ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Ποιος φοβάται τον Μπέπε Γκρίλο;



Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"
του Βασίλη Μουλόπουλου

Αν το «κόμμα μη κόμμα» του Μπέπε Γκρίλο ήλθε πρώτο (ο συνασπισμός του Μπερσάνι έχασε το 28% των ψήφων από τις προηγούμενες εκλογές και εκείνος του Μπερλουσκόνι το 46%), κάποια αιτία θα υπάρχει. Το να εξορκίζεις το φαινόμενο, όπως κάνουν οι πολιτικά ορθοί αναλυτές, ως επικίνδυνο λαϊκισμό και να καταγγέλλεις τον Γκρίλο και το Κίνημα Πέντε Αστέρων σαν προϊόντα της αντιπολιτικής, σημαίνει να κρατάς τα μάτια σου ερμητικά κλειστά μπροστά στην κατάσταση εξαθλίωσης που έχει περιπέσει η πολιτική και όχι μόνο στην Ιταλία.

Σημαίνει να μη βλέπεις ότι η πολιτική σήμερα, η δημοκρατία σήμερα, έχει καταντήσει ιδιωτική υπόθεση μιας «κάστας» πολιτικών που έχει παραδώσει τη διαχείριση του κράτους και την κυβέρνηση της κοινωνίας στις αγορές.

Το τσουνάμι Γκρίλο δεν είναι ένα παροδικό συμβάν, ένα τυχαίο ατύχημα της συγκυρίας. Είναι τέκνο ενός κινήματος που αναπτύχθηκε στις πλατείες, είναι η πολιτική έκφραση μιας μάζας ανθρώπων που μετράνε στο πετσί τους το κόστος της κρίσης όχι μόνο με όρους χρηματικής απώλειας όσο με όρους ζωής, επιβίωσης, κοινωνικού ρόλου, προσωπικής αξιοπρέπειας.

Ο Γκρίλο φοβίζει γιατί χαλάει το παραμύθι της συναίνεσης. Το παραμύθι των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων, της σταθερής διακυβέρνησης. Της Δεξιάς που συνθηματολογεί αριστερά και της Αριστεράς που πράττει δεξιά. Γιατί χαλάει τις παρτούζες των «πολιτικών δυνάμεων της ευθύνης».
Το να χρησιμοποιείς τη λέξη δημοκρατία για να υπερασπίζεσαι μια δημοκρατία που βρίσκεται σε κρίση (θεσμών, εκπροσώπησης, διακυβέρνησης) είναι σαν να ισχυρίζεσαι ότι σφύζει από υγεία ένας άνθρωπος που οι ακτινογραφίες τον δίνουν για ετοιμοθάνατο. Το να καταγγέλλεις τον Γκρίλο για μηδενιστική, ισοπεδωτική πολιτική απέναντι στους θεσμούς, τη Δημοκρατία, την πολιτική, είναι σαν να υπερασπίζεσαι τη χαμένη τιμή ενός ιστορικού κτηρίου που έχει γίνει οίκος ανοχής.

Εμένα ο Γκρίλο, όσο αμφιλεγόμενος, όσο λαϊκιστής, όσο κωμικός κι αν (λέγεται ότι) είναι, δεν με φοβίζει. Το αντίθετο. Έδειξε ότι οι λαοί της Ευρώπης αντιδρούν, αρνούνται να εφαρμόσουν τη θεραπεία που τους εξοντώνει. Έδειξε ότι οι φόβοι της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας επιβεβαιώνονται: η ελληνική ασθένεια της ανυπακοής στις πολιτικές της εξαπλώνεται.

Γι' αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, μια παράκληση: ας αποφύγουμε τον όρο «αντιπολιτική», ιδίως όταν αναφερόμαστε σε φαινόμενα (συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτά) που εκπροσωπούν πολιτικές ανατροπές στον ευρωπαϊκό πολιτικό κομφορμισμό.

Σας θυμίζω ότι οι γνωστοί πολιτικά ορθοί αναλυτές χρησιμοποιούν για το Κίνημα Πέντε Αστέρια τα ίδια επιχειρήματα και τους ίδιους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν και ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και αυτό κάτι σημαίνει.

11 σχόλια :

  1. Ας αφήσουμε το Γκρίλο να κάνει τη δουλειά του. Ο Μουλόπουλος μπορεί να έζησε στην Ιταλία, να «ξέρει καλά» τα πράγματα εκεί, αλλά υπάρχει πληθώρα αρθογραφίας με εντελώς αντίθετους ισχυρισμούς από τους δικούς του. Σημασία έχει ότι εδώ, στη χώρα μας, η τριτοκομματική κυβέρνηση και η συστημική αντιπολίτευση στην οποία ο Μουλόπουλος συμμετέχει, συγκυβερνά με τους δωσίλογους της τρόικας. Ενώ εδώ δεν «κουνιέται φύλλο», στην Πορτογαλία εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, διαδηλώνουν καθημερινά.
    Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θα κάθονται στην κωλοβουλή και θα νομοθετούν με τους χρυσαυγίτες, σαλτιμπάγκοι τύπου Γκρίλο δεν θα αργήσουν να εμφανισθούν. Ο Μιχαλολιάκος ήταν ο πρώτος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και ο "αντιμνημονιακός" Μπερλουσκόνι, μιά χαρά τα πήγε. Και λοιπόν; Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και ο "αντιμνημονιακός" Μηχαλολιάκος απ΄ ότι δείχνουν τα γκάλοπ, μια χαρά τα πάει. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Ότι θα πάθουν ταράκουλο οι Γερμανοί από το αντιμνημονιακό συριζοΑΝΕΛναζί μέτωπο στην Ελλάδα. "Γι' αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, μια παράκληση: ας αποφύγουμε τον όρο «αντιπολιτική», ιδίως όταν αναφερόμαστε σε φαινόμενα (συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτά) που εκπροσωπούν πολιτικές ανατροπές στον ευρωπαϊκό πολιτικό κομφορμισμό".
    Ωραίος έ;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. το θέμα δεν είναι τόσο η παραμονή στη Βουλή, όσο η μη υλοποίηση του πολυανακηρυγμένου "Ανένδοτου". "Δεν πειράζει", "απλώς", δυστυχώς, στο Γουδί θα εκτελεστούν και άλλοι, σ. Τσίπρα και Λαφαζάνη, πέραν των κοπρόσκυλων του πάλαι ποτέ δικομματισμού..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το άλλο είχε πλάκα: "Θα σας ξεσκίσουμε στη νομιμότητα"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. να σασ θυμισω κατι

