ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Μιλούν οι "μικροί" για τον "μεγάλο" ...ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσιεύουμε (2) κείμενα που τα υπογράφουν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε θετική εξέλιξη αυτό το γεγονός, γιατί αποτελεί μια άμεση αναγνώριση της ανάγκης για αλλαγές και μετασχημαστισμούς στην πολιτική και την οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιτέλους αρχίσαμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα: "Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πληγωμένος, από ένα κακό αποτέλεσμα και από μια καταστροφική διαχείριση του αποτελέσματος αυτού. Αυτός ο κόσμος, τόσο μέλη των συνιστωσών όσο και «ανένταχτοι/ες», ο κόσμος που το προηγούμενο διάστημα έδωσε μια μεγάλη μάχη, αυτός είναι που αρνείται να γυρίσουμε πίσω, αυτός είναι που «επιβάλλει» το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει, ενάντια σε ηγεμονισμούς, ενάντια σε κομματικές αναδιπλώσεις, ενάντια σε υποχωρήσεις μπροστά στις πιέσεις του συστήματος. Ας τον ακούσουμε, ας το ρισκάρουμε." (ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΡΟΖΑ)




O μονόδρομος του ΣYPIZA:
Aριστερόστροφη πορεία και δημοκρατική οργανωτική συγκρότηση του ΣYPIZA

1. «Ούτε βήμα πίσω»
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η συνέχιση της αριστερόστροφης πορείας αποτελεί μονόδρομο. Κάθε άλλη επιλογή θα τον περιθωριοποιήσει ως πολιτικό χώρο, θα αυξήσει τις εντάσεις στο εσωτερικό του, θα απογειώσει την αποσυσπείρωση, ιδιαίτερα του «ανένταχτου» κόσμου, και βεβαίως θα αυξήσει τις φυγόκεντρες τάσεις προς άλλους πολιτικούς χώρους, κυρίως το ΠΑΣΟΚ.
Όταν λέμε «αριστερόστροφη πορεία» εννοούμε πρωτίστως τα εξής:

1. Την έμπρακτη και συνεχή αντιπαράθεσή του με τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης, τη μονομερή απεύθυνσή του στους «από κάτω», την κατηγορηματική απόρριψη των νεοφιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών στρατηγικών για την εκτόνωση της κρίσης και την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που θα ενισχύουν τους δεσμούς του με το χώρο της εργασίας γενικά, και της επισφαλούς εργασίας ειδικότερα, με τη νεολαία και με εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης κι έτσι θα αναβαθμίζουν τη «λαϊκότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην πολιτική του, όσο και στην κοινωνική σύνθεσή του. Ως εκ τούτου, είναι εκ των ων ουκ άνευ ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει πρωτοβουλίες αγώνων για τα θέματα της κρίσης, της ανεργίας, της φτώχειας κ.λπ.

2. Την κατηγορηματική δέσμευση του συνόλου των συνιστωσών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι αποκλείεται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας ή σε «οικουμενικές» λύσεις για την αντιμετώπιση του ενδεχομένου «ακυβερνησίας». Τούτο αποτελεί βασική προϋπόθεση για την προστασία του χώρου από την «κεντροαριστερή λεηλασία» αλλά και για την έναρξη μιας γόνιμης συζήτησης για τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού πόλου και ενός προγράμματος που θα εκφράζει πραγματικές αλλαγές στους ταξικούς συσχετισμούς στην κοινωνία. Ελάχιστη αφετηρία γι’ αυτά θεωρούμε πως αποτελούν τα «15 σημεία» αλλά και το υπόλοιπο προγραμματικό υλικό όπως διαμορφώθηκε στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της οικολογίας, ενώ υποστηρίζουμε τις κοινές δράσεις με άλλες δυνάμεις, δεν συμφωνούμε με την πολιτική συνεργασία με δυνάμεις όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι, που αφήνουν ανοιχτή την πόρτα της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο...).

3. Την αποφασιστική αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τις αστικές στρατηγικές της «ασφάλειας» και της «κοινωνικής διαίρεσης», που συμπυκνώνονται πρωτίστως στην αντιμετώπιση των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων. Οποιαδήποτε διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ (ή των συνιστωσών του) από το πεδίο «προβλήματα των μεταναστών» στο πεδίο «πρόβλημα μετανάστευσης», οποιαδήποτε υποχώρηση από την «υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων» στην «προστασία της δημοκρατικής ομαλότητας» σημαίνει την υποταγή του στην κυρίαρχη ρητορική, τη μετάλλαξή του σε «αριστερή εκσυγχρονιστική δύναμη», δηλαδή συμπληρωματική δύναμη του συστήματος.

4. Την αποσαφήνιση και την εμβάθυνση της ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας του ως αντινεοφιλελεύθερου αντικαπιταλιστικού χώρου, απολύτως ανταγωνιστικού με την κυβερνητική πολιτική, τα κόμματα εξουσίας και το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Με πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας του ΣΥΡΙΖΑ ως συνόλου αλλά και κάθε συνιστώσας του ξεχωριστά, των διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών παραδόσεων και αναφορών, των αντιφάσεων και των ισορροπιών, θεωρούμε ότι τα προηγούμενα παραμένουν εφικτά υπό τις εξής προϋποθέσεις:
  • 1. Την απόκτηση της δυνατότητας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ως χώρου να αποφασίζει και να εφαρμόζει την πολιτική του με όρους στοιχειώδους πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας.
  • 2. Προστασία του ΣΥΡΙΖΑ από εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις συνιστωσών, και κυρίως του ΣΥΝ. Αν είναι εύλογο η κατάσταση του ΣΥΝ, της μεγαλύτερης συνιστώσας, να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι παράλληλα διαλυτικό ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται όμηρος των τεκταινομένων στον Συνασπισμό. Για να είμαστε απολύτως σαφείς διευκρινίζουμε τούτο: Ένα ανασυνθετικό εγχείρημα τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να επιχειρηθεί χωρίς τον Συνασπισμό, υπονομεύεται όμως έως ακυρώσεως αν στον Συνασπισμό κυριαρχήσει μια αντίληψη «διατασικών συναινέσεων» (ειδικά με δυνάμεις που συστηματικά αρνούνται ή και υπονομεύουν το συριζικό εγχείρημα) που ανατρέπουν τη ριζοσπαστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.
  • 3. Την ανάδειξη από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας σε αντίθεση με τις συμπεριφορές της αστικής πολιτικής, χωρίς διαγκωνισμούς για θέσεις εξουσίας, διαμεσολάβηση, ηγεμονισμούς, συμμαχίες χωρίς αρχές κ.λπ.

2. Για έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών και των συνιστωσών, για έναν ΣΥΡΙΖΑ των ανοιχτών δομών και διαδικασιών, για έναν ΣΥΡΙΖΑ της δημοκρατίας

Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι μετά και τις τελευταίες εξελίξεις ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε κρίσιμη φάση. Είναι επίσης αυτονόητο, για όσους έχουν την παραμικρή σχέση με το εγχείρημα αυτό, ότι η οργανωτική (ανα)συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ.
Το οργανωτικό θέμα δεν είναι –τουλάχιστον για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ– κάτι δευτερεύον. Είναι ένα ζήτημα κατεξοχήν πολιτικό, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να υπερβεί τα στενά όρια μιας εκλογικής συμμαχίας και να μετατραπεί σε μια σοβαρή ελπίδα για ανασυγκρότηση της Αριστεράς και αντεπίθεση του κινήματος.
Χρειάζονται, λοιπόν, νέες δομές και νέες διαδικασίες. Δομές και διαδικασίες που θα χωράνε τόσο μέλη συνιστωσών και συνιστώσες ως σύνολα, με την αυτοτελή της δράση όποια το επιθυμεί, όσο και τους λεγόμενους ανένταχτους/ες.

Εν όψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του Οκτωβρίου για τα οργανωτικά θέματα του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνουμε ως γενικό πολιτικό/οργανωτικό πλαίσιο τα εξής δέκα σημεία:
  • 1. Πρέπει άμεσα να λειτουργήσουν παντού Τοπικές, Κλαδικές και Θεματικές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ, με μέλη, ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, ανάδειξη οργάνων και διαύλους αμφίδρομης επαφής με τα κεντρικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς (το πώς, όχι το αν) θα εξασφαλιστούν στοιχειώδεις κανόνες πλουραλισμού, ισοτιμίας και δημοκρατίας (ποσοστώσεις, ψηφοφορίες, εκλογές κ.λπ.) είναι προς συζήτηση.
  • 2. Μεταφορά του κέντρου βάρους των αποφάσεων στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικοποίηση και θεσμοποίηση της συλλογικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τακτική λειτουργία των «ενδιάμεσων» οργάνων μεταξύ Τοπικής Επιτροπής και Γραμματείας. Τα όργανα αυτά αντιμετωπίζουν όλα τα μείζονα πολιτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτά λογοδοτεί η Γραμματεία. Όχι στα κλειστά διευθυντήρια και στα αρχηγικά/προσωποκεντρικά σχήματα.
  • 3. Ενιαία κέντρα αποφάσεων. Αναβάθμιση των κοινών λειτουργιών Κ.Ο. και Γραμματείας και άμεση ουσιαστική και μόνιμη σύνδεση των δύο οργάνων.
  • 4. Λειτουργία της Κ.Ο. και της ευρωβουλευτικής ομάδας σε συριζικό/πλουραλιστικό πλαίσιο.
  • 5. Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Επιτέλους, πλουραλιστική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ.
  • 6. Έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ.
  • 7. Ενίσχυση της Οργανωτικής Επιτροπής, που συντονίζει τη δράση των Τοπικών και παρακολουθεί την εφαρμογή των αποφάσεων των Πανελλαδικών.
  • 8. «Συριζική» ρύθμιση των οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τις ανάγκες του εγχειρήματος. Δημιουργία πραγματικού και ισχυρού ταμείου του ΣΥΡΙΖΑ.
  • 9. Θεσμοί εναλλαγής στα όργανα και σε καίριες θέσεις.

Κάποια από τα παραπάνω έχουν αποφασιστεί επανειλημμένα αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί, ενδεικτικό μιας ορισμένης «διαπαραταξιακής» (ή, ακόμα χειρότερα) ηγεμονικής αντίληψης που κυριαρχεί συχνά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές ότι από πουθενά δεν προκύπτει (δεν έχει τεθεί, άλλωστε) ότι τέτοιες ριζικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν σε ενιαίο κόμμα, σε διάλυση των συνιστωσών κ.λπ.

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πληγωμένος, από ένα κακό αποτέλεσμα και από μια καταστροφική διαχείριση του αποτελέσματος αυτού. Αυτός ο κόσμος, τόσο μέλη των συνιστωσών όσο και «ανένταχτοι/ες», ο κόσμος που το προηγούμενο διάστημα έδωσε μια μεγάλη μάχη, αυτός είναι που αρνείται να γυρίσουμε πίσω, αυτός είναι που «επιβάλλει» το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει, ενάντια σε ηγεμονισμούς, ενάντια σε κομματικές αναδιπλώσεις, ενάντια σε υποχωρήσεις μπροστά στις πιέσεις του συστήματος. Ας τον ακούσουμε, ας το ρισκάρουμε.

ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΡΟΖΑ





Τι ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόμαστε και πώς θα τον πετύχουμε

H περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκτιμήσεις και προτάσεις που ακολουθούν, αποτελούν μια προσπάθεια συμβολής στο ξεπέρασμα της κρίσης και στη συνέχιση μιας πορείας ενός ΣΥΡΙΖΑ, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζομένων, της κοινωνικής Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παιδί μιας ανάγκης βαθύτερης από τους σχεδιασμούς των όποιων επιτελείων κομμάτων και οργανώσεων, μιας ανάγκης ισχυρότερης από τις σκοπιμότητες της στιγμής και των συσχετισμών. Εκφράζει την ανάγκη να καλυφθεί ένα πραγματικό κενό στην ελληνική κοινωνία: να αποκτήσει οντότητα, μορφή και σχήμα, φωνή, λόγο και πράξη, υπολογίσιμη και βιώσιμη πολιτική παρουσία, η κοινωνική και πολιτική Αριστερά. Να αποτελέσει η σημερινή Αριστερά –μέσα από τη διαφορετικότητά της– μια πρωταγωνιστική, ανεξάρτητη από τον δικομματισμό, πολιτική και κοινωνική δύναμη. Να μπορέσει να συσπειρώσει και να εκφράσει, να δώσει υπόσταση στο δυναμικό της διάσπαρτης κοινωνικής Αριστεράς, των «ανένταχτων» –μη οργανωμένων σε κόμματα και οργανώσεις– και των νέων που δίνουν το παρών σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες.

Η σημερινή κατάσταση που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αποτέλεσμα επιλογών που έγιναν, επιθέσεων και πολέμου που του έγινε, φυσιογνωμίας που δεν αποκτήθηκε ή ήταν θολή, ευκαιριών που δεν αξιοποιήθηκαν και λαθεμένων αντιλήψεων για την πολιτική και την επικοινωνία στις σύγχρονες συνθήκες.

