ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Για την αστυνομική εισβολή στην κατάληψη της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά

Αναδημοσίευση από "pat61.squat.gr"

Για την αστυνομική εισβολή στην κατάληψη της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά

Την Παρασκευή 29 Ιουλίου ένας συρφετός ασφαλιτών, ματατζήδων και μηχανοκίνητων μπάτσων εισέβαλαν με οργανωμένη επιχείρηση παρουσία εισαγγελέα στην κατάληψη της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά. Τα ανδρείκελα του κράτους, που επικαλέστηκαν για την εισβολή εισαγγελική παραγγελία μετά από μήνυση του ιδιοκτήτη το 2009, διέλυσαν το εργαστήρι πληροφορικής της κατάληψης υφαρπάζοντας 15 υπολογιστές και ό,τι άλλο υλικό είχε να κάνει με τεχνολογική υποδομή. Την ίδια στιγμή, περιμάζεψαν τις μαύρες και κόκκινες σημαίες που βρήκαν στο κτήριο, ενώ έγραψαν εμετικά φασιστικά και σεξιστικά συνθήματα.

Η αστυνομική επιχείρηση διήρκησε περισσότερο από 3 ώρες και στη διάρκειά της συνελήφθη ένας από τους συντρόφους μας, ο οποίος απαίτησε να είναι παρών κατά την έρευνα. Στον σύντροφό μας αποδόθηκαν οι κατηγορίες της διατάραξης της οικιακής ειρήνης, της οπλοκατοχής για τις σημαίες και –το πιο εξωφρενικό- της κλεπταποδοχής για την κατοχή των υπολογιστών.

Από την πρώτη στιγμή της εισβολής, σύντροφοι/ισσες της κατάληψης και αλληλέγγυοι/ες έσπευσαν μπροστά από το κτήριο. Η απάντηση των ένστολων δεκανικιών ήταν να απωθήσουν με τη βία τους συγκεντρωμένους, οι οποίοι κατόπιν ανασυγκροτήθηκαν στο Μουσείο και με την αρωγή και άλλων αλληλέγγυων απέκλεισαν τον δρόμο της Πατησίων στο ύψος της Τοσίτσα. Μετά από λίγο έκαναν την εμφάνισή τους από 4 διαφορετικά σημεία διμοιρίες των ΜΑΤ, δημιουργώντας κλοιό έξω από το Πολυτεχνείο, όπου είχαμε εισέλθει. Ωστόσο, η επιχείρηση της αστυνομίας δεν κατάφερε να μας κρατήσει για πολύ μακριά, καθώς ανακαταλάβαμε την ίδια μέρα το κτήριο της Σκαραμαγκά, καλώντας μάλιστα σε συνέλευση το απόγευμα για την οργάνωση της αντίδρασης στο κατασταλτικό σχέδιο.

Η εισβολή στην κατάληψη εντάσσεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης, κεντρικής πολιτικής επιλογής της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι, ιδιαίτερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι/στέκια βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο της καταστολής, με τα παραδείγματα του Μαραγκοπούλειου στην Πάτρα, του Πίκπα και των αυτοδιαχειριζόμενων εστιών στο Ηράκλειο, του Ορφανοτροφείου και του Ναδίρ στη Θεσσαλονίκη να είναι τα πιο πρόσφατα.

Τι σηματοδοτεί το δεύτερο πακέτο στήριξης

Αναδημοσίευση από την "Καθημερινή"

Τι σηματοδοτεί το δεύτερο πακέτο στήριξης

Toυ Nικου Oικονομιδη*

Οι δύο προηγούμενες εβδομάδες ήταν εξαιρετικά κρίσιμες για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, και αποδείχθηκαν ιδιαίτερα μαύρες. Εχοντας δημόσιο χρέος πάνω από 150% του ΑΕΠ, η Ελλάδα χρειαζόταν μια πολύ σημαντική μείωση του δημοσίου χρέους της τάξης του 50% που θα το έφερνε στα επίπεδα 60-90% του ΑΕΠ, που είναι βιώσιμα για την ελληνική οικονομία. Αντί για την αναγκαία μείωση 50%, το β΄ πακέτο αναφέρει μείωση του χρέους της τάξης του 20%. Προσεκτική ανάλυση των όρων του πακέτου από αναλυτές της Μπάρκλεϊς και άλλων τραπεζών δείχνει ότι στην πράξη το «κούρεμα» θα είναι πολύ μικρότερο, κατά μέσο όρο περίπου 9-10%. Ομως, όταν τα ελληνικά ομόλογα ανταλλάσσονται στην αγορά κατά 30-40% κάτω από την ονομαστική τους αξία, γιατί δέχεται η Ελλάδα να πληρώσει τους ιδιώτες δανειστές 20-30% παραπάνω από τις τιμές στην αγορά; Μπορεί να μας εξηγήσει η κυβέρνηση γιατί δίνει στους ιδιώτες δανειστές μπόνους 30-50 δισ. ευρώ στη διαδικασία ανταλλαγής;

Τι σημαίνει το β΄ πακέτο; Η Ελλάδα έχασε ίσως την τελευταία ευκαιρία να βγει από την κρίση. Μετά το β΄ πακέτο, οι τόκοι του χρέους θα είναι κάθε χρόνο 18-20 δισ. για τριάντα χρόνια, δηλ. 9-10% του ΑΕΠ ή 25% των εσόδων του κράτους. Για να το καταλάβουμε καλύτερα, το Δημόσιο που σήμερα έχει ετήσιο έλλειμμα ίσο με 25% των εσόδων του, θα χρειάζεται από εδώ και μπρος να έχει ετήσιο πλεόνασμα μεγαλύτερο από 25% των εσόδων του, γιατί μόνο οι τόκοι του χρέους θα κοστίζουν 25% των εσόδων. Ακόμα κι αν όλες οι μεταρρυθμίσεις πετύχουν (και είναι απαραίτητο να γίνουν), είναι εντελώς απίθανο να μπορεί η Ελλάδα για τα επόμενα τριάντα χρόνια να πληρώνει αυτά τα ποσά. Η κρίση και η ύφεση παρατείνονται για πολλά χρόνια ακόμα και βρισκόμαστε μόνο στη δεύτερη πράξη της τραγωδίας του ελληνικού χρέους. Ετσι όπως πάνε τα πράγματα, η τρίτη πράξη, σε ένα έτος ή και νωρίτερα, με πραγματική χρεοκοπία (όχι επιλεκτική) θα είναι πραγματικά καταστροφική.

