ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Ελληνας, "ανθρωπόμορφο τέρας" βίασε...

Αναδημοσίευση από το athens.indymedia

Η σημερινή σύλληψη ενός "τέρατος" (χρησιμοποιώντας καθεστωτικό δημοσιογραφικό λόγο), μετανάστη από ασιατική χώρα, που κατηγορείτε ότι βίασε ανήλικη 15 ετών στην Πάρο, έχει προκαλέσει τη μήνη των ελλήνων ρατσιστών και φασιστών, σε όλη τη χώρα, σε σημείο να καλούνται διαδικτυακά προγκρόμ επιθέσεων σε μετανάστες από την χώρα που κατάγεται ο δράστης. Ολοι οι ασιάτες έγιναν βιαστές και παιδόφιλοι, επειδή 1 ομοεθνής τους κατηγορείτε ότι βίασε.

 "Ανθρωπόμορφα τέρατα" (όπως λένε και οι δημοσιογράφοι που προωθούν τον φασισμό και τον ρατσισμό στα κανάλια) παιδεραστές και βιαστές δυστυχώς υπάρχουν και πάλι δυστυχώς προέρχονται από όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, άσχετα από την εθνική ταυτότητα ή την καταγωγή.

Στον ελλαδικό χώρο, τόσο οι παιδεραστίες όσο και οι βιασμοί, ενώ γίνονταν από πάντα, δύσκολα καταγγέλλονταν, ή έφταναν στα δικαστήρια. Τα τελευταία χρόνια μόνο, έχουν αυξηθεί οι καταγγελίες κι αυτό περισσότερο γιατί έχουν παύσει να υπάρχουν τόσο κλειστές κοινωνίες, οπότε τα θύματα μπορούν πιο εύκολα να τους καταγγέλλουν χωρίς τον επακολουθούμενο κοινωνικό στιγματισμό.

Έκρινα απαραίτητη την καταγραφή, μερικών μόνο, βιασμών από έλληνες "τέρατα" που έγιναν τις τελευταίες μέρες, αλλά και μέσα στο 2012, για να δείξω ακριβώς ότι τα "τέρατα" δεν έχουν εθνικότητα. Οπως επίσης και σε μορφή ενημέρωσης, γι' αυτό ακριβώς το δημοσίευσα τα τοπικά νέα, γιατί οι περισσότεροι βιασμοί από έλληνες, περνάνε στα ψιλά των ΜΜΕ, ή αποκρύπτονται εντελώς.

Έτσι πχ μαθαίνουμε όλοι από άκρο σε άκρο για τον βιασμό της 15χρονης στην Πάρο από μετανάστη, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον παιδόφιλο χρυσαυγίτη Πετράκη από την Ιεράπετρα που είχε βιάσει δεκάδες ανήλικες κοπέλες, ή τους ηλικιωμένους που βίαζαν κατ' εξακολούθηση 2 μικρά κοριτσάκια στην Αρκαδία, ή τον παππού που ασελγούσε στην 6 χρονη εγγονή του στη Ρόδο!!! όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα.

Και στην ελλάδα οι περισσότεροι βιασμοί, οι περισσότεροι αποκρουστικοί και κατά συρροή, γίνονται από έλληνες... κι ας περνάνε στα ψιλά των ειδήσεων, κι ας αποκρύπτονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ που σπρώχνουν τον ρατσισμό και τον φασισμό σε πρώτο πλάνο.  

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Αναδημοσίευση του Editorial του περιοδικού "Θέσεις"
Τεύχος 120, περίοδος: Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2012

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ 1
ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

1. Tempora mutantur…
Στην Ελλάδα συνέβη το απροσδόκητο: απέκτησε υλικό ίχνος η αόρατη ενδεχομενικότητα του τυχαίου. Η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού οδήγησε στην ολοκληρωτική αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού. Υπόγεια ρεύματα που μαρτυρούσαν την ύπαρξή τους μόνο μέσα από τη γενικευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, την ανθρωπιστική κρίση, την απελπισία της αυτοχειρίας και τα βίαια μαζικά ξεσπάσματα απέναντι στην ογκούμενη κρατική αυθαιρεσία και βία, κατόρθωσαν και βρήκαν το δρόμο να εκφραστούν πολιτικά και να αρθρωθούν κοινοβουλευτικά σε πείσμα της γενικευμένης τρομολαγνείας που καλλιέργησαν επί μήνες οι αρχιτέκτονες της μεθοδευμένης κατάρρευσης. 