Απ’ αυτή την άποψη, το «όλα από την αρχή» δεν μας αφορά. «Κάποια» δεν μπορούν να συζητηθούν από την αρχή. Είναι τα κοινά συμφωνημένα για το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, από τι αποτελείται, ο ρόλος των συνιστωσών του, ο πολιτικός του προσανατολισμός και η στόχευση, η σχέση του με το σύστημα, τον δικομματισμό και την κεντροαριστερά, η πάγια προσπάθεια για τη συσπείρωση ολόκληρης της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Στη βάση αυτή, ας μας επιτραπούν ορισμένες εκτιμήσεις και συμπεράσματα:

Το εκλογικό αποτέλεσμα

Το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα (μιλάμε για μια ήττα που μπορεί να αντιστραφεί αν αναλυθεί σωστά και βγουν χρήσιμα συμπεράσματα) οφείλεται, κυρίως, στο ότι:
• Το ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης δεν προβλήθηκε και δεν εστιάστηκε, όσο έπρεπε και απαιτούσαν οι καιροί, ως κεντρικός άξονας παρέμβασης, ως η κεντρική πολιτική ατζέντα, γύρω από την οποία η ριζοσπαστική Αριστερά έχει προτάσεις και λύσεις για τον κόσμο της εργασίας. Η κεντρικότητα της κρίσης χάθηκε και δεν φάνηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο «πολιτικός οργανισμός» που παλεύει ενάντια στην κρίση και τις συνέπειές της.
• Δεν κατορθώσαμε, την προεκλογική περίοδο, να βάλουμε στην ατζέντα της πολιτικής «συζήτησης» τι γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και ειδικά στην ευρωπαϊκή Αριστερά, σχετικά με την κρίση. Και υπήρχαν πολλά που θα μπορούσαμε να προβάλουμε σαν συντονισμένη πανευρωπαϊκή απάντηση των εργαζομένων απέναντι στην κρίση.Οι θέσεις και οι προτάσεις μας για την ΕΕ που με τόσο κόπο διατυπώθηκαν, αγνοήθηκαν και συχνά συκοφαντήθηκαν.
• Δεν διαφοροποιηθήκαμε από τα υπόλοιπα κόμματα και δεν καταγραφήκαμε σαν κάτι διαφορετικό ποιοτικά, αν και η σύνθεση του ψηφοδελτίου μάς έδινε αυτή τη δυνατότητα. Η εικόνα «όλοι ίδιοι είναι» συμπεριλάμβανε και εμάς και δυνητικά ψηφοφόροι μας προτίμησαν το μπάνιο ή την αποχή και δεν έβλεπαν γιατί να μας προτιμήσουν.
• Οι θετικές εναλλακτικές προτάσεις που επεξεργαστήκαμε (15 σημεία, πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ, προτάσεις της Κ.Ο. κ.λπ.) και κυρίως οι αγώνες και οι αντιστάσεις, που ενισχύσαμε το προηγούμενο διάστημα, δεν μπόρεσαν να αξιοποιηθούν.
• Η επικοινωνιακή μας καμπάνια, εξαιτίας των παραπάνω, αλλά και μιας ευφορίας που στηριζόταν σε δημοσκοπικά και όχι πραγματικά δεδομένα, ήταν άνευρη, όχι διακριτή, χαλαρή, δεν στόχευε στην ανάδειξη των προβλημάτων του κόσμου της εργασίας και στην ανάγκη μιας άλλης πολιτικής.
• Δεν αξιοποιήθηκαν όλα τα στελέχη, δεν υπήρχε ένας σχεδιασμός για την αξιοποίηση και τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεών μας, ούτε και σχέδιο για τα αδύναμα σημεία, που χρειάζονταν ενίσχυση. Η εκλογική επιτροπή δεν μπόρεσε να παίξει το ρόλο της, ενώ προβλήματα που δεν επιλύθηκαν στο προηγούμενο διάστημα, μπήκαν με σφοδρότητα να λυθούν κατά την προεκλογική περίοδο.
Περιοριζόμαστε σε αυτά που θεωρούμε κομβικά. Θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλα. Όμως δεν είναι της παρούσης και εξάλλου οι συνιστώσες έχουν ήδη περιγράψει και άλλες πλευρές.

Η μήτρα της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ

Αν όμως θέλουμε να ψάξουμε λίγο για τη μήτρα της σημερινής κρίσης θα οδηγηθούμε αναγκαστικά στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Στη μη εφαρμογή των αποφάσεών της και βεβαίως στη μη αξιοποίηση της μεγάλης «ζήτησης για ΣΥΡΙΖΑ» που υπήρχε τότε στην κοινωνία. Στην ουσία, με διάφορα προσχήματα, μπλοκαρίστηκε η εφαρμογή των αποφάσεων αυτών από τη μεγαλύτερη συνιστώσα που και τότε προτιμούσε έναν ΣΥΡΙΖΑ-εκλογική ομπρέλα. Η μη εφαρμογή των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε στην πράξη μπλοκάρισμα των όρων πολιτικής συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι παλίνδρομες κινήσεις, οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις, η εξαγγελία πολιτικών προτάσεων χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, η ακύρωση στην πράξη μιας πλουραλιστικής εκπροσώπησης στα ΜΜΕ ήταν η συνέχεια της μη εφαρμογής των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης. Έτσι όμως η αυθαιρεσία και ένα καθεστώς μονομερών επιλογών στις σχέσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, εμπεδώνονταν, γεννώντας απογοήτευση και αποστράτευση.

Και σήμερα;
Σήμερα είναι αναγνωρισμένη η κρίση φυσιογνωμίας και η κρίση προοπτικής ενός σχήματος, που έχει ορισμένα τυπικά χαρακτηριστικά εγχειρήματος κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας, αλλά ουσιαστικά λειτουργεί περισσότερο σαν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όχι σαν ΣΥΡΙΖΑ μετωπικός ή συνεργατικός πολιτικός οργανισμός της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η «εκφώνηση» του εγχειρήματος και οι προσδοκίες του κόσμου της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς κάνουν λόγο για έναν ΣΥΡΙΖΑ που αποτέλεσε τη «μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 20 χρόνια». Η πραγματικότητα όμως, ο «υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ», κουτσουρεύτηκε, εμποδίστηκε να ψηλώσει και να ριζώσει, γιατί αυτό θα ξεπερνούσε κατά πολύ συνήθειες, πρακτικές και θα τάραζε τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής ζωής. Έτσι φτάσαμε σε μια κρίση, σε έναν ή πολλούς κόμπους που πρέπει να επιλυθούν τώρα.
Η ανώμαλη προσγείωση που έγινε με το εκλογικό αποτέλεσμα και η κρίση που εμφανίστηκε μετεκλογικά, μπορούν, ίσως, να αποτελέσουν την τελευταία ευκαιρία να λυθούν πραγματικά ορισμένα ζητήματα –πολιτικά και οργανωτικά– που να επιτρέψουν τη συνέχιση, με κάποιους όρους, του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια η πραγματικότητα τα τελευταία δύο χρόνια ήταν απλόχερη και μας παρουσίασε δύο-τρεις πολύ μεγάλες «ευκαιρίες», αλλά εμείς φανήκαμε μίζεροι και αδύναμοι να τις αξιοποιήσουμε. Μπροστά μας έχουμε την τελευταία, μάλλον, ευκαιρία: Ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο πολιτικός οργανισμός, που αντιπαλεύει την κρίση, ενώνει τον κόσμο που πλήττεται από την κρίση, ανοίγει έναν δρόμο για την Αριστερά. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ το απαιτεί, θέλει και μπορεί. Ο πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ θα θελήσει; Και θα καταφέρει να αντιστοιχηθεί μ’ αυτή τη λαϊκή απαίτηση;

Η μη αναγνώριση των αιτιών της κρίσης, η προσκόλληση σε ένα σχήμα που έχει ήδη ξεπεραστεί από τη ζωή, η φοβερή διάσταση λόγων και έργων σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ («Ο ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική επιλογή» χωρίς να το εννοούμε) και η εμμονή σε μια εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ όπου τα μονοπώλια και τα προνόμια της μεγαλύτερης συνιστώσας είναι θέσφατο, οδηγεί αντικειμενικά σε κλιμάκωση της κρίσης. Ιδιαίτερα όταν μια ηγεσία αρνείται ουσιαστικά να πάρει τις ευθύνες της για μια εκλογική αποτυχία, ενώ, ταυτόχρονα, κάνει επιλογές και συνεργασίες ή ανέχεται φωνές στο εσωτερικό του χώρου της, που είτε βάλλουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ είτε τον βλέπουν σαν την «παράταξη» με την οποία κατεβαίνουν στις εκλογές.
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι θυμωμένος με όσους, τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, δηλώνουν με κάθε ευκαιρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε (και θέλουμε) είναι ένα αριστερίστικο κατόρθωμα, που ακυρώνει βασικά χαρακτηριστικά της ανανεωτικής Αριστεράς. Οι ισχυρισμοί δεν σκύβουν καθόλου στα κείμενα και στις διακηρύξεις μας, όπου πουθενά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ορίζεται ως συνέχεια ή ενότητα της «ανανεωτικής» Αριστεράς, γιατί τότε θα όφειλαν να αναφέρονται και όλες οι άλλες εκδοχές Αριστεράς που στεγάζονται στο εγχείρημα. Αντίθετα, το πρωτότυπο του εγχειρήματος, συνδέεται με το «ριζοσπαστική», που εκφράζει την προοπτική της συσπείρωσης όλων των γνωστών ρευμάτων, ιδεολογικών και πολιτικών, της κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά και άλλων προοδευτικών αριστερών δυνάμεων. Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε στις αναφορές και τους φόβους για τη δημιουργία «νέου κόμματος» που επιστρατεύεται, ώστε να μην αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στοιχειώδη λειτουργία και συγκρότηση. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιαίτερα θυμωμένος, που βλέπει να στήνονται ειδύλλια, χωρίς να μπαίνουν όροι και κανόνες λειτουργίας απέναντι στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που με σεβασμό στην όποια ιδιαίτερη άποψη, θα υποχρεώνουν, ταυτόχρονα, όλους να σέβονται και να εφαρμόζουν τις κοινές θέσεις και προτάσεις του κοινού εγχειρήματός μας. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται ότι αυτοί οι συμβιβασμοί στηρίζονται σε μιαν ακόμα πιο αφυδατωμένη μορφή ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ξένοι προς την κουλτούρα και την πολιτική ηθική της Αριστεράς, και δικαιολογημένα ανησυχεί. Κάθε απομάκρυνση από την αφετηριακή συνάντηση με κύριο κανόνα την ισοτιμία χωρίς ηγεμονισμούς δημιουργεί επικίνδυνα ρήγματα στο εγχείρημα.

Χρειάζεται, επίσης, να σημειωθεί ότι όλα αυτά εξελίσσονται σε συνθήκες που χρειάζονται γενναίες και τολμηρές αποφάσεις για την αντιστροφή του άσχημου κλίματος και το ξεπέρασμα της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαίος στην ελληνική κοινωνία, όταν είναι ζωντανός, κινηματικός, οραματικός, όταν γεννάει και γονιμοποιεί ιδέες και πράξη που μετασχηματίζουν την πραγματικότητα και τους συσχετισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται και ζαρώνει, διαλύεται, όταν χρησιμοποιείται σαν όχημα εκλογικής διάσωσης και μόνο. Ο επιστρατευμένος «κομματικός πατριωτισμός» είναι αδιέξοδος, αλλά και ανίκανος να ξεπεράσει την κρίση, γιατί αποκόβεται από την πραγματικότητα και τις λαϊκές ανάγκες. Ο πατριωτισμός αυτός είναι τέκνο των μηχανισμών και των φιλοδοξιών και όχι τμήμα ενός πολιτικού σχεδίου. Είναι σχεδία διάσωσης σε ταραγμένα νερά, που οι επιβάτες της δεν φέρουν σωσίβια, νομίζοντας ότι διευθύνουν ένα ασφαλές υπερωκεάνιο.

Κατά την άποψή μας ούτε η σχεδία ούτε το όποιο πλοιάριο πρέπει να βουλιάξουν. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα που έχουμε. Όσοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά η μαζική οργάνωση του κόμματός τους υπονομεύουν ουσιαστικά το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κεντρικότητα της κρίσης

Ξεκινάμε από το θέμα της πολιτικής γραμμής και της εξωστρεφούς δραστηριότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα για το ξεπέρασμα της άσχημης κατάστασης, για την ανασυγκρότησή του.

Το κεντρικό ερώτημα παγκόσμια, ευρωπαϊκά, ελλαδικά είναι σε ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει τον πολιτικό άξονα η κρίση. Αριστερά ή δεξιά;

Το πρόβλημα για την Αριστερά είναι η πολιτική της ταυτότητα, η κοινωνική της απεύθυνση και ο κεντρικός πολιτικός στόχος στη σημερινή εποχή της κρίσης.

Να εμφανιστεί και να είναι πραγματικά η Αριστερά, ο μόνος πολιτικός οργανισμός, που παλεύει ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, που ενώνει το λαό και οργανώνει την αντίστασή του, που ο κεντρικός πολιτικός της στόχος είναι ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα.
Να χτίσουμε το κοινωνικό μέτωπο που θα ενώνει τα τμήματα του λαού που πληρώνουν τις συνέπειες της κρίσης και θα δημιουργεί τους όρους αντίστασής του.

Να σκεφτόμαστε διαρκώς πως χρειάζεται ενότητα λόγων και πράξης. Να ενώνουμε σε επίπεδο συνοικίας και πόλης, σε επίπεδο χώρων και κλάδων εργασίας τους άνεργους, τους απολυμένους, τους μικρομεσαίους, τους εργαζόμενους, τους νέους και τις γυναίκες. Να συγκροτούμε παντού μέτωπα, επιτροπές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, μέτωπα δικαιωμάτων, παιδείας, πολιτισμού περιβάλλοντος κ.λπ.

Η ενότητα στη δράση, η ενότητα της Αριστεράς σήμερα είναι πιο αναγκαία από χθες. Μια ενότητα που θα οξυγονώσει την Αριστερά, που θα της αυξήσει τα ακροατήρια, που θα δημιουργήσει ευκαιρίες και δυνατότητες. Που θα κάνει την Αριστερά το αντίπαλο δέος του συστήματος, την Αριστερά εκφραστή και εκπρόσωπο των λαϊκών στρωμάτων που δέχονται τις συνέπειες της κρίσης.

Αν η κρίση μας οδηγεί σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα, τότε ο σημαντικότερος πολιτικός αγώνας είναι η επιλογή και η προβολή του από την πλευρά της Αριστεράς, άρα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Η καθημερινή της ατζέντα, η καθημερινή κοινωνική της δράση πρέπει να επικεντρώνει στα βασικά προβλήματα που απασχολούν τους συνηθισμένους ανθρώπους και τις «επικίνδυνες τάξεις» κατά τον Μαρξ.

Πρέπει να ξαναδημιουργηθούν οι δεσμοί μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στην πόλη, με αυτούς τους συνηθισμένους ανθρώπους που σήμερα ψηφίζουν ΛΑΟΣ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Δεν μπορεί να μας συγκινεί, κυρίως, η μεταμοντέρνα έκδοση και εκδοχή της Αριστεράς που αντικαθιστά την πολιτική με την επικοινωνία, το κίνημα με την εικόνα, την πολιτική δουλειά με τον ακτιβισμό, που περισπάται σε δευτερεύοντα ζητήματα, απότοκα των βασικών αντιθέσεων, σοβαρά μεν αλλά σήμερα κάπως δευτερεύοντα και χωρίς δυνατότητα αντιπαράθεσης και ενότητας με τον κύριο όγκο των λαϊκών στρωμάτων, που πλήττονται καίρια σ’ όλα τα βασικά δικαιώματα και κατακτήσεις και βιώνουν στο πετσί τους τον βάρβαρο και απάνθρωπο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τις πολιτικές του.

Η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο η Αριστερά με τις θετικές προτάσεις και τον λόγο της προβάλλει ως βασική δύναμη μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας και επιδιώκει λύσεις, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές που να ανοίγουν το δρόμο σε μια μεγάλη αλλαγή και όχι να μετατρέπεται σε συμπληρωματική δύναμη του δικομματισμού. Ο αγώνας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό στην Ελλάδα περνά μέσα από την ενίσχυση του ρόλου της Αριστεράς, μέσα από την κοινή της δράση, μέσα από τη συσπείρωση δυνάμεων σε ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα-μέτωπο. Η τακτική για την επίτευξη αυτού του στρατηγικού στόχου πρέπει να είναι ευέλικτη, πλούσια, και κυρίως να στέλνει τα σωστά μηνύματα για το τι θέλουμε να κάνουμε, έχοντας σταθερό αριστερό προσανατολισμό. Να μας ανοίγει δρόμο για τον στρατηγικό στόχο και να μην «δουλεύει» για άλλες δυνάμεις.

Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ ορίζεται με αυτήν την ταυτότητα και φυσιογνωμία και εκπονεί έναν σχεδιασμό συγκρότησης και παρέμβασης με βάση αυτήν την αξιολόγηση και πλαίσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα, μετά από μια εκλογική ήττα που δημιούργησε πολλές αναταράξεις, μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Ή να συνεχίσει όπως ήταν μέχρι πριν ή να αλλάξει. Αλλαγές που θα θερμάνουν τον κόσμο που έχουμε απογοητεύσει, αλλαγές που θα σημάνουν πολιτική υπέρβαση μηχανισμών και γραφειοκρατίας, αλλαγές που θα ενισχύουν στη λαϊκή συνείδηση τον αριστερό, ριζοσπαστικό προσανατολισμό του, αλλαγές που θα αυξάνουν τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία, δηλαδή την ουσιαστική συμμετοχή. Αλλαγές που θα τερματίζουν τα δύο πρόσωπα, που το ένα ακυρώνει το άλλο, την ίδια στιγμή που πρέπει στο εσωτερικό του να ακούγονται όλες οι φωνές.

Είναι αναγκαία η ενοποίηση των διάφορων κέντρων λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε η Κεντρική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκρίνεται συνθετικά στα θέματα πολιτικής γραμμής και τακτικής της κάθε περιόδου. Τέτοια που να προσανατολίζει, να συνενώνει, να συντονίζει τον πολιτικό και κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ στις δύσκολες και αντιφατικές συνθήκες που δημιουργούνται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναβαπτιστεί πρώτα και κύρια μέσα στον κόσμο του. Να τον ακούσει καλά και να αντιστοιχηθεί με τις επιθυμίες του. Επιθυμία του είναι να μην έχουμε δύο φωνές. Επιθυμία του είναι μια πολιτική γραμμή που να τον φέρνει σε επαφή με τους συνηθισμένους ανθρώπους και τις «επικίνδυνες τάξεις». Επιθυμία του είναι η πολιτική του στράτευση.
Γι’ αυτό και στο οργανωτικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχει εξελιχτεί σε πολιτικό, πρέπει να εξασφαλιστεί η εφαρμογή όλων των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και ταυτόχρονα να προωθήσουμε στα πλαίσια της Οργανωτικής Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Οκτώβρη ιδέες όπως:
  • • Συλλογική, ενιαία, αποτελεσματική πολιτική διεύθυνση (επεξεργασία γραμμής). Η Γραμματεία και Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή να είναι ο τόπος όπου γίνεται η επεξεργασία, η εκπόνηση, ο έλεγχος και παίρνονται οι αποφάσεις για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση να εκφωνείται η πολιτική γραμμή από κορυφαίους παράγοντες χωρίς συνεννόηση και συζήτηση.
  • • Συστήνεται μια επιτροπή εργασίας με περιεχόμενο την επεξεργασία και την πρόταση προς την Γραμματεία πολιτικής γραμμής και τακτικής. Η επιτροπή αυτή αποτελείται από μέλη της Γραμματείας και της Κοινοβουλευτικής ομάδας.
  • • Ενιαία πανελλαδική λειτουργία, όχι ενιαίο κόμμα σήμερα, αλλά διπλές εντάξεις, κάρτα μέλους.
  • • Θητείες σε όλα τα όργανα, Συνδιασκέψεις και Σώματα.
  • • Επικύρωση από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη των Κεντρικών Οργάνων (Κεντρική Γραμματεία, Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή).
  • • Ενιαία έκφραση προς τα έξω (τύπος, επικοινωνία, κ.λπ.), με Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και επίσημο εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
  • • Περιοδικό μηνιαίο, θεματολογικό με τις πολιτικές απόψεις και τις αντιπαραθέσεις.
  • • Όλες οι επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτούνται, να λειτουργούν κανονικά και να οργανώνουν την εξωστρεφή δραστηριότητα σε κεντρικά θέματα σύμφωνα με τις αποφάσεις των τοπικών Συνελεύσεων, τις εισηγήσεις της Γραμματείας και το υλικό που πρέπει να βγαίνει.
Είμαστε ανοιχτοί σε όποιες προτάσεις και ιδέες μπορούν να δυναμώσουν πραγματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, να δώσουν πνοή στο εγχείρημά του, να θέσουν κανόνες στο τρόπο λειτουργίας και δράσης του, ώστε να είναι αποτελεσματικός, ρεαλιστικός, κοινωνικός και πολιτικός. Στα πλαίσια της Οργανωτικής Συνδιάσκεψης μπορούμε να ανταλλάξουμε σκέψεις και ιδέες για να προχωρήσει –χωρίς αποκλεισμούς– η «μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 20 χρόνια».

Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να ανακατέψουμε τα χαρτιά με τρόπο που να κάνουμε γρήγορα βήματα μπροστά.

ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, Οικοσοσιαλιστές, Μαρία Φραγκιαδάκη, (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ)

Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα και στο ..."ανώμαλο κύμα"!

Η ανανεωμένη ιστοσελίδα με την επωνυμία "ανώμαλο κύμα" έχει περιλάβει πλέον και ιδιαίτερη θεματολογία κειμένων για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου ενδιαφέροντα είναι και τα υπόλοιπα θέματα που παρουσιάζονται από τις σελίδες του "ανώμαλου κύματος". Με ένα κλικ εδώ, μπορείτε να να δείτε όλα αυτά, με τα ίδια σας τα μάτια:

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Η δημοκρατία, το τσιγάρο και ο ..καφές!

( Μια απάντηση στο άρθρο του Χ. Κάσδαγλη «ΣΥΡΙΖΑ: Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!» )


Αυτές τις μέρες ένα άρθρο του Χριστόφου Κάσδαγλη με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ: Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!» έτυχε ευρείας δημοσιότητας. Αυτό συνέβη γιατί στην πραγματικότητα υποδεικνύει ποιος θα πρέπει να είναι ο νέος γραμματέας του ΣΥΝ. Το κείμενο παρουσιάζει μια άλλη ενωτική εκδοχή για την «ανανεωτική πτέρυγα» του ΣΥΝ και προσφέρει παράλληλα «προστασία» στον πρόεδρο του ΣΥΝ απέναντι στις πιέσεις που δέχεται από κομμάτια του αριστερού ρεύματος και όχι μόνο. Ο συντάκτης θα προσπαθήσει να μας εξηγήσει πως η «ψυχή του ΣΥΝασπισμού ήταν και παραμένει το ΚΚΕεσωτερικού». Δηλαδή δεν είναι μόνον η «ανανεωτική πτέρυγα» αλλά και κάποιοι άλλοι που προέρχονται από το ΚΚΕ ες, όπως για παράδειγμα ο Βούτσης και ο Φλαμπουράρης. Ίσως κάποιος απ’ αυτούς θα έπρεπε να είναι και ο νέος γραμματέας του κόμματος…

Ο επίλογος είναι άκρως αποκαλυπτικός:

«Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραµµές, µε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τα διλήµµατα Αλαβάνος ή Τσίπρας και ΣΥΝ ή ΣΥΡΙΖΑ είναι πλαστά και απολιτικά, πήρα ένα SMS µε θέµα: «Να µην παραιτηθεί ο Αλαβάνος». Ζηλεύω αυτούς που µπορούν να κλείσουν όλη τη σύνθετη διαδικασία που απαιτείται σε ένα SMS των 5 λέξεων. Κάποιος άλλος θα έγραφε «Να µην τσαλακωθεί ο Τσίπρας» και κάποιος τρίτος «Σας τα ’χαµε πει – Καλά να πάθετε». Επειδή θα ήταν αναχρονιστικό να γράψω «Ζήτω το ΚΚΕ εσωτερικού!», σας στέλνω το δικό µου SMS στην οικονοµική συσκευασία των 1.297 λέξεων.»

Εμείς πιστεύουμε ότι αρκούν μόνον 9 λέξεις για να περιγράψουν το περιεχόμενο αυτού του κειμένου: «Κρίμα, η παραίτηση του Αλαβάνου μας χάλασε την δουλειά»

Όμως σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούμε ότι μπορεί ο κάθε Κάσδαγλης να οικειοποιείται με τέτοιο τρόπο την ιστορία αλλά και το ζωντανό «παρόν» του ΚΚΕ ες. Δεν κουβαλάει όλος ο κόσμος που προέρχεται από το ΚΚΕ ες στην πολιτική του πρακτική αυτές τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που υποκρύπτονται στο άρθρο του Χρ. Κάσδαγλη.

Μια εντελώς διαφορετική πολιτική στάση καταγράφεται το άρθρο της Ε. Πορτάλιου «Για τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Δυστυχώς η κρίση ξέσπασε» που δημοσιεύτηκε στην «εποχή» (12 Ιουλίου 2009). Δημοσιεύουμε ως απάντηση, ένα μεγάλο απόσπασμα γιατί θεωρούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό κείμενο που θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους όλοι όσοι δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται για τον μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ:

Η γέννηση και η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, που ξεπήδησε από την εποχή της αθωότητας και της αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό του Κοινωνικού Φόρουμ, ήταν ένα βήμα εξόδου από τα επιμέρους οχυρά και συνάντησης στους δρόμους της αριστεράς του 21ου αιώνα. Παρ' ότι διαμορφώθηκε στο έδαφος της κοινοβουλευτικής επιβίωσης του Συνασπισμού και περισπάστηκε από μικροκομματικές βλέψεις και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, κατάφερε, μετατοπίζοντας αριστερά την πολιτική κατεύθυνση του συνολικού χώρου, να ξεκινήσει, το έργο της κοινωνικής παρέμβασης και των πολιτικών πρωτοβουλιών, που τον ανέδειξαν σε αναγνωρίσιμη., αυτόνομη και υπολογίσιμη, πολιτική δύναμη αντιπολίτευσης, στην οποία η κοινωνία, και ιδιαίτερα οι νέοι έστρεψαν με ενδιαφέρον το βλέμμα τους.

Το νήμα κόπηκε όταν η δυναμική του κοινωνικού ενδιαφέροντος για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε ορατή "μετά τις εκλογές του 2007, προσέκρουσε στην κομματική αναδίπλωση του Συνασπισμού αλλά και μικρότερων συνιστωσών. Δεν διαμορφώθηκαν τότε ο χώρος και οι τρόποι υποδοχής αυτής της μεγάλης διαθεσιμότητας. Γνωρίζουμε ία αντανακλαστικά της μικρομέγαλης αυτάρκειας του Συν., ο οποίος ξεκίνησε ακριβώς την κρίσιμη στιγμή καμπάνια εγγραφής μελών και πραγματοποίησε το φεστιβάλ του χωρίς ούτε μια αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι απορίας άξιο πως και άλλοι σύντροφοι, που ομνύουν στην επανάσταση και μιλούν στο όνομα της κοινωνίας, μπορεί να σκέφτονται με στερεότυπα και ν' αναδιπλώνονται στην ασφάλεια της μικρής τους οργάνωσης όταν φτάνει η ώρα μιας μεγάλης πρωτοβουλίας. Όταν η κοινωνική αριστερά μας χτυπά την πόρτα.

Μπορούμε να ξαναπιάσουμε το κομμένο νήμα; Άγνωστο, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Μπορούμε να επινοήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που θα υπερβεί την κρίση με την ισότιμη συμμετοχή στην αποτίμηση της πορείας του και στις αποφάσεις για την ανάκτηση της δυναμικής του όλων ανεξαίρετα των μελών του και όσων θέλουν να παρακολουθήσουν από απόσταση ασφαλείας τις διαδικασίες του; Ίσως, αλλά γι' αυτό χρειάζεται μια κριτική αποδόμηση με θεωρητικά εργαλεία των μορφών οργάνωσης, οι οποίες παράγουν αυτά που ονομάζουμε φαινόμενα γραφειοκρατίας, μονοπρόσωπες ηγεσίες, αδιαφανή κέντρα αποφάσεων, εξουσιαστικές πρακτικές, παραγοντισμό, αυτονομημένες συλλογικές και ατομικές στρατηγικές και περιχαρακώσεις σε κομματικές οργανώσεις που εκλαμβάνονται ως πρωτοπορίες. Η αχίλλειος πτέρνα της αριστεράς ήταν πάντα η δημοκρατία και οι σχέσεις εξουσίας στο εσωτερικό της. Το ταξίδι της στον 21ο αιώνα πρέπει να ξεκινήσει από την αναθεώρηση αυτής της αρνητικής κληρονομιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που φιλοδόξησε να γίνει ένα πρότυπο εγχείρημα συνάντησης, οφείλει να θεμελιώσει την ύπαρξη του σε δημοκρατικές και αντιεξουσιαστικές μορφές οργάνωσης.

Οργανώσεις της αριστεράς και κράτος

Ο σύγχρονος αυταρχικός κρατισμός και η συναινετική δημοκρατία αφορούν σημαντικές αλλαγές στο κράτος που, όπως το διατύπωσε ο Νίκος Πουλαντζάς, συμπυκνώνονται στην υπερβολική συγκέντρωση αρμοδιοτήτων στην εκτελεστική σε βάρος της κοινοβουλευτικής εξουσίας, στην οργανική σύγχυση των τριών εξουσιών (εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής), στο δραστικό περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών του πολίτη απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία, στην ενίσχυση της κρατικής βίας, στην αδιαφάνεια και αναδιάρθρωση κάθε κλάδου και μηχανισμού του κράτους και στη μαζική ανάπτυξη των παράλληλων κρατικών δικτύων δημόσιας, ημιδημόσιας ή παραδημόσιας υφής. Σ' αυτές τις αλλαγές προστίθενται οι μετασχηματισμοί των πολιτικών κομμάτων και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, στους οποίους αναφέρομαι εκτενέστερα γιατί αφορούν ιδιαίτερα στο θέμα της οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο πλαίσιο της αυταρχικής συναινετικής δημοκρατίας, ο ρόλος των αστικών κομμάτων εξουσίας περιορίζεται. Μεταφέρεται στους κεντρικούς μηχανισμούς και απ' αυτή την άποψη τα κόμματα δεν διαμεσολαβούν πια με άμεσο τρόπο λαϊκά συμφέροντα. Πρόκειται για τον όλο και πιο ενισχυμένο πολιτικό συγκεντρωτισμό του κρατικού μηχανισμού, «που εξηγεί και την τάση προς την προσωποποίηση της εξουσίας, στον ανώτατο ηγέτη της εκτελεστικής εξουσίας, να πούμε στην προσωποποιημένη προεδροκρατία». Η σταδιακή αποδυνάμωση των κομμάτων στο σύστημα εξουσίας έχει οδηγήσει στην αποδιάρθρωση του οργανωτικού τους ιστού και στη μετατροπή τους σε αμιγώς αρχηγικά κόμματα, στα οποία τα εγγεγραμμένα σε ηλεκτρονική λίστα μέλη εναποθέτουν, με καθολική ψηφοφορία, στον αρχηγό την πολιτική, που ασκεί ανέλεγκτα στο όνομα τους.