Γιατί χάθηκε κι αυτή η ευκαιρία; Δύο είναι οι βασικοί λόγοι. Πρώτος, η Ελλάδα ποτέ δεν εκπόνησε σχέδιο για τη μακροχρόνια βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς σχέδιο, εθνική στρατηγική για το χρέος και στοιχεία, η Ελλάδα δεν πήγε ποτέ στην Ε.Ε. να πει την αλήθεια, ότι αν δεν μειωθεί το χρέος της κατά πολύ (50%) δεν θα μπορέσει ποτέ να το αποπληρώσει. Αντίθετα η ελληνική κυβέρνηση έκανε τον όρο «χρεοκοπία» ταμπού για 20 μήνες. Ετσι δεν δημιούργησε στρατηγική για το πιο μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Δεύτερος λόγος. Η Ελλάδα ποτέ δεν διαπραγματεύτηκε το χρέος με τους δανειστές της. Στις διαπραγματεύσεις για το δεύτερο πακέτο στήριξης, η Ελλάδα ήταν απούσα. Η Ελλάδα δεν είχε τη δική της πρόταση για το χρέος και δεν ήταν παρούσα στις διαπραγματεύσεις. Το πακέτο συμφωνήθηκε μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και ΕΚΤ και μετά ανακοινώθηκε στην Ελλάδα. Ετσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που οι όροι του β΄ πακέτου είναι ιδιαίτερα συμφέροντες για τις ευρωπαϊκές τράπεζες και ιδιαίτερα επαχθείς για την Ελλάδα.

Εχω προτείνει επανειλημμένα λύση που μοιάζει με τη «λύση» του β΄ πακέτου - επαναγορά ομολόγων με εγγύηση της ονομαστικής τους αξίας με αγορά από την Ελλάδα ΑΑΑ ομολόγων άλλων χωρών ή ευρωομολόγων. Αλλά οι λύσεις που πρότεινα είχαν σημαντικό κούρεμα της αξίας των ομολόγων (30-50%) και άφηναν την Ελλάδα με βιώσιμο χρέος. Αντίθετα, η «λύση» του β΄ πακέτου αφήνει την Ελλάδα με χρέος που δεν είναι βιώσιμο και την οδηγεί μαθηματικά στη χρεοκοπία.

Με το β΄ πακέτο, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να κάνει δραστικό κούρεμα του χρέους της. Δέχθηκε τη ρετσινιά της επιλεκτικής χρεοκοπίας που συνεπάγεται η ανταλλαγή ομολόγων χωρίς να πάρει σαν αντάλλαγμα δραστικό κούρεμα. Δέχθηκε την περαιτέρω υποβάθμιση της χώρας και των τραπεζών με πολύ ισχνό αντάλλαγμα. Με χρέος που δεν μπορεί να αποπληρώσει, η Ελλάδα οδηγείται μαθηματικά στη μακροχρόνια ύφεση και στη χρεοκοπία. Θα αποκτήσει κάποτε η Ελλάδα εθνική στρατηγική για το χρέος;

* Ο κ. Ν. Οικονομίδης είναι καθηγητής Οικονομικών στο Stern School of Business του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Σύνταγμα: η επιστροφή των διαδηλωτών



Παρά την τρομοκρατία, εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα χτες Σάββατο 30/7. Τα ΜΑΤ ήταν παρατεταγμένα μέσα στην πλατεία και θα δείτε, στα βίντεο που ακολουθούν, τους διαδηλωτές να τα εξαναγκάζουν να αποχωρήσουν. Για σήμερα Κυριακή υπάρχει ένα νέο ραντεβού των διαδηλωτών στις 7μ.μ.. Η συνέχεια στην ιστοσελίδα "με αφορμή", εδώ "Σύνταγμα: η επιστροφή των διαδηλωτών"

Αυτές οι εικόνες από την εισβολή των MAT/KAMINH τα ξημερώματα του Σαββάτου:


Μια ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

ΚΑΪΡΟ 20/7/11
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

 ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ Ο ΝΕΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΜΩΧΑΜΕΝΤ ΑΛΑΡΑΜΠΙ ΔΗΛΩΣΕ ΟΤΙ,

"ΤΟ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ DIGNITE ΚΑΙ Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΩΝ 16 ΕΠΙΒΑΙΝΟΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΝΟΜΟΥΣ." 

ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΗΛΩΣΕ ΟΤΙ "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΓΡΑΜΜΑ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ. ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΣΑΝ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ."
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΛΑΡΑΜΠΙ ΔΗΛΩΣΕ ΑΚΟΜΑ.ΟΤΙ,"Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ,ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΡΑΦΑ ΚΑΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ,ΟΠΩΣ, ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΚΑΙ ΠΛΟΙΑ ."

(ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΧΑΜΕΝΤ ΑΛΑΡΑΜΠΙ)

التاريخ : 20/7/2011   الوقت :
القاهرة 20-7-2011 وفا- صرحت المتحدث الرسمي باسم وزارة الخارجية المصرية منحة باخوم، اليوم الأربعاء، أن محمد العرابي وزير الخارجية انتقد قيام إسرائيل بالاستيلاء على سفينة الكرامة الفرنسية، التي تحمل مساعدات لقطاع غزة، مؤكداً على أن مصـر تدين هذا العمل، وتعتبره خرقاً صريحاً للقانون الدولي.
وأضاف وزير الخارجية في بيان صحفي، أن ما قامت به إسرائيل يسلط الضوء مجدداً على مأساة قطاع غزة، الذي يعيش تحت حصار إسرائيلي قاس وظالم منذ خمس سنوات، مشيراً إلى أن ما حدث ينبغي أن يحمل رسالة للعالم بأنه آن الأوان لإنهاء هذا الحصار.
وأوضح، أن هذا السلوك العدواني من جانب إسرائيل يفضح إدعاءاتها بإنهاء احتلالها للقطاع، مشددا على أن إسرائيل ما زالت تتحمل المسئولية الكاملة عن استمرار معاناة سكان غزة، وذلك حتى قيام الدولة الفلسطينية المستقلة على خط الرابع من حزيران/ يونيو 1967.
وأكد العرابي أن مصـر ستواصل العمل على تخفيف معاناة سكان القطاع، عن طريق إدخال المساعدات وتسهيل حركة الفلسطينيين من وإلى القطاع من خلال معبر رفح.
ـــ
ع. و/ إ. س

Διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς – Ιούλιος 2011

Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν δυο πανευρωπαϊκές συσπειρώσεις της αριστεράς: το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – ΚΕΑ (γερμανικό κόμμα Αριστερά, γαλλικό ΚΚ, Συνασπισμός κ.α.) και η Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά.
   
Ακολουθεί η διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που υπογράφεται από κόμματα και οργανώσεις από διάφορες χώρες. Κάποιες απ’ αυτές είναι μικρές οργανώσεις όμως ανάμεσα τους υπάρχουν κόμματα με αξιόλογες επιδόσεις και εκλογικές και αντίστοιχες εκπροσωπήσεις όπως το πορτογαλικό Μπλόκο, το ιρλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το γαλλικό Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, η δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία κ.α.


ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η παγκόσμια οικονομική κρίση βρίσκεται τώρα στο τέταρτο έτος της. Είναι προφανές πως δεν πρόκειται για μια «κανονική» κυκλική ύφεση αλλά μια συστημική κρίση σε συγκρίσιμη κλίμακα και με το ίδιο δυναμικό διασάλευσης με τη Μεγάλη Ύφεση του 1930. Όπως και η προηγούμενη, η σημερινή κρίση είναι παρατεταμένη και περνά από διάφορα στάδια - πιστωτική κρίση, οικονομική κατάρρευση, παγκόσμια ύφεση, και τώρα μια «ανάκαμψη» που χαρακτηρίζεται από μαζική ανεργία, εντεινόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των ηγετικών καπιταλιστικών δυνάμεων, και κρίση δημόσιου χρέους. Υπάρχει περιθώριο για συζήτηση στην αριστερά για τα ακριβή αίτια της κρίσης - μπορούν να εντοπιστούν στην τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους ή περιορίζονται στα ειδικά προβλήματα που δημιουργούνται από το νεοφιλελευθερισμό; - Αλλά είναι σαφές ότι η υπέρβαση της κρίσης θα είναι δύσκολη.

Αυτό που εμπόδισε την «Μεγάλη Ύφεση» του 2008-9 να εξελιχθεί σε μια ύφεση τόσο βαθιά όσο αυτή του 1930 είναι η προθυμία των κυρίαρχων τάξεων των προηγμένων καπιταλιστικών κρατών να αυξήσουν σημαντικά τις δημόσιες δαπάνες και δανεισμό: το 2009 τα δημοσιονομικά ελλείμματα αυξήθηκαν κατά πέντε τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος στις προηγμένες οικονομίες. Αλλά έχουν απορρίψει τις εκκλήσεις για ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που βοήθησαν στην επίσπευση της κρίσης. Αντ 'αυτού έχουν ορίσει την αύξηση του κρατικού δανεισμού που προκάλεσε η κρίση ως ένα πρόβλημα που απαιτεί σκληρά μέτρα λιτότητας που αντιπροσωπεύουν ριζοσπαστικοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και απειλούν την επιβίωση του κράτους πρόνοιας.  Στην Ευρώπη, οι πολιτικές αυτές επιβάλλονται από τη δεξιά των αστών, η οποία βρίσκεται στην κυβέρνηση σε όλα σχεδόν τα κράτη.

Αλλά η κρίση εξακολουθεί να δημιουργεί ένα οξύ πολιτικό κίνδυνο για την άρχουσα τάξη, λόγω της αύξησης της έντασης της ταξικής πάλης που μπορεί να προκαλέσει. Ο κίνδυνος αυτός έχει πραγματοποιηθεί στον αραβικό κόσμο, με τις επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Εδώ οι υλικές στερήσεις που εντείνονται από την κρίση - μαζική ανεργία των νέων, η αύξηση των τιμών των τροφίμων, κ.λπ. - έχουν συντηχθεί με το συσσωρευμένο μίσος ενάντια στα διεφθαρμένα, βίαια και μισογυνιστικά καθεστώτα που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ και την ΕΈ. Το αποτέλεσμα ήταν λαϊκές εκρήξεις που μας άφησαν άφωνους/ες, των οποίων το μέλλον είναι αβέβαιο, αλλά έχουν βάλει πάλι την επανάσταση στην πολιτική ατζέντα.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Στις 4.30 π.μ τα ΜΑΤ του Καμίνη "ξήλωσαν" τις σκηνές από την πλατεία Συντάγματος.









Στις 4.30 το πρωί πραγματοποιήθηκε εισβολή των ΜΑΤ και δημοτικών υπαλλήλων στην πλατεία Συντάγματος. Κατέστρεψαν αυθαίρετες" σκηνές και τα πανό του κινήματος, Με την βια απομάκρυναν τους διαδηλωτές και έγιναν τρεις (3) προσαγωγές των μέλλων από ομάδες εργασίας.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2004 και “ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ” …

Η Ολυμπιάδα του 2004 σημάδεψε ανεξίτηλα την πορεία της χώρας με την "αναπτυξιακή" τομή που έκανε, μια τομή που έγινε μέσα σε ένα γενικευμένο πλαίσιο πανεθνικής συναίνεσης. Μια μεγάλη μερίδα της Αριστεράς τότε - όπως και τώρα - υποταγμένη στις επιταγές του εθνικοπατριωτισμού συνέδραμε τελικά με το δικό της τρόπο στην επιβολή των πιο σκληρών ταξικών επιλογών. Είναι τυχαίο άραγε ότι σήμερα από το θέμα έχει ξεχαστεί και κανένας δεν αναζητά να γίνει και για αυτό το θέμα καμία "ΕΛΕ"; Δεν νομίζουμε!

Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν,δημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο του Π. Τότσικα περί αυτών των ζητημάτων. 


ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2004 KAI “ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ” …


Του Πάνου Τότσικα

«Η ιδέα της καταγραφής των συνολικών επιπτώσεων από την διεξαγωγή των
Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα σε μια “Μαύρη Βίβλο”, έχει συζητηθεί εδώ και πολύ καιρό σε κάποιους κύκλους, οι οποίοι είχαν εκφράσει τις επιφυλάξεις τους ή την συνολική τους αντίθεση στο όλο εγχείρημα…(Είναι) γεγονός όμως ότι δεν λειτούργησε κάποιος “μηχανισμός” που να καταφέρει να ταξινομήσει, να επεξεργαστεί και να αξιολογήσει το τεράστιο υλικό που είχε συγκεντρωθεί τα 8 χρόνια που προηγήθηκαν των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004…Ίσως, για μια ακόμη φορά, το κενό αυτό καλυφθεί από ακαδημαϊκές μελέτες και έρευνες, από διδακτορικές και μεταπτυχιακές διατριβές. Ας ελπίσουμε ότι η ιστορία δεν θα γραφτεί τελικά αποκλειστικά από τους ισχυρούς, από αυτούς που έχουν το χρήμα και ελέγχουν τους μηχανισμούς των ΜΜΕ, από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Ας ελπίσουμε ότι οι όποιες αντιστάσεις δεν αφομοιώθηκαν, θα μπορέσουν να βρουν τα “περάσματα” και να αναδείξουν το τι συνέβη πραγματικά στη χώρα μας με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα…»

Τα παραπάνω γράφονταν τον Νοέμβριο του 2004, στον πρόλογο του βιβλίου μου «Η άλλη όψη της Ολυμπιάδας 2004» (εκδόσεις ΚΨΜ), το οποίο αποτέλεσε
μια πρώτη «…ατομική και αποσπασματική παρουσίαση κάποιων πτυχών της Ολυμπιακής Αθήνας και κάποιων επιλεγμένων “αδέσποτων” απόψεων, προκειμένου να καταγραφούν κάποια “ίχνη” έστω, διαφορετικών στάσεων αλλά και αντιστάσεων που εκδηλώθηκαν ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004…»

