ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Ο Τραμπ και...εμείς



Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"
του Αντώνη Νταβανέλου

Άναυδος μένει κανείς μπροστά σε ορισμένες πτυχές της αρθρογραφίας στελεχών της Αριστεράς και μάλιστα της ριζοσπαστικής που αναδεικνύουν μιαν κάποια «φιλικότητα», ή και ευχαρίστηση, σχετικά με την νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ.

Πρό­κει­ται για απο­λύ­τως λάθος εκτί­μη­ση, απέ­να­ντι σε ένα νέο πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα με πα­γκό­σμιες, πλέον, δια­στά­σεις: Φά­ρανζ, Τραμπ, Μαρίν Λεπέν, ακόμα και ο Γκρί­λο, είναι κά­ποιες «κο­ρυ­φές» που ακο­λου­θού­νται από πολ­λούς άλ­λους στη Γερ­μα­νία, στην Αυ­στρία, στην Ολ­λαν­δία, στην Ουγ­γα­ρία, στην Πο­λω­νία κ.ο.κ.

Και αν κά­ποιος δεν μπο­ρεί να απο­φα­σί­σει στη­ριγ­μέ­νος στο βα­σι­κό κρι­τή­ριο της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με την κοι­νω­νι­κή αρι­στε­ρά στις ΗΠΑ, ίσως θα έπρε­πε να υπο­λο­γί­ζει πιο σο­βα­ρά τις κραυ­γές αγαλ­λί­α­σης ορ­κι­σμέ­νων εχθρών της τάξης μας και της Αρι­στε­ράς, όπως η Χρυσή Αυγή και η πα­γκό­σμια ακρο­δε­ξιά.

Ασφα­λώς αυτά δεν αφο­ρούν τους απο­λο­γη­τές του συ­στή­μα­τος της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, τους υπο­στη­ρι­κτές του status quo που εξέ­φρα­ζε η Χί­λα­ρι Κλί­ντον. Άλ­λω­στε η αμε­ρι­κά­νι­κη κι­νη­μα­τι­κή αρι­στε­ρά είναι αρ­κε­τά εκ­παι­δευ­μέ­νη ενά­ντια στη λο­γι­κή του «lesser evelism» (της υπο­στή­ρι­ξης του-τά­χα-«μι­κρό­τε­ρου κακού», της στή­ρι­ξης της Χί­λα­ρι απέ­να­ντι στην απει­λή του Τραμπ): χι­λιά­δες αγω­νι­στές στή­ρι­ξαν την κα­μπά­νια της Τζιλ Στάιν, προ­σπα­θώ­ντας να πα­ρου­σιά­σουν έναν «τρίτο πόλο», ενώ εκα­τομ­μύ­ρια δεν πήγαν τε­λι­κά να ψη­φί­σουν, αφού η Χί­λα­ρι δεν ήταν εναλ­λα­κτι­κή λύση, ακόμα και «κρα­τώ­ντας τη μύτη μας». Η ISO, η ορ­γά­νω­ση με την οποία συν­δε­ό­μα­στε στις ΗΠΑ, πα­ρό­τι αντι­με­τώ­πι­σε φι­λι­κά και συ­νερ­γά­στη­κε με το ρεύμα του Μπέρ­νι Σά­ντερς, αρ­νή­θη­κε πει­σμα­τι­κά να εντα­χθεί στην κα­μπά­νια του, προ­βλέ­πο­ντας-σω­στά!- ότι ο Σά­ντερς θα εντα­χθεί τε­λι­κά στους υπο­στη­ρι­κτές της Χί­λα­ρι και επέ­μει­νε στον χα­ρα­κτη­ρι­σμό του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος στις ΗΠΑ, ως «νε­κρο­τα­φεί­ου των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των», αφού κά­ποιοι πρω­τα­γω­νι­στές του μαύ­ρου κι­νή­μα­τος, του γυ­ναι­κεί­ου και της απε­λευ­θέ­ρω­σης των ομο­φυ­λό­φι­λων συχνά εντάσ­σο­νταν σε αυτό το κόμμα, ανα­ζη­τώ­ντας εκλο­γι­κή απά­ντη­ση στη ρε­που­μπλι­κα­νι­κή Δεξιά. Για να μη βγουν ποτέ ξανά.