Ταυτόχρονα ισχυροποιούνται και κυριαρχούν έναντι κάθε άλλου παραδοσιακού ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, τα οποία υπερκεράζουν τα κόμματα, διεισδύουν στο συλλογικό φαντασιακό, ανασκευάζουν την πραγματική ζωή και την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, αναπαράγοντας και διαχέοντας την κυρίαρχη ιδεολογία.

Τα κόμματα της αριστεράς δεν μένουν ανεπηρέαστα από τους προηγούμενους μετασχηματισμούς. Για παράδειγμα o Συνασπισμός, παρ' ότι διατηρεί την τυπική δημοκρατική εσωτερική του λειτουργία, έχει θεσμοθετήσει ένα είδος προεδρευόμενης δημοκρατίας και διαρχίας - ο πρόεδρος, η πολιτική γραμματεία - ενώ διατηρούνται παράλληλα άτυπα κέντρα αποφάσεων, τα οποία ισορροπούν αδιαφανώς και, ανάλογα με τις περιστάσεις, μετατρέπονται σε κέντρα ισχύος. Ο αρχηγισμός, που προωθείται στο όνομα της επίκλησης υποχρεώσεων απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αναπαράγει τον συγκεντρωτισμό του αστικού κράτους εντός του κόμματος και παραπέμπει στην εποχή ακλόνητων γραμματέων των κομμουνιστικών κομμάτων, αν κι εδώ η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Η ιδεολογική αυτονομία του ενιαίου κόμματος παραμένει ευάλωτη γιατί, στο κενό διαμόρφωσης της αριστεράς ως μαζικής λαϊκής παράταξης με δικούς της θεσμούς και κουλτούρα, τα ΜΜΕ αναγορεύονται σε προνομιακό χώρο εκπομπής των κομματικών ιδεών και θέσεων. Η πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος είναι ασαφής καθώς υπόκειται στην κατάφωρη παραβίαση των αποφάσεων που πλειοψηφούν από την ανανεωτική τάση, η οποία παρ' ότι μειοψηφία ενισχύεται προκλητικά από τα μαντύα γιατί οι απόψεις της θεωρούνται συμβατές με τις κυρίαρχες. Η αδυναμία ελέγχου των αντιδημοκρατικών εκτροπών στις εκπροσωπήσεις δεν αποτελεί τυπικό αλλά βαθύτατα ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα, που εδράζεται στην προνομιακή δημόσια παρουσία των ηγετικών στελεχών και όχι στον απαράβατο δημοκρατικό κανόνα της ισότητας των μελών άρα και της κατανομής των εκπροσωπήσεων σε όλους κατά περίπτωση, ανάλογα με το έργο που επιτελούν. Η πλούσια παραγωγή των πολλών μένει αθέατη στο δημόσιο χώρο, πλην του χώρου όπου συγκεκριμένα εκδηλώνεται.

Το δημοκρατικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικής τάξης αλλά της ίδιας αφετηρίας. Στην ουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως εκλογικός μηχανισμός στη βάση γενικών πολιτικών αποφάσεων, οι οποίες, όμως, δεν μετατρέπονταν σε καθημερινή πολιτική και στη λήψη των οποίων ο κόσμος του δεν συμμετείχε δια ζώσης παρά εμμέσως, με τη μεσολάβηση των συνιστωσών, διαδικασία που εξ' ορισμού αποκλείει τους μη ενταγμένους αλλά και την πολιτική όσμωση όλων με όλους.

Γιατί είναι δημοκρατικό τα μέλη των συνιστωσών ν' αντιπροσωπεύονται πάντα από τις ηγεσίες τους και να μην συνδιαμορφώνουν κοινά επίδικα; Η πράξη απέδειξε ότι στις περιπτώσεις που υπήρξε πολιτική συνύπαρξη «στη βάση» είχαμε θεαματικά αποτελέσματα. Άλλωστε, εδώ ακριβώς οικοδομήθηκαν οι δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπου που σήμερα, ανεξαρτήτως προέλευσης, υπερασπίζονται το κοινό μας σπίτι. Όσοι φοβούνται ότι μια δημοκρατική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει σε παιγνίδι συσχετισμών και, κυρίως, όσοι επισείουν αυτό το φόβητρο για να κάνουμε πίσω στις αναγκαίες δημοκρατικές τομές, βρίσκονται εκτός πλαισίου μιας σύγχρονης αριστεράς. Εν τέλει η λογική του ελέγχου της κατάστασης - μήπως ξεφύγει η «γραμμή»- οδηγεί σε εξουσιαστικές αντιλήψεις στις σχέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ και κατ' επέκταση στις σχέσεις με την κοινωνία σήμερα ή/και αύριο αν ποτέ πραγματοποιηθεί η σοσιαλιστική αλλαγή.

«Πώς να συλλάβουμε έναν ριζικό μετασχηματισμό τον Κράτους συναρθρώνοντας τη διεύρυνση και το βάθεμα των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των ελευθεριών (που ήταν και μια κατάκτηση των λαϊκών μαζών) με την ανάπτυξη των μορφών άμεσης δημοκρατίας στη βάση και τη διασπορά αυτοδιαχειριστικών εστιών, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα ενός δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό και ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού». Αυτή είναι η πολιτική διαθήκη του Νίκου Πουλαντζά και παραμένει επίκαιρη, όπως και το ερώτημα: μπορούμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς ν' αλλάξουμε κατ' εικόνα και ομοίωση του κόσμου που επαγγελλόμαστε την ίδια την αριστερά;

Τι να διορθώσουμε

Όλοι και όλες επισημαίνουν στις συζητήσεις των ημερών πολλά που πρέπει να διορθωθούν και συνδέονται με το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα ή με προγενέστερα προβλήματα. Θεωρώ ότι το μείζον θέμα που έχει προτεραιότητα για να θεμελιώσουμε στο εξής σε στέρεο έδαφος την μελλοντική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημοκρατική του ανασυγκρότηση. Τα περισσότερα από αυτά που τίθενται σήμερα ανάγονται σε πρώτη ή τελευταία ανάλυση σε θέματα δημοκρατίας και εξουσιαστικών σχέσεων (πχ. η πολιτική στις Ευρωεκλογές με ελάχιστες ανηφόρες στην Ευρώπη, η κυριαρχία της μειοψηφίας του ΣΥΝ στα ΜΜΕ, η αυτονόμηση των ηγετικών στελεχών στην εκφορά πολιτικών θέσεων, οι αλλαγές στη γραμμή κατά περίσταση, οι συγκρούσεις που φαίνονται στην κοινωνία σαν μάχες μηχανισμών ή για τις καρέκλες , κ.τ.λ.).

Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει.

Το ίδιο και η αριστερά.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Για την κοινωνική βάση της αντικομματικής κλίκας του …ΣΥΡΙΖΑ


Στο κείμενο με τίτλο: Ποια είναι τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ; που έχει δημοσιευθεί στο blog «σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ» αναλύονται οι συσχετισμοί και οι όροι με τους οποίους αναπτύσσονται οι αντιπαλότητες και οι συγκλίσεις ανάμεσα σε πτέρυγες, ρεύματα και προεδρικούς στον χώρο του ΣΥΝ. Επισημαίνονται επίσης και τα παραγόμενα αποτελέσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ζήτημα που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων των αριστερών που αγωνιούν για τον μέλλον αυτού του εγχειρήματος. Το κείμενο καταλήγει:

«Το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο ΣΥΝ. Όποια συνιστώσα ονειρεύεται ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΣΥΝ έχει μικρότερη επαφή με την πραγματικότητα από την ΟΑΚΚΕ και τελικά βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μια μικρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ είναι το σύστημα εξουσίας στον ΣΥΝ, οι ατέλειωτες καραμπόλες εκβιασμών, ταχτικών, ελιγμών, και πολέμου χαμηλής έντασης των μηχανισμών, που μεταφέρεται και στον ΣΥΡΙΖΑ.»

Θα συμφωνήσουμε στις θέσεις και στις παρατηρήσεις που εκφράζονται σε αυτό το κείμενο, προσθέτοντας όμως ένα επιπλέον όρο. Θεωρούμε ότι αυτός ο όρος είναι σημαντικός γιατί προσδιορίζει σε τελική ανάλυση τα όρια εντός των οποίων μπορούν να κινηθούν οι ηγετικές ομάδες του ΣΥΝ. Αναφερόμαστε στην κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ασπαζόμαστε - και απ’ ότι έχουμε αντιληφθεί ούτε και ο συντάκτης του κειμένου ασπάζεται - την παλιά και γνωστή τροτσκιστική αντίληψη που διαχωρίζει την «υγιή βάση» από την «διεφθαρμένη ηγεσία». Αντίληψη που οδηγεί τελικά στις γνωστές επίσης εισοδιστικές πρακτικές. Δεν θεωρούμε ότι η βάση του ΣΥΝ είναι άμοιρη των εξελίξεων και δεν φέρει καμία ευθύνη για το τι συμβαίνει γύρω της. Δεν πρόκειται για άβουλα και παρασυρμένα παιδάκια που έχουν γίνει υποχείρια των μηχανισμών και κάνουν ότι τους υποδείξουν. Σε παλιότερα σημειώματά μας (όπως εδώ: Από τον Καλύβη στον ...Γαβρίλη) έχουμε δείξει ότι οι συνδιαχειριστικές πολιτικές του ΣΥΝ δεν αφορούν κυρίως στο ζήτημα της συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ. Έχουν ήδη αποκτήσει υλική υπόσταση στον συνδικαλισμό και στην τοπική αυτοδιοίκηση για να σφυρηλατηθεί η «λαϊκή ενότητα» της ...λαμογιάς. Αυτές οι αντιλήψεις χρησιμεύουν ως ερείσματα σε διάφορους παράγοντες του ΣΥΝ για να χωθούν στα κόλπα χέρι – χέρι με Πασόκους και Δεξιούς, χωρίς να έχουν καμιά πολιτική αναστολή…

Παρακολουθώντας χθες την έναρξη του 2ήμερου φεστιβάλ στη «βίλα Ζωγράφου», σε συζητήσεις με συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, αναδείχτηκε αυτό ακριβώς το ζήτημα. Η κομματική οργάνωση του ΣΥΝ έχει διαγράψει 6 συντρόφους γιατί δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή στις δημοτικές εκλογές. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές ο ΣΥΝ συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ, ενώ οι διαγραμμένοι συμμετείχαν σε τοπική κίνηση με πολιτικό πλαίσιο ενάντια στον δικομματισμό! Αν πάει στο μυαλό σας ότι τις διαγραφές τις έκαναν «ανανεωτικοί» που έχουν το πάνω χέρι στην Τ.Ο του ΣΥΝ, τότε κάνετε λάθος…

Και δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει τέτοιου τύπου βαρίδια από τον ΣΥΝ. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλές ανάλογες περιπτώσεις λιγότερο ή περισσότερο γνωστές. Απ΄ όλα αυτά τραυματίζεται το δημόσιο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ με τα γνωστά αποτελέσματα: δημιουργείται αμφισημία στην πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και μειώνεται η αξιοπιστία και η διεισδυτικότητα του σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Κυρίως όμως τορπιλίζεται η κινηματική ενότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ…

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί θεωρούμε ότι το προεκλογικό πυροτέχνημα για τον «3ο πόλο» που σήμερα τείνει να γίνει η πολιτική πρόταση του ΣΥΝ συγκαλύπτει αυτή την διάσταση. Εδώ δεν μπορούν να συνυπάρχουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια την συνδικαλιστική παράταξη ή την τοπική κίνηση και κάποιοι μιλάνε για ευρύτερες συμμαχίες! Προφανώς προβάλουν αυτές τις θέσεις γιατί η πολιτική τους πρόταση δε αποβλέπει στην ανάπτυξη και το δυνάμωμα του μαζικού κινήματος αλλά στη διεύρυνση της εκλογικής πελατείας με όρους καθαρής αστικής πολιτικής…

Η δική μας πολιτική πρόταση απέναντι στα ιδεολογήματα περί 3ου πόλου, αφορά την προώθηση της ενότητας της αριστεράς με συγκεκριμένα βήματα. Όμως για να πάνε τα πράγματα πιο μπροστά, χρειάζεται ένα βήμα προς τα πίσω. Σήμερα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί άμεσα μια ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς σε ζητήματα που αφορούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπως για παράδειγμα οι ευρωεκλογές, γράφαμε πριν ένα μήνα στο δημοσίευμά μας με τίτλο: «Ένα βήμα πίσω». Μπορεί όμως αυτή η ενότητα να πραγματοποιηθεί στο κίνημα με την επιδίωξη κοινής συνδικαλιστικής έκφρασης στους μαζικούς χώρους. Σήμερα μπορούν να συγκροτηθούν ενωτικά συνδικαλιστικά σχήματα από πολιτικές δυνάμεις που ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ανένταχτους αγωνιστές αλλά ακόμα και συντρόφους που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και από κόσμο που αποδεσμεύεται από τον δικομματισμό. Η ανάγκη ενότητας των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση που δέχονται περνάει αναγκαστικά μέσα από τέτοιους δρόμους. Η κοινή δράση στα συνδικάτα και στους μαζικούς χώρους πιστεύουμε ότι μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί και μέσα από κοινά συνδικαλιστικά σχήματα. Και τα λίγα παραδείγματα που υπάρχουν και στα οποία καταγράφονται παρόμοιες πρακτικές, επιβεβαιώνουν ακριβώς την ανάγκη να γίνουν αυτές οι εξαιρέσεις ο κανόνας. Αρκεί να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και να μην ορθώνουμε τις υπαρκτές πολιτικές διαφωνίες μας ως εμπόδια για ενωτικές δράσεις απέναντι στον αντίπαλο…

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

ΣΥΡΙΖΑ: Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω...

Το 1923 κυκλοφόρησε αυτή η αφίσα με θέμα τις «σοσιαλιστικές» πιπίλες! Το σύνθημα που γράφει καταδεικνύει την υπεροχή τους απέναντι στις καπιταλιστικές πιπίλες: Καλύτερες πιπίλες δεν υπήρχαν, δεν υπάρχουν Τις πιπιλάνε όλοι μέχρι να γεράσουν... Αφιερωμένη εξαιρετικά στα τα μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και στον πρόεδρο του ΣΥΝ για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.