Σήμερα, δεν έχουν γίνει ακόμη σοβαρές απόπειρες να αναλυθεί και να αξιολογηθεί η Ολυμπιακή περιπέτεια της χώρας μας. Πριν ένα χρόνο περίπου, το αρχείο της «Πρωτοβουλίας ενάντια στην Ολυμπιάδα 2004» και της «Καμπάνιας Αντί – 2004», παραχωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και βρίσκεται στην Βιβλιοθήκη - Κέντρο Πληροφόρησης (Ρέθυμνο), προκειμένου να καταλογογραφηθεί και να είναι διαθέσιμο σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Αξίζει ωστόσο να επισημάνουμε ότι σήμερα, 6 χρόνια μετά τους Ο.Α του 2004, δεν έχει ζητηθεί και δεν έχει συσταθεί καμιά «εξεταστική επιτροπή» της Βουλής, προκειμένου να διερευνήσει και να καταλογίσει ευθύνες στους πρωταγωνιστές της αρπαγής της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου χρήματος, στους πρωταγωνιστές της λεηλασίας των ελεύθερων χώρων της Αττικής και του φυσικού περιβάλλοντος, με αφορμή την διεξαγωγή των Ο.Α του 2004 στην Αθήνα.

Γιατί άραγε;

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Ο κ .Καμίνης δηλώνει "θέμα 24ωρων η απομάκρυνση των σκηνών"...

Αναδημοσίευση από το "www.real-democracy.gr"

“Σκηνές” απείρου κάλλους από την Ελληνική δικαιοσύνη

Επιτέλους, επιτέλους,επιτέλους!!!
Η Δικαιοσύνη δεν σταμάτησε να δουλεύει ούτε το καλοκαίρι.
Αφού έλυσε το πρόβλημα του χρόνου απονομής δικαίου στις διαδικασίες της.
Αφού σταμάτησε να αποφασίζει για μεγαλύτερους μισθούς για τον εαυτό της.
Αφού αποκάλυψε και συνέτριψε την διαφθορά στους κόλπους της με το παραδικαστικό.
Αφού κινήθηκε με αποφασιστικότητα για την υπόθεση Βατοπεδίου.
Αφού διαλεύκανε τα σκάνδαλα με τους χρηματισμούς (χορηγίες) των κομμάτων και των κομματικών στελεχών από τη Siεmens
Αφού επέβαλε το νόμο και την τάξη στην οικονομική ελίτ στην Ελλάδα.
Αφού διευρεύνησε τις σχέσεις του Νορβηγού τρομοκράτη Άντερς Μπρέιβικ με την ελληνική ακροδεξιά
Αφού έδειξε όλη της την επιείκια σε 20χρονα παιδιά δίνοντάς τους 130 χρόνια κρατικής φροντίδας.
Αφού φροντίζει να εφαρμόζει τους νόμους για την ανευθυνότητα των υπουργών.
Αφού έλαβε υπ' όψιν το κοινό περί δικαίου αίσθημα στην Ελληνική κοινωνία.

Eπιχειρεί να επιβάλει τον νόμο στην πλατεία Συντάγματος, την τελευταία γωνία ανομίας στη χώρα,
Στις “αυθαίρετες” σκηνές, όσων τολμούν να σκέφτονται αυθαίρετα.
Επιχειρεί να πράξει, όπως πράτει χρόνια τώρα για όλα τα αυθαίρετα κτίσματα σε δάση και παραλίες.
Από τις 25 Μαϊου στην πλατεία Συντάγματος, σε όλες τις πλατείες της χώρας, δίνουμε μια μεγάλη μάχη νομιμότητας, ενάντια: στις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας, στο παράνομο χρέος, που δεν θα πληρώσουμε.
Ενάντια στο παράνομο μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και το μεσοπρόθεσμο, ενάντια στις παράνομες τράπεζες. Όλο αυτό το διάστημα, και πιο πριν, κανένας λειτουργός της Δικαιοσύνης δεν έπραξε τα αυτονόητα, δεν κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες.
Από τις 25 Μαϊου δεν μας έχουν τρομοκρατήσει οι απειλές της κυβέρνησης, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η αστυνομική βαρβαρότητα, τα 3.000 χημικά, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η μεθοδευμένη σπίλωση από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Δεν μας τρομοκρατεί ούτε το πρωτοφανές γεγονός να διακόψουν απόψε τον φωτισμό στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας.
Μετά από δύο μήνες και τρεις μέρες, δεν τρομοκρατούμαστε. Και αυτό γιατί είμαστε αποφασισμένοι. Και το επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους, για να το καταλάβουν και όσοι κάνουν πως δεν βλέπουν και πως δεν ακούν.
Είμαστε εδώ, παραμένουμε εδώ, θα είμαστε εδώ και στις νέες μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού. Είμαστε εδώ, με τις συνελεύσεις και τις δράσεις μας, γιατί η χρήση των δημοσίων χώρων ανήκει σε όλους.

Υ.Γ. Αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτή η ανακοίνωση η πλατεία Συντάγματος βρίσκεται σε συσκότιση θυμίζοντας μέρες κατοχής.


Καλούμε το Λαό της Αθήνας την Παρασκευή 29 Ιουλίου από τις 7 μ.μ στην Πλατεία Συντάγματος.
ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ.
ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Η πραγματική δημοκρατία δεν είναι συμπληρωματική αλλά ανταγωνιστική με τον τεχνοκρατισμό της Αριστεράς...


(Πρώτα “κόκκινοι” και μετά “ειδικοί”)
Τις τελευταίες μέρες έτυχε ευρείας δημοσιότητας στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης η συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίστα “Η δημοσιονομική ένωση δεν φτιάχνεται από την πίσω πόρτα”, η οποία αναφέρεται στις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους. 

Αναδημοσιεύουμε την τελευταία ερώτηση και την απάντηση, την οποία θα σχολιάσουμε στην συνέχεια (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):

Αν η χθεσινή σύνοδος δεν έφερε την ελάφρυνση που διατείνεται πως πέτυχε, τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει;

Αυτό που έγινε χθες είναι αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειστή. Αυτό έχει τη σημασία του και για την Ελλάδα η οποία τελικά αποδέχτηκε ότι θα γίνει αθέτηση πληρωμών γιατί φυσικά μας έλεγαν μέχρι τώρα ότι θα αποπληρώσουμε και το τελευταίο ευρώ και δε θα γίνει τίποτα τέτοιο. Είναι εμφανές ότι το αποδέχτηκε και η κυβέρνηση και η Ε.Ε. και αυτό έχει επίσης τη σημασία του γιατί κάτι τέτοιο θα συμβεί και στις άλλες χώρες κατά πάσα πιθανότητα. Δεν λύνει όμως το πρόβλημα όπως είπα και είναι λίαν απίθανο να το λύσει δραστικά γιατί πρόκειται για κίνηση με πρωτοβουλία του δανειστή και ο δανειστής δεν πρόκειται μόνος του να προκαλέσει ζημιά στον εαυτό του.