Όμως η αηδία απέ­να­ντι στη Χί­λα­ρι και στους ομοί­ους της, η απο­φα­σι­στι­κή στρά­τευ­ση ενά­ντια στους mainstream ηγέ­τες της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, είναι δυ­να­τόν να συν­δυά­ζε­ται με «φι­λι­κό­τη­τα» απέ­να­ντι στους ακρο­δε­ξιούς αντι­πά­λους τους; Είναι δυ­να­τόν στην πο­λι­τι­κή και τα­ξι­κή πάλη να απο­δε­χθού­με μια αξία του ρητού «ο εχθρός του εχθρό μου, είναι φίλος»;

Ας θυ­μί­σου­με, λοι­πόν, με­ρι­κά βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της πο­λι­τι­κής του Τραμπ, θυ­μί­ζο­ντας σε όλους ότι οι πο­λι­τι­κές δε­σμεύ­σεις και εξαγ­γε­λί­ες κατά τις προ­ε­κλο­γι­κές κα­μπά­νιες στις ΗΠΑ, έχουν με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία από ότι γε­νι­κώς νο­μί­ζου­με. Όσοι υπο­τί­μη­σαν τις κραυ­γές του Ρή­γκαν και των Μπους ως «πυ­ρο­τε­χνή­μα­τα», αρ­γό­τε­ρα συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν ότι έκα­ναν λάθος.

Κά­ποιοι λένε ότι ο Τραμπ εξέ­φρα­σε ένα ρεύμα «αλ­λα­γής». Πράγ­μα­τι, μόνον που αυτό είναι η μισή αλή­θεια και αυτή στην πο­λι­τι­κή ισο­δυ­να­μεί με πα­ρα­πλά­νη­ση. Γιατί ο Τραμπ δε­σμεύ­τη­κε για «αλ­λα­γή», αλλά σε συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τεύ­θυν­ση: Προ­τεί­νει (επι)στρο­φή στον προ­στα­τευ­τι­σμό, σε ενί­σχυ­ση της βιο­μη­χα­νί­ας στο εσω­τε­ρι­κό των ΗΠΑ, σε σκλη­ρό­τε­ρη νο­μι­σμα­τι­κή και εμπο­ρι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των αντα­γω­νι­στών τους (κυ­ρί­ως της Κίνας), με στόχο να δια­σφα­λί­σει τον ηγε­μο­νι­κό ρόλο του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στον 21ο αιώνα. Οι πο­λι­τι­κές αυτές συν­δυά­ζο­νται, κατά τον Τραμπ, με κή­ρυ­ξη «εσω­τε­ρι­κού πο­λέ­μου» κατά των φτω­χών και κατά της ερ­γα­τι­κής τάξης. Η έν­νοια «ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα» (όσο αυτή επι­βιώ­νει στις ΗΠΑ...) τέ­θη­κε στο στό­χα­στρο, οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες θα πρέ­πει, λέει, να απε­λευ­θε­ρω­θούν πλή­ρως από κάθε γρα­φειο­κρα­τι­κή και φο­ρο­λο­γι­κή υπο­χρέ­ω­ση, το κρά­τος πρό­νοιας (ακόμα και το φτωχό Obama-care) θα πρέ­πει να κα­τε­δα­φι­στεί και μά­λι­στα αμέ­σως. Για να στη­ρί­ξει αυτή την κα­τεύ­θυν­ση ο Τραμπ επι­τέ­θη­κε αγρί­ως στο πιο αδύ­να­το τμήμα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών στις ΗΠΑ: στους μαύ­ρους και στους λα­τί­νους, αξιο­ποιώ­ντας τη ρα­τσι­στι­κή ισλα­μο­φο­βία για να εγκα­θι­δρύ­σει ένα πιο προ­ω­θη­μέ­νο «διαί­ρει και βα­σί­λευε».