Κόντρα στο ρεύμα της κατήφειας που επικρατεί στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουμε αισιόδοξοι για το μέλλον του. Είναι ιστορική αναγκαιότητα για την αριστερά η μετεξέλιξή του ΣΥΡΙΖΑ στον σύγχρονο πολιτικό φορέα της. Προς αυτή την κατεύθυνση, η “πράξη” έχει προηγηθεί της “θεωρίας”. Οι κοινές κατακτήσεις, όπως αυτές έχουν καταγραφεί στην μέχρι σήμερα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτούν μια νέα πραγματικότητα που δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί όλες τις διαστάσεις της. Η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης τρομάζει τον σκληρό καθοδηγητικό πυρήνα που συγκροτεί τους μηχανισμούς αναπαραγωγής των επί μέρους συνιστωσών του: Σήμερα όλοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν πλέον να υπάρχουν ως αυτοτελείς πολιτικοί μηχανισμοί με τους όρους που υπήρχαν πριν από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το μέλλον τους έχει συνδεθεί άρρηκτα με την δική του πορεία. Το πρόβλημα εμφανίζεται πιό έντονο για όσους ξεκίνησαν την σχέση τους με ΣΥΡΙΖΑ ως συνεύρεση μιας νύχτας, αλλά τελικά βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν παντρεμένοι μαζί του. Γι αυτό, εξακολουθούν να αντιστέκονται στους αναγκαίους μετασχηματισμούς. Ο “γάμος” όμως έχει ήδη γίνει.

Η μόνη δυνατότητα λοιπόν που τους έχει απομείνει - αν θέλουν να επιβιώσουν - είναι να αναζητήσουν εκείνους τους συμβιβασμούς ώστε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Με αυτούς τους όρους το ζήτημα δεν μπορεί να διευθετηθεί στα πλαίσια ενός πολιτικού διάλογου. Αντίθετα οι αναγκαίοι συμβιβασμοί θα γίνουν πάνω σε αντιθέσεις που έχουν ιδεολογικοποιηθεί. Είναι αποκαλυπτικό το δίπολο πάνω στο οποίο πολώνεται ο “διάλογος” που διεξάγεται την μετεκλογική περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στον ΣΥΝ, στον οποίο έχει εσωτερικευθεί με ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό τρόπο. Σχεδόν όλοι δηλώνουν σήμερα ότι επιθυμούν ταυτόχρονα δυο αντιφατικά πράγματα:

1. Να γίνει ΣΥΡΙΖΑ όλων των μελών του, ο οποίος θα συγκροτηθεί και θα λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες.
2. Όμως σε καμία περίπτωση αυτό δεν θα σημαίνει ότι γίνεται ενιαίος πολιτικός φορέας και ότι θα διαλυθούν οι πολιτικές συνιστώσες που συναποτελούν το εγχείρημα.

Το δίπολο αυτό συγκροτεί τα νέα “κατά συνθήκη ψεύδη” που θα προσδιορίσουν την καινούργια συμβατική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα κανένας δεν τολμά να εκφράσει συγκεκριμένες οργανωτικές προτάσεις, γιατί τότε αναδεικνύεται ο αντιφατικός χαρακτήρας αυτού του δίπολου. Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στον 1ο όρο, που αφορά τον εκδημοκρατισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο 2ος όρος απλώς περιγράφει και συντηρεί την υπάρχουσα κατάσταση. Αν λοιπόν εκπληρωθεί ο 1ος όρος, τότε:

  • Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει πλέον ενιαίος πολιτικός φορέας. Σήμερα απουσιάζει από αυτόν οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία. Δυστυχώς οι μηχανισμοί που έχουν τέτοιες δομές, όπως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, δεν δύνανται να εκδημοκρατιστούν. Όπως δεν εκδημοκρατίστηκε η χούντα με την “φιλελευθεροποίηση” του Μαρκεζίνη. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το κύριο εμπόδιο στην μετεξέλιξή του. Δεν μπορεί να γίνει κανένας εκδημοκρατισμός με το “σταγονόμετρο”, όπως φαντάζονται ορισμένοι σύντροφοι από την ηγεσία του ΣΥΝ. Θεωρούμε ως προφανές ότι, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει μέλη με “κόκκινη” κάρτα που θα μπορούν να ψηφίζουν, όπως έχει δηλώσει ο σ. Αλαβάνος, τότε το ζήτημα θα έχει λήξει...
  • Αν αποδοθούν κάποια στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά τα δικαιώματα δεν μπορεί να είναι λιγότερα από αυτά που παρέχει η αστική δημοκρατία στο τελευταίο μέλος οποιοδήποτε συνδικάτου ή πολιτιστικού συλλόγου: Να έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται στα όργανα και να αποφασίζουν με την αρχή της πλειοψηφίας. Όμως αυτά τα “αστικά” δημοκρατικά δικαιώματα, αρκούν για να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίος πολιτικός φορέας. Εξάλλου, ήδη έχει καταδειχθεί ότι οι τοπικές και θεματικές οργανώσεις του, μόνον με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να αποκτήσουν ζωή και ύπαρξη. Αλλιώς δεν μπορούν να υπάρξουν...
  • Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, αυτός ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ανταγωνιστικός με τις συνιστώσες του. Η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να λυθεί σήμερα. Θα λυθεί στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, είτε θα διαλυθεί, είτε θα προχωρήσει ως ενωτικό εγχείρημα και τότε θα απορροφήσει τις συνιστώσες του. Η πρόταση για “διπλή ένταξη”, αντιμετωπίζει με πολιτικό και όχι οργανωτικό τρόπο αυτή την αντιφατική πολιτική πραγματικότητα που ενυπάρχει σήμερα στην πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ: Δεν την συγκαλύπτει και δεν την υποτάσσει σε προειλημμένες αποφάσεις. Μετά από κάποιο καιρό, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να αποκτήσει εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα καθιστούν πλέον άχρηστη την ύπαρξη τους ως ξεχωριστών πολιτικών μορφωμάτων, τότε θα εξαλειφθεί πρακτικά και αυτή η αντίθεση.

Αυτό τον καιρό έχει επανέλθει στο προσκήνιο, με αφορμή τις συζητήσεις που γίνονται για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα της ΕΔΑ. Τι ήταν τελικά η ΕΔΑ; Τα πράγματα στο κεφάλια των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που πρωταγωνιστούν σε τέτοια εγχειρήματα, δεν γίνονται αντιληπτά με τον ίδιο τρόπο. Αποκαλυπτικό της διαφορετικής εικόνας που είχαν για την ΕΔΑ ιστορικά στελέχη της αριστεράς εκείνης της εποχής, είναι το παρακάτω απόσπασμα από την αφήγηση ενός παλιού αγωνιστή:

Τον Οκτώβριο του 1957 αντιπροσωπεία της ΕΔΑ έφτασε στη Σοβιετική Ένωση για να παραστεί στον εορτασμό των 40 χρόνων από την μπολσεβίκικη Επανάσταση. Οι ηγέτες του ΚΚΕ, μετά το 1956, ο Κολιγιάννης και ο Παρτσαλίδης ζήτησαν από τον Γλέζο να τους συνοδεύσει σε μια συνάντηση που θα πραγματοποιούσαν στη Μόσχα με το γενικό γραμματέα του Κ.Κ. Ιταλίας Παλμίρο Τολιάτι. Όπως παρατηρεί ο Γλέζος το μοναδικό θέμα που «ήθελε να συζητήσουμε» ο Τολιάτι ήταν η ΕΔΑ.

  • Ο Κολιγιάννης υποστήριξε ότι η ΕΔΑ είναι η νόμιμη έκφραση του ΚΚΕ.
  • Ο Παρτσαλίδης υποστήριξε την άποψη ότι η ΕΔΑ είναι αυτό το καινούργιο που πλάθεται μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα και που εκφράστηκε αργότερα από το Κ.Κ. Ιταλίας, το Κ.Κ. Γαλλίας κ.ά.
  • Ο Γλέζος διατύπωσε μια τρίτη άποψη λέγοντας ότι η ΕΔΑ εκφράζει την ενότητα κομμουνιστών και σοσιαλιστών κάθε απόχρωσης.
  • Ο Τολιάτι φάνηκε να συμφωνεί με τον Γλέζο, λέγοντας ότι «αυτό που έχετε εσείς δημιουργήσει στην ΕΔΑ είναι και το όνειρο το δικό μας».

Ανεξάρτητα από αυτές τις απόψεις που εξέφραζαν τα παραπάνω ιστορικά στελέχη της αριστεράς, η ΕΔΑ υπήρξε λύση ανάγκης για τους Έλληνες κομμουνιστές, μετά την ήττα του εμφυλίου πολέμου και την κήρυξη εκτός νόμου του ΚΚΕ. Ο κύκλος της έκλεισε οριστικά όταν στη μεταπολίτευση νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η ανασύσταση της, που επιχειρήθηκε μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και παρόλο που συγκέντρωσε στις τάξεις της σημαντικό στελεχικό δυναμικό από το παρελθόν, δεν κατόρθωσε να έχει παρά ελάχιστη επιρροή. Κάπως έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια λύση ανάγκης για την σημερινή Αριστερα, ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς και τις ιδεοληψίες των πρωταγωνιστών του...

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Νάτοι, νάτοι οι “ανένταχτοι” του ΣΥΡΙΖΑ!

(διαβάζοντας την ΑΥΓΗ)

Φαίνεται ότι η ΑΥΓΗ και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ έχουν πιο πολλά κοινά πράγματα από το να χρησιμοποιούν την κατάπτυστη συντομογραφία “ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ”. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, για να φέρνουν τα πράγματα στα μέτρα τους, είναι μια από αυτές τις κοινές πρακτικές. Και αυτό ακριβώς κάνει η "ΑΥΓΗ" με τους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στελέχη του ΣΥΝ ταυτίζουν τους ανένταχτους που στρατεύονται στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ με το “2ο κύμα” και τους παράγοντες που έχουν μαζευτεί εκεί. Έτσι καταφέρνουν να τους έχουν απέναντί τους ως μια άλλη “συνιστώσα”, η οποία αποδέχεται τους κανόνες του παιχνιδιού. Για αυτούς τους κανόνες και την αποδοχή τους από το "2ο κύμα" έχουμε αναφερθεί αναλυτικά σε προηγούμενα σημειώματά μας. Εδώ παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από αρθρογραφία στην ΑΥΓΗ που αποτυπώνει αυτήν την προσπάθεια “ταχτοποίησης” των ανένταχτων αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ στο "2ο κύμα"

Ζαγάρας Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/07/2009

Διάλογος και προβληματισμός
Ταυτόχρονα, έντονος είναι ο διάλογος και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται στις συνιστώσες και τους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον του εγχειρήματος. Για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, το “δεύτερο κύμα” ανένταχτων πραγματοποίησε μάλιστα χθες, στο Πάντειο, πανελλαδική συγκέντρωση. Πολλές είναι οι προτάσεις που ακούγονται για την κάρτα μέλους, θέμα το οποίο άνοιξε στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη ο Αλ. Αλαβάνος και επανέρχεται τώρα υπό την μορφή απόδοσης δημοκρατικών δικαιωμάτων στα “μέλη” και τους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ.
Σχόλιο: Ο συντάκτης Ζαγάρας Κ. γράφει κάτι που είναι προφανές ψεύδος: “ το “δεύτερο κύμα” ανένταχτων πραγματοποίησε...”

Φίλης Ν.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/07/2009

Ο Αλ. Τσίπρας φέρεται διατεθειμένος να προτείνει τη σύγκληση εκτάκτου συνεδρίου το φθινόπωρο, αν στην αυριανή συνεδρίαση της Π.Γ. δεν καταγραφεί ενωτική διάθεση από όλες τις πλευρές. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ο οποίος μίλησε το Σάββατο στη συνάντηση του "2ου κύματος" των ανένταχτων του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίσθηκε και πάλι επιφυλακτικός στην προοπτική να καθιερωθεί κάρτα μέλους ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανένταχτοι ζητούν ο ΣΥΡΙΖΑ "να είναι των μελών του" και να έχει δημοκρατική λειτουργία. Ο Φ. Κουβέλης, ο οποίος μίλησε σε μεγάλη εκδήλωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ, χθες, στη Θεσσαλονίκη, τόνισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον ΣΥΝ, κάρτα μέλους έχουμε μόνο σε ένα κόμμα. Ο Φ. Κουβέλης ζήτησε τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να αναλάβουν κοινή δράση σε θέματα ασφάλειας και μετανάστευσης.

Σχόλιο: Ο συντάκτης Φίλης Ν. , δυο μέρες μετά γράφει πάλι κάτι που είναι προφανές ψεύδος: “ Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ο οποίος μίλησε το Σάββατο στη συνάντηση του "2ου κύματος" των ανένταχτων του ΣΥΡΙΖΑ ...”

Είναι άραγε τυχαίο ότι ο ΣΥΝ θεωρεί ότι “2ο κύμα” εκφράζει και εκπροσωπεί τους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ; Όποιος δώσει την σωστή απάντηση κερδίζει ένα CD με την ομιλία του Α. Τσίπρα στην πανελλαδική συνάντηση του 2ου κύματος. Επίσης, κάποιοι τυχεροί θα κληρωθούν να παρακολουθήσουν δωρεάν τα επιστημονικά σεμινάρια του σ. Αρ. Μπαλτά με θέμα: "Η ριζοσπαστική σκέψη του σ. Αλέξη Τσίπρα για μια επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς άκρα και χωρίς μέλη"

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Tα «κακά» και τα «καλά» παιδιά του …ΣΥΡΙΖΑ


Πριν απ’ όλα θέλουμε να ζητήσουμε συγνώμη από τον σ. Τάσο Κορωνάκη γιατί σε προηγούμενο δημοσίευμά μας με τίτλο «ΤΣΙΠΡΑΣ: Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι σχήμα με κάρτες μελών!» κάναμε κριτική στις πολιτικές του απόψεις με προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Το λάθος μας είναι ακόμα πιο μεγάλο γιατί μερικές μέρες πριν κατηγορήσαμε συντρόφους του Τάσου Κορωνάκη επειδή απέδιδαν ακριβώς αντίστοιχους χαρακτηρισμούς στον σ. Α. Αλαβάνο…

Όμως ο σ. Τσίπρας δεν μας κατηγόρησε στην ομιλία του το πρωί της Κυριακής (4 Ιούλη 2009) στην πανελλαδική συνάντηση του «2ου κύματος» για αυτό το πράγματι σοβαρό παράπτωμα. Ξεκίνησε τον λόγο του με καταγγελίες για την πολιτική μας άποψη και την πολιτική μας πρακτική. Μεταξύ άλλων μας κατηγόρησε ότι κάνουμε καρικατούρα τις απόψεις του για τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι παραβιάσαμε τον «νόμο της σιωπής» βάση του οποίου λειτουργεί η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Στο υπόλοιπο της ομιλίας του, απευθυνόμενος στους σ. του «2ου κύματος» - που ως καλά παιδιά τηρούν αυτόν τον νόμο - προσπάθησε να αναιρέσει τις εντυπώσεις από τις πρόσφατες δηλώσεις του για τον ΣΥΡΙΖΑ εξηγώντας ότι ακόμα δεν έχουν ληφθεί οριστικές αποφάσεις. Εμείς αυτό που καταλάβαμε είναι ότι δεν έχουν επικυρωθεί ακόμα από τα όργανα οι συμφωνίες που έχουν γίνει και ίσως πάρει κάποιο καιρό μέχρι που να γίνει αυτό…

Ο Α. Τσίπρας στο ...βήμα της πανελλαδικής συνάντησης του "2ου κύματος".