Άρα χρειάζεται αφού έχει γίνει αποδεχτή η ιδέα της αθέτησης πληρωμών να περάσουμε σε αυτές τις κινήσεις με πρωτοβουλία του δανειζόμενου. Αυτό θα είναι και η αποφασιστική λύση στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας.
Η κίνηση θα πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά: θα πρέπει να γίνει με τρόπο κυρίαρχο και θα πρέπει να γίνει με τρόπο δημοκρατικό.

Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς το τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες στην Ευρώπη. Αν δεν ξέραμε ότι είναι το ελληνικό χρέος το οποίο συζητιέται η στάση της ελληνικής κυβέρνησης δε θα μας το έδειχνε. Ήταν σαν να συζητιόταν το χρέος τη Κολομβίας ή της Τυνησίας, όπου η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα μεταξύ του κυρίου Τρισέ, της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σαρκοζί και σχολίαζε ή παρενέβαινε στα άδυτα και πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν είναι τρόπος αυτός. Όταν είναι το χρέος της Ελλάδας το οποίο είναι το θέμα απαιτεί κανείς να δει παρουσία του κυρίαρχου κράτους του οποίου το χρέος είναι αυτό το οποίο συζητιέται. Είναι απολύτως απαραίτητο δηλαδή η Ελλάδα να θέσει τους όρους μέσα από τους οποίους θα αντιμετωπιστεί το χρέος της. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο αποκλείεται να είναι η λύση αποφασιστική.

Το 2ο που χρειάζεται είναι φυσικά να υπάρξει δημοκρατία. Δεν μπορεί να συζητιέται το θέμα του χρέους από ορισμένους ειδήμονες, από ορισμένους τεχνοκράτες και από μια ομάδα πολιτικών, όπως επίσης και από μια μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν εκλεγεί, όπως ο κύριος Τρισέ και να μας ανακοινώνεται τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Απαιτείται άμεση παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Απαιτείται συμμετοχή του εργατικού και του λαϊκού στοιχείου ακριβώς στην αντιμετώπιση του χρέους και ακριβώς για να υπάρξει η κυριαρχική παρέμβαση που είπα και πριν. Για να το πω με δύο λόγια κατά τη γνώμη μου απαιτείται παύση πληρωμών. Να μην αναγνωριστούν τόκοι υπερημερίες και να υπάρχει πλήρης διαφάνεια και λογιστικός έλεγχος του χρέους με συμμετοχή ευρέων λαϊκών και εργατικών στρωμάτων ώστε να μπορέσουμε να δούμε ουσιαστικό κούρεμα και ουσιαστική απαλλαγή της Ελλάδας από το χρέος. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα χρειαστεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Ο Κώστας Λαπαβίτσας χρησιμοποιεί την λέξη “δημοκρατία” χωρίς να διευκρινίζει αν αναφέρεται στην “άμεση” δημοκρατία, στην “εργατική” δημοκρατία που επικαλούνται κάποιοι άλλοι στην Αριστερά, ή στην “συνταγματική”, όπως αυτή προσδιορίζεται από τα πολιτικά συστήματα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών της Δύσης. Αν λοιπόν δεν διευκρινίσουμε την σημασία αυτής της λέξης, μάλλον τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο παρά απλοποιούνται...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα πρωταρχικά. Το κίνημα θα πρέπει δημοκρατικά να διαμορφώνει και να αποφασίζει τους στόχους του, με τις ανοικτές συνελεύσεις με τους θεσμούς που το ίδιο συγκροτεί. Σήμερα λοιπόν το κίνημα, όπως αυτό είναι συγκροτημένο, μπορεί να διατυπώσει μόνον γενικούς στόχους και κατευθύνσεις, όπως: “Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε”.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο με ποιούς το λαϊκό κίνημα διαπραγματεύεται τις διεκδικήσεις του. Με το ελληνικό κράτος και την Κυβέρνηση; Με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Με τις Τράπεζες; Με το κεφάλαιο χωρίς πολιτικούς διαμεσολαβητές; Πιστεύουμε πως το λαϊκό κίνημα - ανεξάρτητα από ποιές θέσεις έχει για τον καπιταλισμό ή την ΕΕ και το ευρώ - έχει απέναντί του ως βασικό αντίπαλο την πολιτική εξουσία της χώρας μας, δηλαδή την Κυβέρνηση.

Όμως η πολιτική διαπραγμάτευση δεν είναι μια δημοκρατική διαδικασία, διότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται μέσα από μια διαδικασία που κατοχυρώνει την ισότιμη συμμετοχή των διαπραγματευόμενων στην λήψη των αποφάσεων. Η διαπραγμάτευση είναι μια διαδικασία ανάδειξης συμφωνιών και διαφωνιών. Οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνον από τον ένα από τους μετέχοντες στην διαπραγμάτευση, από αυτόν που κατέχει την εξουσία. Αντίθετα, η δημοκρατία είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο επιλύονται μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις και προϋποθέτει την ισότητα των συμμετεχόντων. Κανένα απ' αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στις διαδικασίες διαπραγμάτευσης ανάμεσα στο μαζικό κίνημα και την πολιτική εξουσία, η οποία εκφράζει και εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κράτους- έθνους.

Στις διαπραγματεύσεις πιθανόν να είναι χρήσιμοι ειδικοί και τεχνοκράτες για την ιδιαίτερη γνώση που κατέχουν. Η απαίτηση την οποία προβάλει ο Κ. Λαπαβίτσας να είναι εκλεγμένοι οι “τεχνοκράτες”, όπως ο Τρισέ, που “συζητούν” για τον χρέος και “ανακοινώνουν” τι πρόκειται να συμβεί, δεν μπορεί να είναι αίτημα του μαζικού κινήματος! Το θέμα της συγκρότησης των πολιτικών οργάνων της Ε.Ε. είναι ένα διαφορετικό ζήτημα και προφανώς δεν σχετίζεται με την υπόθεση του ελληνικού χρέους. Ως γνωστόν, τα πολιτικά όργανα της ΕΕ δεν έχουν την συνταγματική δημοκρατική νομιμοποίηση, ανάλογη με αυτή που έχουν οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, οι οποίες προκύπτουν από εκλογικές διαδικασίες.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Άλλο ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας...