Κά­ποιοι άλλοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο Τραμπ υπήρ­ξε «αντι­συ­στη­μι­κός». Πράγ­μα­τι, ο τρα­μπού­κι­κος ρα­τσι­σμός και σε­ξι­σμός, η από­λυ­τη χο­ντρο­κο­πιά και ο ανορ­θο­λο­γι­σμός, απο­δεί­χθη­καν μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή προ­ε­κλο­γι­κή «γλώσ­σα». Όμως αυτό έγινε εφι­κτό μόνον με την υπο­στή­ρι­ξη ενός με­γά­λου μέ­ρους του «συ­στή­μα­τος». Ο αντι­πρό­ε­δρος του Τραμπ, ο Πενς, είναι ένας από τους «σο­φούς» των ρε­που­μπλι­κά­νων και κρά­τη­σε το κόμμα, τε­λι­κά, στα­θε­ρά στην υπο­στή­ρι­ξη του Τραμπ, ακόμα και όταν κά­ποιοι βα­ρό­νοι της Δε­ξιάς στρά­φη­καν προς τη Χί­λα­ρι. Στην πιο κρί­σι­μη στιγ­μή της προ­ε­κλο­γι­κής σύ­γκρου­σης η κα­μπά­νια του Τραμπ δέ­χτη­κε μιαν απρό­σμε­νη ενί­σχυ­ση από την πα­ρέμ­βα­ση του FBI, τρεις εβδο­μά­δες πριν τις εκλο­γές. Η θρη­σκευ­τι­κή ακρο­δε­ξιά, το Tea Party, οι ρα­τσι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, υπήρ­ξαν «πυ­λώ­νες» της κα­μπά­νιας του Τραμπ και όποιος θε­ω­ρεί αυτές τις δυ­νά­μεις ως «αντι­συ­στη­μι­κές» απλώς δεν ξέρει τι λέει...

Κατά τη γνώμη μου, το πιο σο­βα­ρό λάθος που μπο­ρεί να γίνει, είναι η πρό­βλε­ψη ότι ο Τραμπ θα είναι πιο «ήπιος» από τα γε­ρά­κια τύπου Χί­λα­ρι στη διε­θνή σκηνή. Ο Τραμπ μι­λά­ει, πράγ­μα­τι, για σο­βα­ρές αλ­λα­γές στις ιε­ραρ­χή­σεις του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Θέ­το­ντας ως πρώτο στόχο την Κίνα, υπο­στη­ρί­ζει ότι η πο­λι­τι­κή Ομπά­μα για το «πίβοτ στην Ασία», δεν μπο­ρεί να πε­ριο­ρί­ζε­ται σε οι­κο­νο­μι­κά-δι­πλω­μα­τι­κά μέσα και ότι ανα­γκα­στι­κά θα πρέ­πει να επε­κτα­θεί σε εμπο­ρι­κό πό­λε­μο με την ανα­γκαία στρα­τιω­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη. Η υστε­ρία για τη Β. Κορέα και τη Θά­λασ­σα της Κίνας, δεί­χνουν ότι η Ανατ. Ασία θα γίνει ένα «καυτό» μέ­τω­πο για τις ΗΠΑ. Όμως απο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­νη είναι η ανη­συ­χία και για τις εξε­λί­ξεις στη Μ. Ανα­το­λή και την ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή. Την επο­μέ­νη της νίκης του Τραμπ, ο Νε­τα­νιά­χου χαι­ρέ­τη­σε με εν­θου­σια­σμό την εκλο­γή του, δη­λώ­νο­ντας με πλήρη έλ­λει­ψη δι­πλω­μα­τι­κής αβρό­τη­τας προς τον Ομπά­μα, ότι το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ «υπέ­φε­ρε» στα προη­γού­με­να 8 χρό­νια από τη «δι­στα­κτι­κό­τη­τα» της ηγε­σί­ας των ΗΠΑ. Σε ποια ση­μεία «υπέ­φε­ρε» το κρά­τος-χω­ρο­φύ­λα­κας στην πε­ριο­χή; Στην από­φα­ση των ΗΠΑ να χει­ρι­στούν κυ­ρί­ως δι­πλω­μα­τι­κά την πυ­ρη­νι­κή πο­λι­τι­κή του Ιράν, στην άρ­νη­σή τους να συ­ναι­νέ­σουν σε «προ­λη­πτι­κό χτύ­πη­μα» των ισ­ραη­λι­νών, στην απο­φυ­γή των ΗΠΑ για νέες «χερ­σαί­ες εμπλο­κές» και των δικών τους δυ­νά­με­ων μετά την ήττα τους στο Ιράκ και στο Αφ­γα­νι­στάν. Η δή­λω­ση του Τραμπ ότι «θα συ­ντρί­ψει άμεσα το ISIS» είναι προει­δο­ποί­η­ση ότι αυτοί οι χλω­μοί «αυ­το­πε­ριο­ρι­σμοί» στην αμε­ρι­κα­νι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα στη Μ. Ανα­το­λή θα τε­θούν πι­θα­νό­τα­τα σε επα­νε­κτί­μη­ση. Και αυτά είναι κακά νέα για μια χώρα όπως η Ελ­λά­δα που έχει δε­σμευ­τεί σε έναν δι­πλω­μα­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό «άξονα» με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ...