Λίγος, αλλά εκλεκτός ο κόσμος που παρακολούθησε τις εργασίες της συνάντησης μέχρι το μεσημεριανό διάλλειμα. Από τον Αλέξη Τσίπρα και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι παρατηρητές από τον μικρό ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Στην απογευματινή συνάντηση, όταν έφυγαν τα επιτελεία και οι συνοδοί τους, η αίθουσα σχεδόν άδειασε και η κουβέντα περιστράφηκε στα ζητήματα των προτάσεων. Τότε βρεθήκαμε μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη: Ήταν σαν να παρακολουθούμε άλλη μια σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ! Η συνάντηση έκλεισε με την επικύρωση μιας απόφασης που είχε ήδη προαποφασιστεί και συνταχθεί πριν από την έναρξη των εργασιών με το γνωστό σύστημα της «λειτουργικής ομοφωνίας». Η συνάντηση δεν κατέληξε σε πραγματική σύνθεση απόψεων. Παρέμεινε μια πασαρέλα με λιγότερο ή περισσότερο φανταχτερά ονόματα. Παρ’ όλα αυτά ακούστηκαν αρκετές και ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις και ο διάλογος κανέναν δε βλάπτει…

Μετά από αυτές τι πρακτικές, θα θέλαμε να προτείνουμε στους σ. του 2ου κύματος να αποφασίσουν επιτέλους ότι λειτουργούν ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, με βάσει τις προτάσεις που κάνουν για την λειτουργία του ίδιου του …ΣΥΡΙΖΑ.

Από την μεριά μας επισημαίνουμε ως ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τα παρακάτω στοιχεία που προφανώς δεν περιλήφθηκαν στο κείμενο απόφασης:

  1. Η τοποθέτηση του σ. Σταύρου Κοντονή από τον ΣΥΡΙΖΑ Ζακύνθου, που ήταν η πιο συγκροτημένη και τεκμηριωμένη ανάλυση για το πώς αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ο ΣΥΝ. Δυστυχώς την άκουσαν ελάχιστοι, γιατί ήταν από τους τελευταίους ομιλητές.
  2. Η θέση του σ. Κώστα Αθανασίου από την «Ρόζα» για την συμμετοχή της «ανανεωτικής πτέρυγας» του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Σημειώνουμε τις άκρως συριζικές τοποθετήσεις των δύο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, του Περικλή Κοροβέση και του Γιάννη Μπανιά.

Η καυτή πατάτα που κρατάνε στα χέρια τους οι μηχανισμοί που ηγεμονεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι «ανένταχτοι» αριστεροί, που στρατεύονται στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν θέλουν να ενταχθούν σε καμία συνιστώσα του. Στην αρχή προσπάθησαν να χειραγωγήσουν τους «ανένταχτους» μέσω της συμμετοχής κάποιων παραγόντων στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δήλωναν «ανένταχτοι». Κοινή συναινέσει θεωρήθηκε ότι αποτελούν «αριστίδην» εκπροσώπους των ανένταχτων. Αυτή η πολιτική χρεωκόπησε στην 1η Πανελλαδική Σύσκεψη, όταν στην συνάντηση ανένταχτων επιχειρήθηκε η υφαρπαγή της συναίνεσης του σώματος από κάποιους παράγοντες ώστε να αυτοχριστούν «εκπρόσωποι» των ανένταχτων. Εκεί ξεκαθαρίστηκε ότι οι «ανένταχτοι» της γραμματείας εκφράζουν μόνον τον εαυτό τους και κανένα άλλο. Μετά από αυτή την αρνητική εμπειρία χειραγώγησης των «ανένταχτων», στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη επιχειρήθηκε ξανά σε μια συνάντηση που διοργάνωσε το «2ο κύμα» να επιλεγούν από τους παρευρισκόμενους εκπρόσωποι των ανένταχτων στην Γραμματεία. Τελικά κανένα σώμα μέχρι σήμερα δεν έχει νομιμοποιήσει καμία εκπροσώπηση ανένταχτων στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και ευτυχώς!

Σήμερα, ας πάψει πλέον αυτό το παραμύθι με τους «ανένταχτους» του 2ου κύματος. Το 2ο κύμα λειτουργεί ως άλλη μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ με διακριτή πολιτική γραμμή, και συγκεκριμένη τακτική παρέμβασης στον ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετέχει όπως και οι άλλες συνιστώσες με τους ίδιους όρους και κανόνες. Μάλιστα έχει και περισσότερους εκπροσώπους από κάθε άλλη συνιστώσα στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ! Τώρα, κάποιοι που δεν ανήκουν στο «ΚΟΚΚΙΝΟ» ή στο «ΞΕΚΙΝΗΜΑ» και είναι στο 2ο κύμα, είναι τόσο «ανένταχτοι», όσο ακριβώς «ανένταχτοι» είναι - και είναι αριθμητικά πολλοί περισσότεροι - όλοι οι σύντροφοι του ΣΥΝ που δεν ανήκουν σε κάποια από τις τάσεις του…

Ποιοί όμως είναι οι ανένταχτοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και ποίον ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν; Μια καλή απάντηση βρήκαμε στο άρθρο του Αλέξανδρου Τσατσαρούνου στην ΕΠΟΧΗ (5 Ιουλίου 2009) με τίτλο:

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

ΤΣΙΠΡΑΣ: Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι σχήμα με κάρτες μελών!



Σήμερα το πρωί, ολοκληρώθηκε η μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα από παιδί του Αλαβάνου σε παιδί του …Κύρκου! Ξεκαθάρισε την θέση του ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τις πρακτικές κάποιων «ανανεωτικών», οι οποίοι δεν σέβονται καμία κομματική διαδικασία του ΣΥΝ και γράφουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα παλιά τους τα παπούτσια. Προτιμούν να ανακοινώνουν τις απόψεις τους στα ΜΜΕ και κάνουν «διάλογο» στα παράθυρα των καναλιών. Πληροφορηθήκαμε λοιπόν από τις δηλώσεις του στο κρατικό κανάλι της ΕΡΤ1, τις θέσεις του ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ:

- Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΕΝΙΑΙΟ ΚΟΜΜΑ
- ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΗΜΑ ΜΕ ΚΑΡΤΕΣ ΜΕΛΩΝ
- Ο ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΣΕΙ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Βέβαια, ο ΣΥΝ ακόμα δεν έχει εκτιμήσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση. Όμως ο πρόεδρός του βιάζεται και προχωρά στο επόμενο ζήτημα της ημερήσιας διάταξης, που είναι το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και μόλις τώρα έχει αρχίσει η συζήτηση, προκαταλαμβάνει όλους - εντός και εκτός του ΣΥΝ - και ανακοινώνει τις «προσωπικές» του απόψεις ως θέσεις του ΣΥΝ. Βέβαια δεν πρόκειται για «προσωπικές» απόψεις…

Η εξέλιξη αυτή εντάσσεται στα πλαίσια της υλοποίησης των προεκλογικών συμφωνιών, τόσο με την ανανεωτική πτέρυγα όσο και με το αριστερό ρεύμα, για την αλλαγή γραμμής του ΣΥΝ σχετικά με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ: Απεμπλοκή του ΣΥΝ κάτω από την ηγεσία του Α. Τσίπρα. Εμπόδιο στην υλοποίηση αυτής της συμφωνίας ήταν και είναι ο Α. Αλαβάνος. Γι αυτό ο σ. Αλαβάνος δέχτηκε προεκλογικά και συνεχίζει να δέχεται μεθοδευμένα τα πυρά όλων.

Ο Α. Τσίπρας ήδη έχει προχωρήσει και σε άλλες ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι μόνον η πρόσφατη απόρριψη του σχεδίου απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ για την εκτίμηση των εκλογών, που έγινε κυρίως για να επιδείξει πυγμή: αυτός είναι ο ...«αρχηγός». Η γραμμή του «τρίτου πόλου» με τους οικολόγους - που είναι σημείο σύγκλησης με τους «ανανεωτές» - παρουσιάστηκε στην προεκλογική περίοδο ως πυροτέχνημα. Μετεκλογικά με το μήνυμα που απηύθυνε ο πρόεδρος του ΣΥΝ -χωρίς να ρωτήσει κανένα - στους "Οικολόγους Πράσινους" εν όψει του συνεδρίου τους, δείχνει ότι τηρεί τις συμφωνίες του και προχωράει στους δρόμους που έχει χαράξει η «ανανεωτική» πτέρυγα…

Σε δύσκολη θέση όμως βρίσκονται και τα στηρίγματά του προέδρου του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλυπτική ήταν η παρουσία τους στην χθεσινή συγκέντρωση που έγινε στην αίθουσα του ΣΥΤΕ από το «εντός εποχής» Στην εισαγωγή ο σ. Ευκλείδης Τσακαλώτος διατύπωσε την θέση ότι η εκδήλωση επιχειρεί να κινηθεί έξω από τις θεσμοθετημένες κομματικές διαδικασίες των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκει να γίνει ένας «ανοικτός» διάλογος στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως «ανοικτός» διάλογος δεν ήταν, όπως εύστοχα διαπίστωσε στην παρέμβασή της η Ε. Πορτάλιου, αφού είχαν κληθεί επιλεκτικά ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για να εκφράσουν τις θέσεις τους. Επίσης, δεν ήταν «ανοικτά» και τα αυτιά του ακροατηρίου. Όταν κάποια παρέμβαση ξέφευγε από το «κλίμα» της συγκέντρωσης, τότε το ακροατήριο είχε κλειστά τα αυτιά του και αδιαφορούσε για το τι έλεγε ο ομιλητής. Αυτό συνέβη στην παρέμβαση του σ. Μπίρμπα (ανανεωτικός) ο οποίος έθεσε μερικά σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον και το παρόν του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει γι αυτά, αφού όλοι αλλού είχαν το μυαλό τους…

Ούτε πήρε τον λόγο η «βάση» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που τοποθετήθηκαν ήταν άνθρωποι των μηχανισμών και …πανεπιστημιακοί, λες και τα προβλήματα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικείμενο «επιστημονικής έρευνας». Όμως και στο επιστημονικό επίπεδο έπασχε σημαντικά η εκδήλωση: Απουσίαζαν οι ψυχαναλυτές και οι ψυχίατροι. Και η συμβολή τους θα ήταν χρήσιμη, τουλάχιστον για να ερμηνεύσουν τον άναρθρο λόγο ορισμένων ομιλητών όπως του σ. Τάσου Κορωνάκη, που απαιτούσε ιδιαίτερη αποκωδικοποίηση για να γίνουν αντιληπτά τα πολιτικά μηνύματά του.

Μετά απ όλα αυτά, είναι σίγουρο ότι στο ένθετο «εντός εποχής» της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗΣ», που θα περιλαμβάνει τις εισηγήσεις των ομιλητών, θα γραφτούν άλλα πράγματα από αυτά που ακούστηκαν χθες στην συγκέντρωση!

Την Κυριακή, να ακούσετε τον Ελληνιάδη στο "105.5 στο κόκκινο". Ήταν από τις πιο μεστές τοποθετήσεις. Όμως, επειδή δεν ήταν στον κατάλογο των εισηγητών, δεν πρόλαβε να πει όλα όσα ήθελε. Τα υπόλοιπα θα πει στην εκπομπή του

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ, ΑΝΤΙ-ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ



Είμαστε απλά μέλη του ΣΥΝ, ενταγμένοι του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς πολιτικά δικαιώματα, αλλά και ανένταχτοι αριστεροί, που συναντηθήκαμε στο διαδίκτυο και αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και την σκέψη μας για μια παρέμβαση στα τεκταινόμενα του ΣΥΡΙΖΑ απο την σκοπιά μιας σύγχρονης αντι-συστημικής και πραγματικά ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητα απο συνιστώσα και ένταξη, και στα θεσμοθετημένα όργανα των συνιστωσών και ιδιαίτερα του ΣΥΝ, αφού κατα γενική ομολογία η ιδεολογική και οργανωτική μάχη στο εσωτερικό του ΣΥΝ αποτελεί την πιο σημαντική τροχοπέδη για το βάθεμα και την διεύρυνση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόθεσή μας δεν είναι να δημιουργήσουμε μια ακόμα τάση ή ομάδα μέσα στον ΣΥΝ ή στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε να στοιχηθούμε πίσω απο πρόσωπα ή μηχανισμούς, αλλά να συμβάλλουμε στον ιδεολογικό και πολιτικό εξοπλισμό με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα, με επιχειρήματα και συγκεκριμένες προτάσεις, όλων των συντρόφων, απλών μελών του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις μάχες που έρχονται.

1. Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΤΑΣΗ

Πεποίθησή μας είναι οτι πίσω απο τις διάφορες διαμάχες εντός κυρίως του ΣΥΝ και κατ’επέκταση και του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται η ιδεολογική και πολιτική πάλη για το στίγμα, το περιεχόμενο και τους στόχους της σύγχρονης, μη δογματικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με απλά λόγια πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα, τι είναι για μας σήμερα Αριστερά και πως διαφοροποιείται απο το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, με ποιο τρόπο συγκροτεί την σύγκρουση μαζί του και με ποιο τρόπο οργανώνει τις κοινωνικές δυνάμεις για την υπέρβασή του.

Σταθερή και αδιαπραγμάτευτη αφετηρία μιας σύγχρονης Αριστεράς δεν μπορεί παρα να είναι η στόχευση για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο, και η ανατροπή του συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας, του καπιταλισμού, που στηρίζεται πάνω σε αυτήν την εκμετάλλευση. Σταθερή και αδιαπραγμάτευτη πυξίδα δράσης της σύγχρονης Αριστεράς αποτελούν τα πρόταγματα του αντι-παγκοσμιοποιητικού κινήματος «Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι» και «σκέψου παγκόσμια δράσε τοπικά».