Ίσως αποτελεί μοναδικό ιστορικό παράδειγμα η εκτόξευση ενός κόμματος της Αριστεράς από την «αφάνεια» του 4-5% στο κοινοβουλευτικά ευυπόληπτο 27%, δηλαδή σχεδόν στην προνομιακή για τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων πρώτη θέση στην εκλογική αναμέτρηση. Συνδέεται με τη μετωπική επίθεση που δέχθηκαν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα όλη τη περίοδο της μνημονιακής διακυβέρνησης και της ραγδαίας απαξίωσης του συνόλου των κοινωνικών κατακτήσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου, στο όνομα των «μεταρρυθμίσεων που καθυστέρησαν» για πολλά χρόνια και ήρθε επιτέλους η ώρα αποκατάστασης της «φυσικής τάξης πραγμάτων».
Ακόμη όμως πιο ενδιαφέρουσα ήταν η κατάσταση τρόμου που διαμορφώθηκε όταν οι πρώτες εκλογές ανέδειξαν ένα τοπίο το οποίο απλά δεν έπρεπε να υπάρχει: Τα κόμματα «εξουσίας» σκιές του εαυτού τους, τον κοινοβουλευτικό μηχανισμό εναλλαγής παγιωμένων τεχνικών οργάνωσης της συναίνεσης σε πλήρη αναντιστοιχία με το αντικείμενό του, τους αρχιτέκτονες της μνημονιακής πειρατείας του ΠΑΣΟΚ καταποντισμένους στα βάθη του εκλογικού γκρεμού, τα «υπεύθυνα» κόμματα να διαθέτουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά να μην αποτολμούν το σχηματισμό κυβέρνησης, τη διαρκή εναλλαγή μαστίγιου και καρότου προς τον ΣΥΡΙΖΑ που στην καθεστωτική προπαγάνδα κυμαινόταν από sine qua non εταίρος συγκυβέρνησης σε άθλιο θιασώτη της δια της ευρωεξόδου καταστροφής.

Το «κακό» για τους διαχειριστές της καταστροφολαγνείας είναι όμως ότι η τάση επιβεβαιώθηκε: 