Το με­γά­λο επι­χεί­ρη­μα όσων βλέ­πουν με μιαν κά­ποια «φι­λι­κό­τη­τα» τον Τραμπ είναι η υπό­σχε­ση για βελ­τί­ω­ση στις σχέ­σεις με τη Ρωσία. Οι υπο­στη­ρι­κτές του Τραμπ θε­ω­ρούν ότι έχει απο­τύ­χει η πο­λι­τι­κή πε­ριο­ρι­σμού της ηγε­μο­νί­ας των Ρώσων στα στενά όρια της Ρω­σί­ας και ότι θα πρέ­πει να ανα­γνω­ρι­στεί ως πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ένας ηγε­μο­νι­κός ρόλος τους στα όρια της πα­λιάς ΕΣΣΔ. Στο πνεύ­μα ενός οι­κο­νο­μι­κού κυ­νι­σμού-δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι είναι άλ­λω­στε-δη­λώ­νουν με­γα­λύ­τε­ρη «κα­τα­νό­η­ση» στην ανά­πτυ­ξη των οι­κο­νο­μι­κών και ενερ­γεια­κών σχέ­σε­ων με­τα­ξύ της Ρω­σί­ας και της ΕΕ, κυ­ρί­ως της Γερ­μα­νί­ας. Όμως αυτές οι επι­λο­γές είναι εξαι­ρε­τι­κά σα­θρές: αφε­νός, συν­δέ­ο­νται ολο­φά­νε­ρα με μια με­τα­φο­ρά έμ­φα­σης στην αντι­με­τώ­πι­ση της Κίνας. Αφε­τέ­ρου, εμπε­ριέ­χουν ση­μεία-αγκά­θια, όπως η Ου­κρα­νία και κά­ποιες χώρες του ανα­το­λι­κού μπλοκ, όπου μια ανα­θε­ώ­ρη­ση της αμε­ρι­κα­νι­κής πο­λι­τι­κής της άμε­σης πα­ρεμ­βα­τι­κό­τη­τας μπο­ρεί εύ­κο­λα να απο­δει­χθεί ως μη εφι­κτή.

Κα­νείς-και ει­δι­κά μέσα στην Αρι­στε­ρά!-δεν μπο­ρεί να έχει αυ­τα­πά­τες για έναν πιο φι­λει­ρη­νι­κό ρόλο ενός αντι­δρα­στι­κού πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος, όπως αυτό του Τραμπ. Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι στην ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σμού, το ρεύμα του «εθνι­κού προ­στα­τευ­τι­σμού» δεν απέ­κλειε τον πό­λε­μο, το αντί­θε­το μά­λι­στα.

Νέα κα­τά­στα­ση

Εί­μα­στε μπρο­στά σε ένα νέο πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα.

Η πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση είναι μια τάση σύμ­φυ­τη με τον κα­πι­τα­λι­σμό, όπως και οι ανα­δι­πλώ­σεις από αυτήν. Ο προη­γού­με­νος με­γά­λος κύ­κλος «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», η πε­ρί­ο­δος του «laisser faire-laisser passer» κα­τέ­λη­ξε στην κρίση στα χρό­νια του τέ­λους του 19ου αιώνα. Ακο­λού­θη­σε η πε­ρί­ο­δος της πε­ρι­χα­ρα­κω­μέ­νης αποι­κιο­κρα­τί­ας, του ιμπε­ρια­λι­σμού και των δύο πα­γκο­σμί­ων πο­λέ­μων. Ασφα­λώς, με εκεί­νη την εποχή υπάρ­χουν κο­λοσ­σιαί­ες δια­φο­ρές.