Σταθερός και αδιαπραγμάτευτος στόχος της σύγχρονης Αριστεράς είναι το χτίσιμο μιας κοινωνίας όπου ΟΛΟΙ όσοι γεννιούνται μέσα σε αυτήν, θα έχουν ίσες ευκαιρίες σε ΟΛΑ τα αγαθά που προσφέρει η φύση κι έχει δημιουργήσει ο ανθρώπινος πολιτισμός, μιας κοινωνίας που θα αναπτύσσεται στην βάση της αλληλεγγύης αλλά και με την όσο περισσότερο δυνατή εναρμόνιση της με τις ανάγκες των οικοσυστημάτων. Δεν μπορεί η σύγχρονη αριστερά να μην βλέπει οτι η καταστροφή του πλανήτη συμβαίνει όχι γιατί υπάρχουν κάποιες "λάθος πολιτικές" αλλά για να αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών. Ούτε είναι δυνατόν να κλείνει τα μάτια στο γεγονός οτι δεκάδες χιλιάδες παιδιά στον τρίτο κόσμο πεθαίνουν απο την έλλειψη ενός και μόνο αντιβιοτικού, την ίδια στιγμή που στην Δύση υπάρχει υπερκατανάλωση φαρμάκων. Δεν μπορεί σε αυτόν τον κόσμο να ζούν μόνο όσοι μπορούν να εξαγοράσουν την ζωή τους απο τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, και οι υπόλοιποι να πεθαίνουν. Στόχος της Αριστεράς πρέπει να είναι η αλλαγή αυτού του κόσμου κι όχι η συντήρηση των σημερινών δομών του, με την βελτίωση απλά της "αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων" στα στενά πλαίσια του εθνικού ή ευρωπαϊκού χώρου.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως ένας τέτοιος στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την ανατροπή του καπιταλισμού, που στηρίζεται στην ανισότητα και την ιδιοποίηση απο ελάχιστους όσων ανήκουν σε όλους. Όμως είναι το ίδιο αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως η ανατροπή του καπιταλισμού θα συμβεί ξαφνικά και ως δια μαγείας όταν οι καταπιεσμένοι θα σπάσουν τις αλυσίδες τους. Οι καταπιεσμένοι και οι κολασμένοι αυτού του κόσμου ενδιαφέρονται για μια στέγη, για ένα πιάτο φαί, για μια κάρτα εργασίας, για μια δουλίτσα απο τον βουλευτή, για μια θέση στον ήλιο, όχι για την ανατροπή του καπιταλισμού. Η εξαθλίωση είναι μηχανισμός αναπαραγωγής του καπιταλισμού, κι όχι αφετηρία ανατροπής του. Ακόμα και η εξαθλίωση των ανθρώπων στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν και η βασική αιτία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες αυτές.

Τα κύρια καθήκοντα λοιπόν για μια σύγχρονη Αριστερά είναι πρώτον η κοινωνική αλληλεγγύη και η δυνατότητα να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν φωνή αφού βέβαια πρώτα αυτή τους ακούσει, και δεύτερον η πάλη για την δημιουργία ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ συνθηκών και θεσμών ίσης πρόσβασης απο όλους σε όλα. Όπως έλεγε ο Πουλαντζάς: Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΩΡΑ. Αυτό το δεύτερο καθήκον ξεχωρίζει και την σύγχρονη Αριστερά ΚΑΙ απο το δογματικό γραφειοκρατικό παρελθόν της ΚΑΙ απο την σοσιαλδημοκρατία. Πρακτικά σημαίνει δημιουργία και επιβολή απο τα κινήματα που η Αριστερά συμμετέχει και πρωτοστατεί, συνθηκών ίσης πρόσβασης και ευκαιριών όλων στην μόρφωση, στη δουλειά, στην πληροφορία, στην συμμετοχή στις αποφάσεις, στους ελεύθερους χώρους, στην υγεία, στην αξιοπρεπή διαβίωση, στον πολιτισμό, στην αναψυχή, στην διαμόρφωση της προσωπικότητας, στην δια βίου μάθηση. Μια τέτοια Αριστερά μπορεί να διαπαιδαγωγήσει και να διαπαιδαγωγηθεί, να εμπνεύσει και να εμπνευστεί, ωστε αύριο να διεκδικήσει με αξιώσεις και τον πολιτικό σχεδιασμό της αυτό- διεύθυνσης της κοινωνίας από όλους πρός όλους και για όλους, και την ισότιμη συμμετοχή όλων στην ιδιοποίηση της κοινωνικής παραγωγής.

Πώς όμως μια τέτοια Αριστερά μπορεί να εμπνεύσει τον κόσμο, όταν αυτό που θέλει για την κοινωνία, δεν το εφαρμόζει στο εσωτερικό της;

2. Η ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝ

Αν φιλοδοξεί ο ΣΥΝ να αποτελέσει κομμάτι ή πολύ περισσότερο τη ραχοκοκαλιά μιας τέτοιας Αριστεράς, οφείλει να προχωρήσει άμεσα σε καταστατικό συνέδριο με τα εξής προτάγματα:

  1. Κατάργηση των τάσεων ως μηχανισμών και διατήρησή τους μόνο ως ιδεολογικών ρευμάτων. Κατάργηση όλων των λιστών και ποσοστόσεων στα όργανα. Αν ένα ιδεολογικό ρεύμα έχει απήχηση στο κόμμα δεν χρειάζεται λίστες και ποσοστόσεις για να εκπροσωπηθεί στα όργανα, μόνο την εμπιστοσύνη των μελών.
  2. Διασφάλιση της λειτουργίας του κόμματος. Όσες οργανώσεις ή νομαρχιακές δεν λειτουργούν για διάστημα 3-6 μηνών να συγκαλούνται αυτόματα συνελεύσεις και συνδιασκέψεις απο το παραπάνω όργανο, να παύονται οι γραμματείες τους και να αντικαθίστανται με άλλες.
  3. Δημοψηφίσματα για όλα τα σοβαρά ζητήματα πολιτικής αφού έχουν προηγηθεί συνελεύσεις και η ευρύτερη δυνατή διαβούλευση και συζήτηση. Τα μέλη του ΣΥΝ να συνδιαμορφώνουν τις προτάσεις κι όχι απλά να τις ψηφίζουν σαν ψηφοφόροι αστικών κομμάτων
  4. Εναλλαγή σε ΟΛΑ τα όργανα. ΚΑΝΕΙΣ να μην μπορεί να εκλέγεται στο ίδιο όργανο για πάνω απο δύο θητείες, απο την γραμματεία της ΠΚ μέχρι την ΚΠΕ και το Προεδρείο. Όσες θέσεις είναι επαγγελματικές να στελεχώνονται πάλι με εναλλαγή προσώπων. Να υπάρξει μέριμνα για όσα στελέχη μας είναι για δεκαετίες επαγγελματικά, να συνταξιοδοτηθούν ή να βρούν απασχόληση στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ή στην Βουλή. Εναλλαγή ΚΑΙ στους βουλευτές ΚΑΙ στους δημοτικούς συμβούλους. Με αυτόν τον τρόπο όλα τα μέλη του κόμματος θα περάσουν απο τα όργανα και όλα τα στελέχη θα γίνουν μέλη.
  5. Δημιουργία κλειστού διδικτυακού τόπου οριζόντιας δικτύωσης όπου όλες οι οργανώσεις και όλα τα όργανα του κόμματος θα υποχρεούνται να ενημερώνουν όλο το κόμμα για την δραστηριότητα και την κοινωνική δράση στον χώρο ευθύνης τους.
  6. 6. Κατάργηση της θέσης του Προέδρου και αντικατάστασή της με συλλογικό Προεδρείο


3. Η ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ
Οι τοπικές και θεματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν παρά να αποτελούν τα ζωντανά κύτταρα της σύγχρονης Αριστεράς που περιγράψαμε παραπάνω. Κατανοώντας τις ευαισθησίες των συνιστωσών και τις φοβίες απέναντι στον ΣΥΝ, τις καλούμε να τις ξεπεράσουν, και σε συνδυασμό με την πρότασή μας για την μετατροπή του ΣΥΝ σε κόμμα μελών προτείνουμε τα εξής για τον ΣΥΡΙΖΑ:

  1. Άμεση δημιουργία τοπικών και θεματικών οργανώσεων ΣΥΡΙΖΑ παντού όπου δεν υπάρχουν.
  2. Καθιέρωση κάρτας μέλους, διπλή ένταξη για τα μέλη συνιστωσών
  3. Καμμιά ποσόστωση για συνιστώσες στο τοπικό και πρωτοβάθμιο επίπεδο
  4. Ποσόστωση για συνιστώσες μόνο για το πρώτο Πανελλαδικό όργανο που θα προκύψει απο την Πανελλαδική του Οκτώβρη σε ποσοστά που έχει προτείνει το 2ο κύμα με πιθανή τροποποίησή τους ύστερα απο συννενόηση.
  5. Εκλογή τού πρώτου αντιπροσωπευτικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ απο ολόκληρη την συνδιάσκεψη κι όχι μόνο με προκαθορισμένες λίστες απο τις συνιστώσες. Οι συνιστώσες να έχουν πολύ περισσότερες υποψηφιότητες απο αυτές που τους αναλογούν και να ψηφίσει όλο το σώμα ποιούς επιλέγει.
  6. Κατάργηση της θέσης του Προέδρου και αντικατάστασή της απο Συλλογικό Προεδρείο.
  7. Το πανελλαδικό όργανο που θα προκύψει να εκλέξει και την γραμματεία και το Προεδρείο.
  8. Εξασφάλιση της δημόσιας έκφρασης των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ απο συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ που θα επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι απο παράγοντες που επιλέγουν τα ίδια τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Αυτοί μπορεί να εκφράζουν τον εαυτό τους αλλά όχι τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι σαφές πως χρειάζεται μια μεταβατική περίοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν κατανοούμε τα φοβικά σύνδρομα για την μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα. Ας κάνουμε τώρα το πρώτο βήμα κι ας αφήσουμε την ζωή να δείξει αν αυτό θα είναι μια αναγκαιότητα σε 2 ή 3 χρόνια. Ας μην χρησιμοποιούμε σαν φόβητρο κάτι που μπορεί ή μπορεί να μη γίνει μεθαύριο (την κομματική συγκρότηση), για κάτι που έπρεπε ήδη να έχει γίνει απο χτές (την κινηματική-οργανωτική συγκρότηση). Αυτό που προέχει σήμερα είναι η εξασφάλιση της ισότιμης συμμετοχής και συστράτευσης όλων των δυνάμεων του κοινωνικού και πολιτικού ΣΥΡΙΖΑ στον σχεδιασμό και την παραγωγή της πολιτικής του και της δράσης του.


Τα οργανωτικά ζητήματα θα λύνονται και στην πορεία, στο βαθμό που οι τοπικές και θεματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα συνδέονται με τα κινήματα που αναπτύσσονται σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο και θα πρωτοστατούν στους αγώνες για την ποιότητα ζωής, την εργασία, την αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Ίσως με μια τέτοια εξέλιξη κάποιοι να χάσουν τα κομματικά τους κεκτημένα. Αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα ανακτήσουμε την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια να λεγόμαστε αριστεροί, και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά θα αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τις κοινωνικές δυνάμεις, που συνθλίβονται απο την λαίλαπα του νεο-φιλελευθερισμού και της κρίσης που αυτός δημιούργησε, δίνοντάς τους αισιοδοξία και πολιτική διέξοδο.

Για την Πρωτοβουλία για μια Αντι-Συστημική Αριστερά:


Δημήτρης Κωφίδης, Μηχανικός Τ.Ε., μέλος ΣΥΝ Αμαρουσίου
Αχιλλέας Παναγούλης, Δημοσιογράφος, μέλος ΚΟΕ Ζωγράφου
Σύλλα Παπαγιανοπούλου, Επαγγελματίας του Τουρισμού, Ανένταχτη Αριστερή, Ηράκλειο Κρήτης
Κώστας Λεγάκης, Γραφίστας, Ανένταχτος ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Ψυχικό
Γιάννης Χατζηχρήστος, Σύμβουλος Ανάπτυξης Μονάδων Υγείας, μέλος Γραμματείας ΣΥΝ Π. Φαλήρου, Συντονιστής ΣΥΡΙΖΑ Π. Φαλήρου
Γιάννης Κυριακάκης, Ανθρωπολόγος, μέλος ΣΥΝ Εξαρχείων
Κώστας Χιωτέλης, Άνεργος, Ανένταχτος Αριστερός, Ηράκλειο Κρήτης.

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Η αποτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική συγκυρία και το ...veto του ΣΥΝ

Σχέδιο ανακοίνωσης της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
που τελικά δεν βγήκε μετά το veto του ΣΥΝ.


Η ανάγνωση της συγκυρίας

Στο όποιο τελικό συμπέρασμα για τις ευρωεκλογές, χρειάζεται να παραθέσουμε στοιχεία αυτοκριτικής: Κάναμε λιγότερα από αυτά που έπρεπε, αργήσαμε σε άλλα, είμαστε περισσότερο επιφυλακτικοί εκεί που έπρεπε να δείξουμε περισσότερο θάρρος, δεν διαβάσαμε πάντα καθαρά τη συγκυρία. Όλα αυτά έχουν συγκεκριμένες εκδηλώσεις που πρέπει να συζητηθούν σ’ όλη την κλίμακα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, το νεοφιλελεύθερο πολιτικό πλαίσιο διατηρείται αλώβητο στο επίπεδο της ευρωπαϊκής Ηπείρου, παρά το γεγονός ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, η κρίση τροφοδοτεί συγκρουσιακά πολιτικά φαινόμενα, ενισχύοντας την ανάδειξη ενός αντισυστημικού και ριζοσπαστικού πολιτικού ρεύματος.

Κριτήριο για την πολιτική και εκλογική επιτυχία της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλο από τον βαθμό στον οποίο μπορεί να εκφράσει στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αυτό το ρεύμα.
Την ίδια στιγμή σ’ ολόκληρη την Ευρώπη συρρικνώνεται η σοσιαλδημοκρατία, συνθλίβεται η κεντροαριστερά, ενισχύεται επικίνδυνα η ακροδεξιά, ενώ υποχωρεί σοβαρά η Αριστερά.
Εξαιρέσεις έχουμε στην Ελλάδα, με την πτώση της ΝΔ, τη σχετική άνοδο του ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά (παρά τη μεγάλη πτώση σε ψήφους) και στην Ευρώπη με την άνοδο της Αριστεράς σε Πορτογαλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιρλανδία.

Εμείς, ως ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σωστά προβλέψαμε την κρίση του δικομματισμού, δεν υπολογίσαμε το ίδιο σωστά την έκταση της αποχής, την αρνητική επίδραση της οικονομικής κρίσης, σε συνθήκες ανασφάλειας και απολύσεων, στην κοινωνική δυναμική με αποτέλεσμα τη δραματική κάμψη των κοινωνικών αντιστάσεων.

Ταυτόχρονα και παρά τα πολλά και σημαντικά μηνύματα (Αγ. Παντελεήμονας, Ν. Ιωνία, Πάτρα, Εφετείο κλπ), δεν εκτιμήσαμε σωστά την άνοδο της Ακροδεξιάς, του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, που η παρέμβασή τους οικοδομείται γύρω από την εκδοχή του «εθνικού συμφέροντος» και έχει ως εχθρό τους μετανάστες και τα δικαιώματά τους.