και ο  "διάλογος" συνεχίζει να διεξάγεται...
Στο αριστερό blog ο Παναγιώτης Μαυροειδής στο περιθώριο του κειμένου “Ο μακρόθεν διάλογος ή πώς δεν έχουμε μάθει να συζητάμε” τονίζει μια παράγραφο:

Στο έδαφος της κοινής συντροφικής δράσης, να αναδείξουμε και όχι να κουκουλώσουμε τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, συζητώντας επί αυτών, την ίδια στιγμή που θα υποβιβάζουμε και θα καταργούμε τις καταστροφικές λογικές της ιδιοκτησίας της αλήθειας, της καχυποψίας, του τακτικισμού και της θεωρίας ‘’ο χειρότερος εχθρός μου, είναι ο πιο κοντινός μου αριστερός’’.

Συμφωνώντας λοιπόν με το περιεχόμενο αυτής της παραγράφου, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μερικές κριτικές παρατηρήσεις από την ίδια σκοπιά του Π. Μαυροειδή, στο αμέσως προηγούμενο κείμενο που έχει δημοσιευθεί “αριστερό blog” με τον τίτλο “Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ!” και υπογράφεται από τους Ιπποκράτη Κωστή και Νίκο Ξηρουδάκη

Πριν όμως προχωρήσουμε στις παρατηρήσεις, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την δική μας θέση για τα ζητήματα ουσίας τα οποία τίθενται από την παράγραφο που αναφέραμε παραπάνω. Το πρόβλημα της Αριστεράς μπορεί να λυθεί στα πλαίσια των εσωτερικών ανταγωνισμών ή συμφωνιών; Η άποψή μας είναι σαφής: Ο διάλογος είναι αναγκαίος, αλλά δεν είναι επαρκής όρος. Την έχουμε εκθέσει αναλυτικά στο κείμενο “Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;” και εν συντομία εκφράζεται με το παρακάτω απόσπασμα:

Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.

Κάποιοι φαίνεται πως αναζητούν την λύση της δικής τους πολιτικής ανεπάρκειας στην συντριβή κάποιων άλλων. Η κατάσταση γίνεται τραγική και αδιέξοδη, όταν αυτοί οι άλλοι που απαιτούμε την συντριβή τους είναι δημιουργήματα της πολιτικής μας φαντασίας. Ένα μεγάλο μέρος του κειμένου των Ιπποκράτη Κωστή και Νίκου Ξηρουδάκη κυνηγάει παρόμοια φαντάσματα. Το κείμενο γράφει:

Η πικρή αλήθεια είναι ότι μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Έχουν ταυτίσει την κοινωνική πρόοδο, με την αστική στρατηγική για ένταξη στην ΕΟΚ παλιότερα, την ΕΕ τώρα...

Λάθος! Το σωστό είναι ότι μικρά κομμάτια της αριστεράς είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, το ΚΚΕ αλλά και το σύνολο σχεδόν της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είχαν πάντα μια αντιευρωπαϊκή στάση. Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, ο χώρος δηλαδή του Λ. Κύρκου που ηγεμόνευσε με τις ιδέες του στον χώρο του ΣΥΝασπισμού, ήταν ο χώρος που χαρακτηρίζεται στο κείμενο των των Ιπποκράτη Κωστή και Νίκου Ξηρουδάκη ως “μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς”. Αυτός ο πολιτικός χώρος στο ίδιο κείμενο μερικές αράδες παρακάτω περιγράφεται εντελώς διαφορετικά:

Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος, κι ας είχε σημαία του το «εθνικό ακροατήριο». Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά: 1,37% το ’81, 2,7% το πολυδιαφημισμένο ενωτικό εγχείρημα της Συμμαχίας στις εκλογές του ’77. Και η επίσημη κομματική άποψη για την εκλογική συντριβή της; «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει»…

Όμως και εδώ υπάρχει άλλο ένα λάθος. Είναι η συσχέτιση του “σεχταρισμού” με τα εκλογικά ποσοστά: Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος.. Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά. Με τα ίδια λοιπόν κριτήρια για παράδειγμα θα μπορούσαμε άραγε να μετρήσουμε, πόσο πνιγμένη μέσα στον σεχταρισμό είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με τον σεχταριστή Λ. Κύρκο. Ας μην μιλήσουμε και για τον σεχταρισμό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στον Άγιο Παντελεήμονα και σε άλλες λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, σεχταρισμός που οφείλεται στην θέση της για την Ε.Ε. και το ευρώ...

Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ο Κύρκος και η παρέα του που εμπόδιζαν τόσα χρόνια την ηγεμονική άποψη στο χώρο της Αριστεράς , δηλαδή την Αντιευρωπαϊκή Αριστερά να ορθοποδήσει στην ελληνική κοινωνία! Μήπως λοιπόν η φράση «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει», επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις ως προς το υποκείμενο που την εκφέρει, σε σχέση με απ' αυτό που υπονοεί το κείμενο;

Το φάντασμα της “Ευρωπαϊκής Αριστεράς”, λοιπόν πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας. Και το κείμενο κυνηγάει αυτό το φάντασμα, βάζοντας στόχο την “ήττα” του, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι αν διευθετηθεί στο εσωτερικό της Αριστεράς αυτό το ζήτημα, θα λυθεί και στην κοινωνία:

Αυτή η «ευρωπαϊκή αριστερά», είναι αριστερά του συστήματος που πρέπει να ηττηθεί.

Η λαϊκή έκφραση “ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ' αφήνει” νομίζουμε ότι περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτές τις αδιέξοδες πολιτικές στάσεις...

Ο Ιπποκράτης Κωστής και Νίκος Ξηρουδάκης κοιτάνε πολύ πίσω, πάρα πολύ πίσω, στην εποχή της χούντας και του Πολυτεχνείου για να δώσουν παραδείγματα για τον “σεχταρισμό” του Λ. Κύρκου αλλά και να στηρίξουν την πολιτική τους άποψη. Όμως υπάρχει η “καρδάρα με το γάλα”, δίπλα μας και την κλωτσάνε. Αναφερόμαστε στο κίνημα Κίνημα της 25ης Μάη, για το οποίο γράφουν:

Σήμερα, μετά το Σύνταγμα και τις συνελεύσεις γειτονιάς όπου ο κόσμος μπαίνει μαζικά στο προσκήνιο, ίσως όχι πάντοτε με τον τρόπο που εμείς φανταζόμασταν ή θα θέλαμε (κι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θ’ άξιζε να συζητηθεί εκτενέστερα), έχει πια καταδειχτεί ότι δε θέλει ούτε ν’ ακούσει για την ΓΣΕΕ και τον Παναγόπουλο. Τον Παναγόπουλο που έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να μην μπορεί να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις που ο ίδιος διοργανώνει! Ποιος ακριβώς είναι λοιπόν σήμερα ο σεχταριστής; Σίγουρα όχι αυτός πάντως που μένει μακριά από τα βρόμικα ξεπουληματικά και προδοτικά παζάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που τα ΄χει πάρει χαμπάρι και τα ξεφωνίζει ο κόσμος.