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

ΦΟΥΚΩ-ΜΑΡΞ: Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της βιοεξουσίας


Αναδημοσίευση από το αληthειαrevue
του Δημήτρι Βεργέτη

Ένα από τα θύματα της βιοεξουσίας
του υπαρκτού κομμουνισμού...
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, η Ρούλα Κουκούλου
και ο γιος τους Σήφης, 27 Απριλίου 1953
Ανανεώνοντας σε βάθος την αναλυτική της εξουσίας Φουκώ συνάρθρωνε μια τυπολογία των κοινωνικών αγώνων, διακρίνοντας τρεις θεμελιώδεις κατηγορίες. Η πρώτη αντιστοιχεί στους αγώνες που στρέφονται εναντίον των μορφών εξουσιαστικής επιβολής – κοινωνικής, θρησκευτικής, εθνικής. Η δεύτερη περιλαμβάνει τους αγώνες που αποτελούν μαχητική έκφραση της αντίστασης κατά των σχέσεων εκμετάλλευσης που υπεξαιρούν από τον εργαζόμενο το αντικείμενο του παραγωγικού μόχθου του. Η τρίτη, πιο άμεσα κεντροθετημένη στην μικροφυσική της εξουσίας, συστεγάζει την πολλαπλότητα των αντιστάσεων απέναντι σε σχήματα καθυπόταξης του ατόμου σε καταναγκαστικούς και εσωτερικευμένους κανόνες. Φρονούσε δε ότι αυτό που διακρίνει την εποχή μας έγκειται στην πρωτοκαθεδρία των αγώνων που αντιμάχονται την υποταγή της υποκειμενικότητας σε κανονιστικά πρότυπα ετεροκαθορισμού. Αυτοί οι αγώνες τέμνουν εγκάρσια την πολυμορφία των πολιτικών καθεστώτων και των εθνικών χώρων, αναπτύσσονται γύρω από τοπικές μικροεστίες εξουσίας – πατριαρχική οικογένεια, ανδροκρατικά προνόμια, εμπορευματοποιημένη ιατρική αυθεντία, θεσμική αυθαιρεσία κρατικών μηχανισμών κλπ.- και τέλος επικεντρώνονται στον άμεσο αντίπαλο χωρίς να κατευθύνονται και να συγκλίνουν σ’ έναν κύριο εχθρό. Αναμφίβολα η τυπολογία του Φουκώ απεικονίζει ιδανικά την ετερογενή κατανομή των πολύμορφων κινημάτων χειραφέτησης που αναπτύχθηκαν ραγδαία από τις αρχές του ΄60 και μετά. Όλοι οι πολιτικο-κοινωνικοί δείκτες συνηγορούν πλέον με τη διαπίστωση ότι έχουμε εισέλθει σε μια φάση αλλαγής εποχής όπου οι πολυεστικά αναδυόμενοι αγώνες διέπονται από ομόρροπες τάσεις σύγκλισης και συμπύκνωσης σε επιλογές αντίστασης απέναντι σε ανανεωμένες μορφές εκμετάλλευσης, πλανητικά εξαπλούμενες με την προέλαση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που κατοχυρώνει παντού, με την καταστρεπτική του δύναμη, τον τίτλο του κύριου εχθρού. Απ’ αυτή την άποψη είμαστε οι προνομιακοί μάρτυρες μιας «αφύπνισης της ιστορίας» σύμφωνα με την ευτυχή έκφραση του Μπαντιού. Η θεαματική επιστροφή αυτής της κατηγορίας αγώνων συμπίπτει με τις βίαιες επιλογές του κλυδωνιζόμενου νεοφιλευθερισμού που συσπάται για να απορροφήσει το ωστικό κύμα της πρόσφατης ιστορικής κρίσης. Συθέμελα κλονισμένος και σε κατάσταση πανικού για κάποιο διάστημα φιλοδοξεί πλέον να ανακάμψει με ένα πέρασμα στο όριο (passage à la limite), και δη παροξυστικά επιταχυνόμενο. Συγκεκριμένα επιλέγει την ριζοσπαστικοποίηση των μορφών εκμετάλλευσης και την φρενήρη επέκτασή τους στο σύνολο της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων και των μεσαίων, σχετικά εύπορων κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούσαν οργανική συνιστώσα του καπιταλιστικού κοινωνικού συμβολαίου. Η κηδεμονευόμενη Ελλάδα κομίζει την δραματική απόδειξη αυτής της υπόθεσης. Η μνημονιακή στρατηγική φιλοδοξεί να διαγράψει από τον κοινωνικό χάρτη τα ενδιάμεσα στρώματα συμπαρασύροντας το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας στο καθοδικό σπιράλ της πτωχοποίησης και της ένδειας. Με τεχνικούς όρους το φιλόδοξο ζητούμενο είναι η εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή η βίαιη και εξοντωτική πτώση του επιπέδου ζωής ως εναλλακτική στρατηγική στην αδύνατη νομισματική υποτίμηση ελλείψει εθνικού νομίσματος. Η στρατηγική του οδοστρωτήρα υποκρύπτει ωστόσο ένα αθέατο ζητούμενο, μη αναγώγιμο στη λογιστική της δημοσιονομικής ισορροπίας και προωθούμενο από την δυναμική του περάσματος στο όριο. Πρόκειται για την ενορχηστρωμένη παλινδρόμηση σε αναβαθμισμένες μορφές υπερεκμετάλλευσης, ομογάλακτες με αυτές που εξέθρεψε η άγρια επέκταση της εξουσίας του καπιταλισμού τον 19ο αιώνα και ομοούσιες με αυτές που διαδίδονται καρκινικά στον ασιατικό χώρο και εγείρουν μια εκφοβιστική πρόκληση ανταγωνιστικότητας απέναντι στην καλοταϊσμένη ηγεμονία της Δύσης. Κατά κάποιο τρόπο, η φρανκενσταϊνική φιλοδοξία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού είναι να δημιουργήσει ένα νέο είδος: τον λευκό κινέζο– έλληνα, βούλγαρο, ισπανό, λετονό… Τα τελευταία χρόνια, ήδη πριν την κρίση, στρατηγικοί αναλυτές και αυτόκλητοι προασπιστές του πεπρωμένου της διακηρύττουν εν χορώ ότι η Δύση δεν θα μπορέσει να σηκώσει το γάντι της ασιατικής πρόκλησης εάν δεν ισοπεδώσει δύο εσωτερικά εμπόδια.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Συγκροτήθηκε στην Αθήνα Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής



Αναδημοσίευση από την "δράση"

Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη συμμετοχή, την Τετάρτη 1/8 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Νοσότρος, αποφασίστηκε η συγκρότηση Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, στη βάση των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων για εργατικό συνεταιρισμό και αυτοδιαχείριση του εργοστασίου.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και μίλησε για τις ανάγκες και τις προοπτικές του αγώνα ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική.