Όμως είναι φα­νε­ρό ότι η ση­με­ρι­νή, η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-ιμπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, δεν μπο­ρεί να βγά­λει τον κα­πι­τα­λι­σμό από την κρίση που ξέ­σπα­σε το 2008 και σή­με­ρα παίρ­νει ακόμα πιο απει­λη­τι­κές δια­στά­σεις. Στο έδα­φος αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, σε πολ­λές ισχυ­ρές χώρες εμ­φα­νί­ζε­ται ένα ρεύμα «ανα­θε­ώ­ρη­σης», στρο­φής στον προ­στα­τευ­τι­σμό, στρο­φής στην αγω­νιώ­δη προ­σπά­θεια μέσα σε κάθε «εθνι­κή οι­κο­νο­μία» να αντι­με­τω­πι­στεί η κρίση, αδια­φο­ρώ­ντας για τις ευ­ρύ­τε­ρες συ­νέ­πειες. Αυτό εκ­φρά­ζει το ρεύμα του Τραμπ με το σύν­θη­μα «θα κά­νου­με ισχυ­ρή ξανά την Αμε­ρι­κή», το ρεύμα της Λεπέν με το σύν­θη­μα για επι­στρο­φή στο φρά­γκο, το ρεύμα της εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας και της εθνι­κής προ­τί­μη­σης που ανα­πτύσ­σε­ται σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Είναι πο­λι­τι­κές ανα­θε­ώ­ρη­σης της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης που όχι μόνο δεν χα­λα­ρώ­νουν την αντερ­γα­τι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, αλλά, αντί­θε­τα, την ενι­σχύ­ουν σε πα­ρο­ξυ­σμό. Για αυτό συν­δυά­ζο­νται με επι­μο­νή στο ρα­τσι­σμό, στον εθνι­κι­σμό, με μίσος σε όλες τις αξίες της Αρι­στε­ράς. Για αυτό, άλ­λω­στε, εκ­φρά­ζο­νται με ακρο­δε­ξιούς πο­λι­τι­κούς, ακόμα και με κα­τα­κά­θια όπως ο Τραμπ.

Όσοι αγω­νι­στή­κα­με στις προη­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή-ιμπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, δεν έχου­με τί­πο­τα καλό να πε­ρι­μέ­νου­με από αυτό το ρεύμα. Μας χω­ρί­ζει η άβυσ­σος της αντερ­γα­τι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας, του ρα­τσι­σμού και του πο­λέ­μου. Όσοι πα­λεύ­ου­με ενά­ντια στο Ευρώ (δηλ. ενά­ντια στο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα που εν­σω­μα­τώ­νει η Ευ­ρω­ζώ­νη) δεν έχου­με τί­πο­τα κοινό με τη Μαρίν Λεπέν, που ζητά την επι­στρο­φή στο φρά­γκο για να ενι­σχύ­σει τη θέση του γαλ­λι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, ενά­ντια στους διε­θνείς αντα­γω­νι­στές του, αλλά και ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη που ζει στη Γαλ­λία.

Η ενί­σχυ­ση του ρεύ­μα­τος Τραμπ και σία, θέτει νέα κα­θή­κο­ντα στη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά: δια­τη­ρώ­ντας τις αντι­μνη­μο­νια­κές-αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αιχ­μές στην πο­λι­τι­κή μας, επι­μέ­νο­ντας στην ανά­γκη της εξό­δου από το Ευρώ, της σύ­γκρου­σης με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, οφεί­λου­με να κά­νου­με ακόμα πιο κα­θα­ρή την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, αντι­ρα­τσι­στι­κή, αντι­πο­λε­μι­κή-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή, αντιε­θνι­κι­στι­κή-διε­θνι­στι­κή, διά­στα­ση στη στρα­τη­γι­κή μας.

Κάθε υπο­χώ­ρη­ση, σε αυτή τη νέα κα­τά­στα­ση, μπο­ρεί να είναι ένα με­γά­λο, ένα «ταυ­το­τι­κό», πο­λι­τι­κό λάθος.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