Θα συμφωνήσουμε μαζί τους για τον Παναγόπουλο, αλλά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του κειμένου τους είναι αυτό που το βάζουν ...πολιτικά μέσα σε παρενθέσεις. Η συζήτηση μόνον αν έχει την ανάποδη πορεία μπορεί να είναι πολιτικά γόνιμη: Θα πρέπει να ξεκινάει από τα επίδικα της συγκυρίας και όχι με τάματα στα εικονίσματα της Αριστεράς. Αλλιώς γίνεται απολογητική πολιτικών γραμμών, που ήδη έχουν κριθεί και έχουν αποτύχει...

Θα επανέλθουμε όμως με άλλο σημείωμά μας επιχειρώντας αυτή την αντιστροφή.




Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Που πας ρε Καραμήτρο; Η “πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε.Ε.”


(Έργα και ημέρες μιας Αριστεράς δεν έχει οράματα και στερείται στρατηγικής)

Τετάρτη 27/7, στις 19:00 στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 22, 2ος όροφος) πραγματοποιείται η “Ιδρυτική Συνέλευση της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της Ε.Ε.” Το κείμενο που θέτει το πλαίσιο της πρωτοβουλίας (έχει συγκεντρώσει ήδη 357 υπογραφές υποστήριξης (22/7/2011) ) είναι διατυπωμένο με ένα τρόπο που μπορεί να χωράει σχεδόν όλη η παραδοσιακή κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αρκεί να υπάρχει “καλή διάθεση”...

Επίσης θα μπορούσε να είχε γραφτεί τον προηγούμενο αιώνα, αφού προβάλλει ως βασικές θέσεις την πολιτική που κυριαρχούσε στην κομμουνιστική αριστερά απέναντι στην Ε.Ε., ΠΡΙΝ καταρρεύσει ο υπαρκτός κομμουνισμός!

Πολιτικά αυτή η πρωτοβουλία έρχεται σήμερα να καλύψει το κενό της πολιτικής ενός “καλού ΚΚΕ” που δεν θα είναι τόσο σεχταριστικό όσο είναι το ΚΚΕ, αλλά πιο ανοικτό σε συνεργασίες με άλλες αριστερές δυνάμεις. Αποτελεί λοιπόν μια προσπάθεια, μπροστά στην προοπτική μιας εκλογικής αναμέτρησης, να συνευρεθούν στην σημερινή συγκυρία οι κουκουεδογενείς δυνάμεις (Αριστερό Ρεύμα, ΝΑΡ) και ένας ευρύτερος πολιτικός χώρος, ο οποίος συσπειρώνεται σήμερα γύρω από τα εκλογικά σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ..

Είναι προφανές ότι στα πλαίσια της ιδεολογικής συγκρότησης αυτής της πρωτοβουλίας δεν χωρούν δυνάμεις και κινήματα που έρχονται σε ρήξη ή βρίσκονται σε αντιπαλότητα με παραδοσιακή αριστερά, η οποία κατέρρευσε μαζί με τον υπαρκτό κομμουνισμό εδώ και δεκαετίες. Το μέτωπο ενάντια στο ευρώ και η Ε.Ε. είναι η ιδεολογική ομπρέλα που ομογενοποιεί ιστορικά/διαχρονικά/ιδεολογικά αυτό τον χώρο. Είναι η κόκκινη κλωστή που προσδιορίζει τις ηγεμονίες στο εσωτερικό του με όρους αναπαραγωγής των μηχανισμών που στηρίζουν αλλά και στηρίζονται σε αυτά τα αριστερά ιδεολογήματα που προβάλλουν το πόσο άθλιος και κακός είναι ο αντίπαλος. Δυστυχώς αυτά είναι κοινοτοπίες, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία.

Εξάλλου και οι ίδιοι οι αστοί όχι μόνον δεν κρύβουν τις αδυναμίες και τα προβλήματα του ευρώ και της Ε.Ε. αλλά αντίθετα μερικές φορές προβάλουν όλα αυτά ζητήματα ως φόβητρα για να επιβάλουν τις δικές τους πολιτικές επιλογές. Δυστυχώς αυτή η καταδίκη της Ε.Ε. και του ευρώ, όσο οξεία και να διατυπώνεται φραστικά, δεν αρκεί για να συγκροτήσει το “άλλο”...

Είναι εντυπωσιακό ότι σε αυτό το κείμενο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο κίνημα της 25ης Μάη, το οποίο ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας και επανέφερε τον λαϊκό παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο. Το κείμενο λοιπόν αγνοώντας προκλητικά οποιαδήποτε αναφορά στους όρους ύπαρξης και συγκρότησης του υπαρκτού μαζικού κινήματος ατενίζει το μέλλον με αφηρημένες εξαγγελίες για την “διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος” και καταλήγει σε ένα γενικό αντιιμπεριαλιστικό πρόσταγμα, το οποίο θα μπορούσε να είχε διατυπωθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πριν την έναρξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου:

τόχος μας είναι η διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος που θα προτάσσει τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα και θα υπερασπίζει το δικαίωμα του λαού να καθορίζει την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, έξω από τις δεσμεύσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών."

Το γνωστό τραγουδάκι εκείνης της εποχής: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα/ θα μας σώσει τώρα απ’ τη σκλαβιά/ κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία/ ζήτω-ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ», είναι πολιτικά πιο ορθό και πιο επίκαιρο, διότι επικαλείται μια σημαντική κοινωνική παρακαταθήκη, η οποία απουσιάζει από την σημερινή αριστερά: “Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα” και δηλώνει σαφώς ένα κοινωνικό όραμα “την λαοκρατία”....

Η μικροπολιτική είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε διατύπωση του κειμένου. Μερικές παραγράφους παραπάνω κάποιες εκφράσεις έχουν γραφτεί με τρόπο ώστε να μην έχουν κανένα παράπονο δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, ΚΟΕ κλπ) όπως αυτή:

ι’ αυτό και εμείς επιδιώκουμε τον κοινό αγώνα των ευρωπαϊκών λαών κόντρα στο συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο με άμεσο στόχο την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και ορίζοντα την υπέρβαση της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο."

και αυτή:

"Να μην περάσει το αντιδραστικό «Σύμφωνο για το Ευρώ». Να αποτραπεί η ψήφισή του από το συντονισμένο πανευρωπαϊκό αγώνα των λαών, που μπορεί να γίνει τώρα εφικτός!"

Κάποιες άλλες φράσεις κλείνουν το μάτι προς το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας ακόμα και την δική του φρασεολογία:

"Για λαϊκή απειθαρχία και συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου"

Το χειρότερο όμως με αυτό το κείμενο είναι η ελπίδα που αφήνει ότι αυτή η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει! Δεν το διατυπώνει βεβαίως ρητά. Το υπονοεί όμως σαφώς, όταν περιγράφει τα πράγματα με φράσεις όπως αυτή:

"Η αιτία των λαϊκών προβλημάτων βρίσκεται στην «ιερή συμμαχία» ελληνικών κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, στο «μαύρο» μέτωπό τους με το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τις αγορές."