Ηδη η ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική στάση του ΛΑΟΣ, μετατρέπεται σε κυβερνητική πολιτική και υιοθετείται ακόμα και από το ΠΑΣΟΚ με τη «μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση» αμέσως μετά τις ευρωεκλογές.

Η ξενοφοβική στροφή του πολιτικού συστήματος αλλάζει τελείως την πολιτική ατζέντα, την οποία πλέον διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό ο ΛΑΟΣ, έχοντας πάρει την πολιτική πρωτοβουλία, την οποία για 3 και πάω χρόνια είχε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Χωρίς αμφιβολία, μπορούμε και πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από στοιχεία της πολιτικής και κοινωνικής δράσης του ΣΥΡΙΖΑ όλη αυτήν την περίοδο. Από τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας και τις μάχες για τη συνταγματική αναθεώρηση, μέχρι την εξέγερση του Δεκέμβρη, χωρίς να υποτιμούμε μερικότερους αγώνες για το Βοτανικό, τα λιμάνια, το λιθάνθρακα, τους μετανάστες, την επισφάλεια, ή τους αγώνες της εργατικής τάξης και της αγροτιάς για το εισόδημα και ασφάλιση.

Είναι σαφές, όμως, ότι δεν καταφέρναμε να δίνουμε συνέχεια στους αγώνες και την πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να χάνουμε, συχνά, την πρωτοβουλία, όπως συνέβη στην εξέγερση του Δεκέμβρη, που αυτή πέρασε σε αντιεξουσιαστικές ομάδες, οι οποίες την οδήγησαν σε αδιέξοδους δρόμους, με πολύ σοβαρές συνέπειες και για το κίνημα, αλλά και για την πολιτική και εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφερε να παρουσιάσει ένα σαφές στίγμα πολιτικής κατεύθυνσης που να είναι αναγνωρίσιμο και κατανοητό. Το «που ακριβώς θέλει να το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;» σαν ερώτημα είχε πολλές και αμφίσημες ερμηνείες. Το ερώτημα αυτό εντείνονταν από την αμφισβήτηση της γραμμής και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ που γίνονταν και από το εσωτερικό του.

Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι άσχημο συνολικά για την Αριστερά. Όλες της οι δυνάμεις είχαν πτώση σε ψήφους, ποσοστά και ευρωβουλευτές.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η Αριστερά και δη η ριζοσπαστική Αριστερά, δεν κατορθώνει να εκφράσει από τα αριστερά ένα κοινωνικό ρεύμα αμφισβήτησης και καταδίκης του νεοφιλελευθερισμού και δικομματισμού.

Η Αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπόρεσε να αποκωδικοποιήσει ή να διεμβολίσει την αστική πολιτική μπροστά στις ευρωεκλογές.

Η αστική πολιτική με τη βοήθεια, κυρίως, των ηλεκτρονικών ΜΜΕ συμπυκνώθηκε σε τρία επίπεδα:
  • α) ειδικός χαρακτήρας των ευρωεκλογών (όχι καθαρά ευρωεκλογές – ούτε ακριβώς εθνικές) Καμιά συζήτηση για Ευρώπη, βάρος στη δραστηριότητα των αρχηγών των κομμάτων όπως στις εθνικές εκλογές, αναφορές, σχεδόν αποκλειστικά, στην εσωτερική πολιτική.
  • β) προβολή της αποχής.
  • γ) προβολή και πριμοδότηση των Πρασίνων, ως ένας εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος και στους 2 πόλους του δικομματισμού, (κατά δήλωσή τους μάλιστα).

Για τον δικομματισμό είναι επιτυχία η καθήλωση της Αριστεράς και ειδικά το χαμηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο διείδε μια εν δυνάμει απειλή, μια μη ελέγξιμη πολιτική δύναμη, ένα εγχείρημα που κάνει πραγματική αντιπολίτευση μέσα και έξω από την Βουλή και έπρεπε με κάθε τρόπο να κοντύνει.

Στην κατεύθυνση αυτή χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα και αξιοποίησαν κάθε υπαρκτό ή ανύπαρκτο λάθος μας, τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειέ μας.

Για το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ
Σε σχέση με τους στόχους που είχαν τεθεί, το 4.7 ήταν μια αποτυχία. Στην αρχή είχαμε μιλήσει για 4 ευρωβουλευτές (δηλαδή ποσοστό άνω του 15%), μετά κάναμε λόγο για 3 ευρωβουλευτές, τρίτο κόμμα, διψήφιο ποσοστό και αργότερα για το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε ποτέ η ανανεωτική αριστερά. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ μακριά από τους στόχους αυτούς.

Η αντίληψη για μια εύκολη εκλογική νίκη, που θα οδηγούσε σε αλλαγή υπέρ μας του συσχετισμού μέσα στην Αριστερά και σε μια μεγαλύτερη ομάδα ευρωβουλευτών, ήταν να μην πάρουμε υπόψη μας τα σοβαρά μηνύματα και να μην φανταστούμε πως τα λάθη, οι αστοχίες, οι ανεπάρκειες θα μεγεθύνονταν.

Η αντίληψη αυτή επηρέασε και τον τρόπο που πολιτευτήκαμε και κάναμε την προεκλογική μας καμπάνια και αγνόησε τη γενική εικόνα του χώρου μας από τον Δεκέμβρη και ύστερα μέσα στην κοινωνία.

Επαναλαμβανόμενες αμφισημίες για τις συμμαχίες και τη γραμμή μας θόλωσαν το πολιτικό μας στίγμα σε μια κρίσιμη περίοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεχώρισε σαν το κόμμα που αντιμάχεται την κρίση, που έχει πρόγραμμα για την άμεση ανακούφιση των εργαζομένων, πως είναι η μόνη πραγματική αντιπολίτευση. Η φυσιογνωμία του νοθεύονταν από το αν και πόσο θα συνεργαστεί και πότε με το ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τραυματίστηκε στα μάτια της κοινωνίας από τις εσωτερικές διαμάχες πρώτα στον ΣΥΝ για τον καθορισμό του ευρωψηφοδελτίου και στην συνέχεια από τις διαμάχες και τις δηλώσεις που γίνονταν για το «παζάρι» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η εικόνα της καρατόμησης του «καλύτερου» ευρωβουλευτή δουλεύτηκε τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από στελέχη του χώρου μας. Η τοποθέτηση στην δεύτερη θέση μιας «αντιευρωπαίας» συμπλήρωνε την εικόνα που ήθελαν να προβάλουν όσοι αμφισβητούσαν το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάναμε πολύ λίγα για να απαντήσουμε σε τέτοιες επιθέσεις. Δεν προβληθήκαμε σαν ένα ανταγωνιστικό ψηφοδέλτιο, σαν μια διαφορετική πολιτική δύναμη που έχει πολιτικές προτάσεις για την κρίση, την εργασία, το περιβάλλον, τα δικαιώματα και ζητά την πλήρη στήριξη από ένα μέρος του εκλογικού σώματος.

Αντίθετα οι δικές μας αντιφάσεις επιτρέψανε στα ΜΜΕ να μας ταυτίσουν με το αστικό πολιτικό προσωπικό και να διασπείρουν το επιχείρημα «όλοι ίδιοι είναι».
Συνολικά υποτιμήσαμε την επίθεση και τον παρατεταμένο πόλεμο που μας έκαναν. Το τελευταίο 20ήμερο η προπαγάνδα «πέφτει – πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ» που ενορχηστρωμένα έκαναν ΜΜΕ και δημοσκοπικές εταιρείες έφεραν μια πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλαμε να το είχαμε αντιληφθεί και να είχαμε προετοιμάσει την αντεπίθεση μας, για να αλλάξει το κλίμα και να συσπειρώσει τον κόσμο.

Μεσούσης της προεκλογικής περιόδου αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα της «δυαρχίας». Δόθηκαν κάποιες λύσεις, αλλά όταν ένα τέτοιο πρόβλημα προκύπτει στην πιο καίρια στιγμή της εκλογικής μάχης παίζει αναμφισβήτητα το ρόλο του.

Η έλλειψη σαφούς πολιτικού στίγματος, η μη εκμετάλλευση της προγραμματικής δουλειάς που είχε γίνει πριν, οδήγησε σε μια επικοινωνιακή πολιτική με άνευρα και γενικόλογα συνθήματα.

Η προβολή την τελευταία εβδομάδα της γραμμής του «τρίτου πόλου» δεν μπόρεσε να αντιστρέψει την κατάσταση και ο τρόπος που διατυπώθηκε γέννησε κι άλλα προβλήματα αντί να λύσει τα υπαρκτά.

Συνοψίζοντας :Η κεντρική εκλογική επιτροπή δεν έπαιξε το ρόλο του ενιαίου κέντρου αποφάσεων, υπολειτούργησε και δεν έλυσε πολιτικά ζητήματα. Δεν είχαμε σαφές πολιτικό στίγμα. Δεν θέσαμε μια πολιτική ατζέντα κεντρικών ζητημάτων και ειδικά μέτρα για την κρίση. Δεν είμαστε ένα ανταγωνιστικό ψηφοδέλτιο. Δεν αξιολογήσαμε ορισμένα μηνύματα (πχ φοιτητικές εκλογές). Δεν είχαμε σχέδιο για την αντιμετώπιση επιθέσεων ή αντιστροφή αρνητικών παραγόντων. Είχαμε εικόνα μιας εύθραυστης ενότητας και όχι ενός μαχόμενου εγχειρήματος, το οποίο έπρεπε και άξιζε να υποστηριχτεί.

Αντίθετες απόψεις στο εσωτερικό μας.
Είναι δεδομένο ότι ένα τμήμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε ανοικτά ενάντια στην κοινή μας προσπάθεια.

Συνοπτικά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και μετά τα αποτελέσματα είναι τα παρακάτω:
«Η επί μακρών αδυναμία διαμόρφωσης από τον ΣΥΝ ενός σταθερού και σαφούς πολιτικού σχεδίου, η αδικαιολόγητη αλαζονεία και αμετροέπεια στις περιόδους της δημοσκοπικής μας έκρηξης, η απομάκρυνσή μας από τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου, τα λάθη και οι παραλήψεις μας στην περίοδο του Δεκέμβρη και η εγκατάλειψη του αριστερού ευρωπαϊσμού και στην Ευρωδιακήρυξη και στο ευρωψηφοδέλτιό μας είναι βασικές αιτίες της σημερινής μεγάλης εκλογικής μας υποχώρησης».

Αυτές οι εκτιμήσεις συνοδεύονται με ισχυρισμούς περί τέλους του ΣΥΡΙΖΑ, και ταυτόχρονη αμφισβήτηση όλων των θέσεων και διακηρύξεων του.

Για όλους εμάς που αποτελούμε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα της κριτικής είναι αναφαίρετο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί καθολική υποχρέωση, η πολιτική δέσμευση στις κοινές μας θέσεις.

Τα μετά τις ευρωεκλογές
Θα ήταν λάθος, κρίσιμο μάλιστα, αυτή τη στιγμή να μη συνδέσουμε τη συζήτησή μας με οργανωτικά μέτρα που θα αναβαθμίζουν την λειτουργία μας και με πρωτοβουλίες που θα εντάσσουν τις δυνάμεις μας στους αγώνες αυτής της περιόδου. Είτε αυτοί υπάρχουν, είτε εκκινήσουν με δική μας πρωτοβουλία.

Πρώτον, τα οργανωτικά. Είναι κοινή η διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υστερεί στον τομέα αυτό. ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικός Οργανισμός κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας όλων των ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς χρειάζεται να έχει πολλούς διαύλους επικοινωνίας με τον κόσμο του και να εξασφαλίζει ικανοποιητικούς όρους οργάνωσης και λειτουργίας σ’ όλα τα επίπεδα.

Στο Πανελλαδικό Σώμα, τώρα, εκτός από τις εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα των εκλογών, χρειάζεται να διατυπωθούν σκέψεις και κατευθύνσεις για την οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα συζητηθούν σ’ όλη την κλίμακα της Οργάνωσης ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Φθινοπώρου.

Συζήτηση που ασφαλώς θα επιβεβαιώσει την υποχρέωση να εφαρμοσθούν παλαιότερες ομόφωνες αποφάσεις, που ακόμη δεν έχουν υλοποιηθεί και αφορούν τις αποφάσεις της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, σχεδόν στο σύνολό τους. Αναφέρουμε ενδεικτικά σπουδαίες εκκρεμότητες όπως η ίδρυση ικανού Γραφείου Τύπου, η ανάπτυξη Κλαδικών Οργανώσεων, που συνδέεται με την ενίσχυση της κοινωνικής μας παρέμβασης, ιδίως στα συνδικάτα, η ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ στις μικρότερες πόλεις και συνοικίες ή ακόμη την έκδοση περιοδικού.

Δεύτερο, η πολιτική και κοινωνική παρέμβαση. Όπως είναι γνωστό θα συγκληθεί Πανελλαδική Σύσκεψη το Φθινόπωρο, η οποία θα συζητήσει τα πιο σοβαρά ζητήματα που έχουν τεθεί όσον αφορά την πορεία ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιτυχία της, όμως συνδέεται άμεσα με το πόσο θα έχουν προχωρήσει τα προγενέστερα βήματα, μερικά από τα οποία ήδη αναφέρθηκαν.
Στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο θα πρέπει άμεσα να σχεδιαστεί η παρέμβασή μας. Στο κεντρικό πεδίο αυτό αφορά την παρέμβαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας καθώς επίσης και τις πρωτοβουλίες που θα πάρει η Γραμματεία. Όμως, μεγάλο μέρος της εργασίας αυτής πρέπει να αναληφθεί από τις τοπικές οργανώσεις.

Είναι ζωτικής σημασίας αυτή τη στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μείνει αδρανής ως το Φθινόπωρο. Να σκεφθούμε πώς θα βρούμε τρόπους και θέματα για τη δράση μας που να προσιδιάζουν στο καλοκαίρι. Ενδεικτικά αναφέρουμε: κρίση, εργασία-ανεργία, μετανάστες, μετανάστριες, γυναικεία εργασία, ρατσισμός, νεολαία, η καθημερινότητα της πολιτιστικής ζωής, τουρισμός, αθλητισμός, περιβάλλον, μέσα ενημέρωσης και Αριστερά, πολιτιστική τοπικότητα και Αριστερά, η Αριστερά στην Ευρώπη μετά τις εκλογές κ.ά.

Είκοσι χρόνια πριν…


Μια σπάνια φωτογραφία για να τη στείλετε στους φίλους σας που ξεχνάνε….

(και δεν μιλάμε μόνον για τον Λ. Κύρκο αλλά και τους τότε σκληρούς "οπαδούς" του, που σήμερα κυβερνάνε στον ΣΥΝ)

Για μια σύντομη ανασκόπηση εκείνης της περιόδου στο δημοσίευμα: «Βρώμικο ’89»: Η συγκυβέρνηση και η κάθαρση του Βασίλη Κωστούλα

ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