Η Πρωτοβουλία που είναι ανοιχτή και λειτουργεί συνελευσιακά, θα πραγματοποιήσει ανοιχτή συνέλευση την Πέμπτη 23 Αυγούστου (8:00 μ.μ., στο Πολυτεχνείο). Καλεί κάθε αγωνιστή και συλλογικότητα που ενδιαφέρεται να στηρίξει τον αγώνα αυτό να πάρει μέρος, για τη συνδιαμόρφωση των δράσεων αλληλεγγύης και συμμετοχής στο εγχείρημα αυτοδιαχείρισης των εργατών.

Αθήνα
2/08/2012

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Πέρα από τη ζώνη του παραδείγματος



Αυτού του είδους οι αφυπνίσεις είναι ικανές να εκτρέψουν τη νεοφιλελεύθερη νόρμα, μετατρέποντας τις εσωτερικές της αντιφάσεις σε πεδίο κοινωνικής πρωτοπορίας
Του Μάκη Μαλαφέκα

Τι ζώνη κι αυτή η Ευρωζώνη! Αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη για τους fans τού «η Ευρωπαϊκή ένωση εγγυάται την ειρήνη στην Ευρώπη» (ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο: η ειρήνη εγγυάται την ένωση, έστω και για προφανείς λόγους τυπικής αιτιότητας. Θα έπρεπε μάλιστα να ήμαστε κομμάτι προσεκτικοί με αυτού του είδους τα αφελή επιχειρήματα καθώς η τελευταία απόπειρα νομισματικής ένωσης που γνώρισε η Γηραλέα ήπειρος, ονόματι Λατινική ένωση, διόλου δεν απέτρεψε τη σεκάνς 1914-1918!). Πραγματική ερωτογενής ζώνη για τους ψυχανώμαλους Μουτζαχεντίν της Φρανκφούρτης και της Ντεφάνς, απαγορευμένη ζώνη για τους δραπέτες του ισοπεδωμένου Τρίτου κόσμου, ζώνη δυσπεπτικών αναταράξεων για τα μεσαία στρώματα που ακόμη δεν απόκαμαν να καταπίπτουν και, τέλος, για εκατομμύρια μισθωτούς βάσης, μικρομεσαίους αγρότες, «μετεγκατεστημένους» εργάτες, υποαπασχολούμενους, άνεργους, και λοιπούς ηρωικούς φτωχοδιάβολους, μια απέραντη Ζώνη του Λυκόφωτος (The Twilight Zone!) στην οποία η παραμικρή υπαρξιακή προβολή, έστω και βραχυπρόθεσμη, ισοδυναμεί πλέον με κακόγουστο αστείο.

εκδήλωση για την αυτοδιαχείριση της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής


Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνίζονται να κάνουν πράξη πως εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε χωρίς αφεντικά. Αγωνιζόμαστε μαζί τους για να αποδείξουμε πως όλοι μαζί μπορούμε,να τα καταφέρουμε

Η εργατική εφημερίδα Δράση στηρίζοντας ενεργά τον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική καλεί σε εκδήλωση – συζήτηση την Τετάρτη 1/8, στις 8:30 μ.μ., στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros (Θεμιστοκλέους 66-Εξάρχεια), για τη δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους εργάτες.
Στην εκδήλωση θα παραβρεθεί και θα μιλήσει ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων.
Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής είναι και δικός μας αγώνας και θα νικήσει με τη συμπαράσταση όλων μας.

Ζορζ Ναβέ: «να παράγουμε καινούργιες ουτοπίες»


Του Κ. Ηροδότου
Η κρίση θέτει αλλιώς τα προβλήματα. Πώς αλλιώς ένας μελετητής του Ντερριντά ή του Μπαντιού θα παραδεχόταν ότι το πρόβλημα, σήμερα, είναι πως δεν υπάρχει μια ουτοπία για να πιστέψουμε σ' αυτή; Και πώς αλλιώς ένας άριστος γνώστης του Προντόν θα ενέσκηπτε στον Φον Μίζες και στον Χάγεκ, στους θεωρητικούς του φιλελευθερισμού, για να οργανώσει συνομιλώντας κατ'ευθείαν με τους κλασικούς την αντίθεση του σε ότι θεωρεί ότι παρατείνει την κρίση, βυθίζοντας στην απόγνωση τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μια συνομιλία με τον καθηγητή Ζορζ Ναβέ είναι έναυσμα για παραπέρα προβληματισμό. Με τον καθηγητή Ναβέ συναντηθήκαμε στο Πανεπιστήμιο όπου εργάζεται και είχαμε τη συνομιλία που ακολουθεί:

- Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια της «κρίσης» στο επίπεδο της πολιτικής; Το ελληνικό παράδειγμα προσφέρει κλειδιά για μια τέτοια προσέγγιση; 

Δεν θα διδάξω σε σας ότι η λέξη «κρίση» είναι πρώτα μια ελληνική λέξη, που περιέγραφε, στην ιατρική, τη στιγμή της ραγδαίας επιδείνωσης της αρρώστιας• είναι η στιγμή κατά την οποία είτε η επιδείνωση θα υποχωρούσε και ο άρρωστος θα ζούσε, δηλαδή θα ξαναζούσε, είτε η επιδείνωση θα θριάμβευε και ο άρρωστος θα πέθαινε. Η στιγμή χαρακτηριζόταν από τη βραχύτητά της. Υπάρχει κρίση στην Ελλάδα με αυτή την έννοια σήμερα; Η οικονομία και η κυριαρχία της, μας έκαναν να συνηθίσουμε, χωρίς να εκπλησσόμαστε από το παράδοξο, σε μακρές «κρίσεις», σε κρίσεις που δεν έχουν τέλος. Αυτό που παίζεται, επομένως, δεν είναι η ίδια η διαφορά, που θεωρούσαμε άλλοτε διακριτή, προφανή, μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Οι καρκινικές μεταστάσεις, παρ' ότι θανατηφόρες για τον οργανισμό στον οποίο παρασιτούν, είναι κι αυτές ζωντανές. Οι μεταστάσεις που προσβάλλουν την Ελλάδα προέρχονται προφανώς από τον λεγόμενο «οικονομικό» καπιταλισμό, που δεν αρθρώνεται παρά με όρους χρέους και εξόφλησης, με οφειλέτες και δανειοδότες και που απαιτεί από τον οφειλέτη την εξόφληση. Η απαίτηση δεν σταματά εκεί: πρέπει ο οφειλέτης να κατασκευαστεί ή να ξανακατασκευαστεί, να πειθαρχήσει, θα λέγαμε, στη γενική λογική του δανειολήπτη και του δανειοδότη. Με δυο λέξεις, η αρρώστια γίνεται γιατρός, προτείνοντας ως θεραπεία την ίδια της την εξάπλωση, με καταστροφικές συνέπειες, κυρίως για τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού. Με αυτόν τον τρόπο, μια ολόκληρη χώρα κυριαρχείται από τους θηρευτές (που μπορούν εξ άλλου να είναι και Έλληνες), πανταχού παρόντες αλλά και αόρατους, οι οποίοι δεν έχουν συμφέρον να σκοτώσουν τη λεία που απομυζούν, αλλά να εδραιώσουν την κυριαρχία τους πάνω της. Το συμφέρον τους είναι να επιζήσει, και να προικιστεί χάριν μιας κυβέρνησης που θα διευκολύνει την επιρροή τους ή δεν θα είναι παρά διάμεσος. Η οικονομική κρίση προεκτείνεται σε πολιτική, σε κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης: πώς να πιστέψουμε σε μια πολιτική συνδεδεμένη με το γιατρό, το θηρευτή ή το παράσιτο; Όσον αφορά τους άλλους πολιτικούς μνηστήρες του ρόλου του γιατρού, ο ένας (ας πούμε εν τάχει, η άκρα Δεξιά) δεν είναι παρά μια απάτη, ακόμη πιο ολέθρια, η οποία εν μέσω εθνικιστικών τυμπανοκρουσιών θα έδινε έδαφος στον ίδιο γιατρό, ο άλλος (ας πούμε εν τάχει, η άκρα Αριστερά που επιθυμεί τη ρήξη με τον καπιταλισμό) δεν θα είχε καμία τύχη, παρά μόνο αν γινόταν το προοίμιο μιας πιο γενικευμένης επανάστασης, που θα ήταν πράγματι στην ίδια κλίμακα με τον θηρευτή.


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