Αν λοιπόν “σπάσει” αυτή η συμμαχία των ελληνικών κυβερνήσεων τα λαϊκά προβλήματα θα μπορέσουν να λυθούν. Ο κυβερνητισμός αυτής της Αριστεράς, βρίσκεται επίσης κρυμμένος πίσω από την αναπτυξιολαγνεία, η οποία είναι παρούσα σε όλες της τις εκδοχές στο διακηρυκτικό κείμενο. Αυτή η αριστερά ισχυρίζεται ότι υπάρχει και άλλη ανάπτυξη στον καπιταλισμό προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Αυτή η άλλη ανάπτυξη, είναι η ανάπτυξη εκτός ..εισαγωγικών που υπονοείται στην παρακάτω φράση:

"Η ανεργία διευρύνθηκε στις εποχές της «ανάπτυξης» και γιγαντώθηκε τώρα στις συνθήκες της κρίσης"

Αυτή η Αριστερά τρέφει τις  αυταπάτες των ιδεολογημάτων που προβάλει ο αστισμός για την ανάπτυξη. Ότι δηλαδή η οικονομία και η ανάπτυξη είναι διακριτά ζητήματα στον καπιταλισμό, γιαυτό υπάρχουν διαφορετικοί αναπτυξιακοί δρόμοι. Αυτό υπονοούν οι απόψεις για την διάλυση του “παραγωγικού ιστού της χώρας” ως ζήτημα που προσδιορίζεται από τις αστικές πολιτικές διαχείρισης και όχι από την ίδια την φύση της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως εδώ:

“Διαλύθηκαν επίσης μια σειρά παραδοσιακοί κλάδοι, από τα ναυπηγεία μέχρι τη μεταποιητική βιομηχανία, προκαλώντας μια εκτεταμένη αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας.”

Είναι η Αριστερά που πιστεύει ότι αν δεν έχεις βαριά βιομηχανία δεν έχεις υγιή καπιταλισμό. Και χωρίς υγιή καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει υγιής σοσιαλισμός. Είναι η αριστερά που πιστεύει ότι αν αναλάβει την εξουσία στο αστικό κράτος και κρατικοποιήσει τις παραγωγικές επιχειρήσεις θα κάνει σοσιαλισμό! Είναι η αριστερά που δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα ακόμα από την πτώση του υπαρκτού κομμουνισμού...

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά


Αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο (23/1/2010) του Ιού που δεν "χώρεσε" στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ξαναγίνεται επίκαιρο με τις εξελίξεις στον όμιλο Κυριακίδη και την εργοδοτική τρομοκρατία και τις απολύσεις στον Flash.

Εργα και ημέρες των νέων μεγιστάνων στα ελληνικά ΜΜΕ
«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά

Με αμηχανία καταγράφονται τους τελευταίους μήνες από τον Τύπο οι συνεχείς εξαγορές μέσων ενημέρωσης ή πακέτων μετοχών εκδοτικών συγκροτημάτων από το επιχειρηματικό δίδυμο των Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και Πέτρου Κυριακίδη. Στις αρχές του χρόνου o όμιλος των δύο στενών συνεργατών έλεγχε ήδη τις εφημερίδες Espresso, Athens News, City Press, Σφήνα και Ισοτιμία, τα περιοδικά Free, Olive, Jolie, Μπομπ Σφουγγαράκης, κλπ., τον ραδιοφωνικό σταθμό Flash, τα κανάλια τοπικής εμβέλειας Sport TV και Κανάλι 10, ενώ είχε μερίδιο συμμετοχής στο ραδιόφωνο ΣΚΑΪ, το κανάλι ΣΚΑΪ TV, και ανακοίνωνε την εξαγορά ποσοστού 12,22% της Πήγασος (Mega, Εθνος, Πρώτο Θέμα, Ημερησία και διάφορα περιοδικά, καθώς και ραδιοφωνικοί σταθμοί) και ποσοστού 9,62% (που μετά από λίγες μέρες έφτασε το 10,14%) της Χ. Κ. Τεγόπουλος (Ελευθεροτυπία).

Πολλοί οικονομικοί αναλυτές έχουν επιχειρήσει να ερμηνεύσουν την εντυπωσιακή αυτή συγκομιδή αλλά δεν έχουν απαντήσει στο καίριο ερώτημα: ποια είναι η σκοπιμότητα μαζικής εξαγοράς μη κερδοφόρων μέσων ενημέρωσης και η συγκέντρωση στα ίδια χέρια αλλοπρόσαλλων εκδοτικών πρωτοβουλιών;

Καταρχήν είναι δεδομένο ότι στον εσωτερικό καταμερισμό του ομίλου Λαυρεντιάδη-Κυριακίδη, το ζήτημα των μέσων ενημέρωσης έχει ανατεθεί στην πλευρά Κυριακίδη και την εταιρεία ΝΕΠ Εκδόσεις Α.Ε. Ο Πέτρος Κυριακίδης ήταν μέχρι πρότινος ένας μικρομεσαίος εκδότης θεολογικών και εκκλησιαστικών βιβλίων. Τα τελευταία χρόνια η δραστηριότητα του «Εκδοτικού Οργανισμού Π. Κυριακίδη» στο χώρο αυτό εκτινάχτηκε. Οχι τόσο με την έκδοση νέων τίτλων, αλλά με την εξαγορά του μεγάλου εκδοτικού εκκλησιαστικών βιβλίων «Ακρίτας» και τη δημιουργία δύο βιβλιοπωλείων-πολιτιστικών χώρων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα ο κ. Κυριακίδης (όπως και ο συνεταίρος του Λ. Λαυρεντιάδης) διατηρεί στενούς δεσμούς με Πατριαρχεία και Μητροπόλεις, ενώ πολύ συχνά εμφανίζεται ως «χορηγός» ή «ευεργέτης» κάθε λογής εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων.

Αν αναρωτηθεί κανείς πώς συμβιβάζεται αυτή η ευσεβής δραστηριότητα με το σκανδαλοθηρικό περιεχόμενο της εκδοτικής ναυαρχίδας του Ομίλου, δηλαδή της εφημερίδας Espresso, η απάντηση είναι εύκολη. Εχουμε πριν από χρόνια εντοπίσει αυτά την παράξενη σύγκλιση της εφημερίδας με ορισμένους κύκλους της Εκκλησίας στη βάση ενός νέου πουριτανικού ρεύματος, στο οποίο συνυπάρχουν -όπως και στον παραδοσιακό πουριτανισμό- η καταγγελία κάποιου σκανδάλου και η αναλυτική ηδονοβλεπτική περιγραφή του («Η Espresso του μεσονυκτίου», Ιός, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 12.6.05).

ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