση” από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στον προσωπικό του φίλο Χ. Σπίρτζη για να κρατήσει την προεδρία του ΤΕΕ. Όπως γράφει το “ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ”:

Έντονες ήταν το Σαββατοκύριακο η παρασκηνιακές συσκέψεις για την ισχυροποίηση της υποψηφιότητας του όψιμου αντιμνημονιακού κ. Χρήστου Σπρίτζη (Αριστερή Πρωτοβουλία ΠΑΣΟΚ) για τη θέση του προέδρου του ΤΕΕ.

Λόγοι διαφωνίας…

 
(ένα σχόλιο στο κείμενο του Α. Μπαλτά "Λόγοι διαφωνίας")

Η «διαφωνία» και ο «διάλογος» είναι πολιτικές πρακτικές που αποτυπώνουν μορφές επικοινωνίας ανάμεσα στα υποκείμενα που συμμετέχουν σε αυτές. Υπερκαθορίζονται όμως από τον γενικότερο χαρακτήρα των σχέσεων (ενότητας και αντιθέσεων) που υφίστανται ανάμεσα σε αυτά τα υποκείμενα. Δεν έχουν τον αφηρημένο  και αυθύπαρκτο χαρακτήρα, τον οποίο τους αποδίδει «αξιωματικά» ο Α. Μπαλτάς . Γιαυτό, το «λειτουργικό νόημα» το οποίο προσπαθεί να προσδιορίσει στο κείμενό του στην έννοια της «διαφωνίας», δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από «κώδικας ηθικής» που επιχειρεί να διακρίνει την «γνήσια» διαφωνία από την «πλαστή».

Στην πραγματικότητα όμως η προβολή και η έκφραση της διαφωνίας καθώς και ο σχετικός διάλογος  δεν μπορούν να υποταχθούν στον «κώδικα ηθικής» του Α. Μπαλτά γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές πρακτικές διαχείρισης των «διαφωνιών» δεν αποβλέπουν στην γόνιμη «επίλυσή» τους, αλλά αντίθετα στο ακόμα μεγαλύτερο ξεκαθάρισμα και στην προβολή της «διαφορετικότητάς» τους. Αυτό συμβαίνει γιατί ο «διάλογος» απευθύνεται ως μορφή επικοινωνίας προς τρίτους: Ο «αποδέκτης» του διαλόγου είναι το «κοινό» , αυτό  προσπαθεί να προσεταιριστεί μέσα απ’  τον «διάλογο», η μια άποψη ενάντια  στην άλλη.