    "Η χθεσινή ημέρα της ευρωσυνόδου στις Βρυξέλλες ήταν απολύτως ενδεικτική του τι σημαίνει «σκληρή διαπραγμάτευση», με ξεκάθαρη τακτική και σαφείς στόχους. Η άσκηση συντονισμένης πίεσης από τους ηγέτες Ιταλίας και Ισπανίας, με τη στήριξη της Γαλλίας, ανάγκασαν τη γερμανική πλευρά να κάνει ένα μικρό βήμα πίσω στην αδιαλλαξία της, αποδεχόμενη τον πυρήνα των προτάσεων των δύο χωρών του νότου σχετικά με απευθείας στήριξη τραπεζών από τον Μηχανισμό σταθερότητας. [...] Η χθεσινή ημέρα θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι»."
    Ρένα Δούρου, ΣΥΡΙΖΑ, 29/6/2012
    "Νέα σελίδα άνοιξε χθες στη Γαλλία με την εκλογή του δεύτερου σοσιαλιστή προέδρου μετά τον Φρανσουά Μιτεράν, το 1981. Ο Φρανσουά Ολάντ τόνισε στην πρώτη του ομιλία ως πρόεδρος της χώρας ότι "η λιτότητα δεν μπορεί πλέον να είναι η μοίρα της Ευρώπης". Από την πλευρά του, ο υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου, Ζαν Λικ Μελανσόν, αφού συνεχάρη τον Ολάντ, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας ότι "το κόμμα μας στην Ελλάδα περνά στην πρώτη θέση της Αριστεράς."
    "Νέα σελίδα σε Γαλλία και Ευρώπη μετά τη νίκη Ολάντ", Αυγή, 7/5/2012

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νομίζω ότι αδικείτε τον συγγραφέα εν μέρει επιβεβαιώντας τα λεγόμενα του. Η Αριστερά βαυκαλίζεται ότι γνωρίζει τι πρέπει να γίνει, αρνούμενη να δει ότι η κρίση που ζούμε είναι και κρίση της Αριστεράς. Σε κάποιες χώρες αυτή η κρίση είναι πιο έντονη, όπως στην Ιταλία, και για αυτόν τον λόγο πολλοί ψήφισαν τον Γκρίλλο. Η ψήφος καθαυτή προς τον συγκεκριμένο τύπο και το κόμα του είναι η αντίδραση από ανθρώπους που είναι αηδιασμένοι με το πολιτικό σύστημα αλλά που παρόλα αυτά επιζητούν μια λύση που δεν αμφισβητεί τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις. Αυτό στην τελική ισχύει και για πολλούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα φυσικά είναι κατά πόσο ο ψηφοφόρος είναι υποκείμενο χειραφέτησης, ανεξάρτητα από το οποιον ψηφίζα. Κάποιοι θεωρούμε ότι ΔΕΝ είναι, για αυτό προσπαθούμε να δούμε πέρα από τον Γκρίλλο και τον Τσιπρα, ανανγωρίζοντας όμως τις κοινωνικές δυναμικές που αυτοί συγκυριακά εκφράζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν αρνήθηκε κανείς 11:45, από αυτούς που έγραψαν τα σχόλια, ότι στο άρθρο ο Μουλόπουλος δεν επισημαίνει τις δυσκολίες και δεν νομίζω «ότι αδικούμε τον συγγραφέα εν μέρει επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενά του». Όμως εσύ θέλεις να μας πας παραπέρα «από τον Γκρίλλο και τον Τσιπρα», αλλά αγκαλιά με τον Γκρίλλο και τον Τσιπρα, ενώ εμείς δεν το θέλουμε γιατί ο Τσίπρας είναι συστημικός.
    Ο Μουλόπουλος αυτά που γράφει θυμίζουν τα κροκοδείλια δάκρυα της τρικομματικής που αναγνωρίζει μεν ότι υποφέρει ο λαός, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς γιατί θέλει να σώσει τη χώρα. Ο Γκρίλο είναι έτοιμος, και θα το ευχαριστιόταν πολύ να κατεβάσει τα παντελόνια στο Μπερλουσκόνι. Μήπως κάτι τέτοιο θα σκεφτόταν να κάνει και ο Τσίπρας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καθόλου δεν επιθυμώ να πάμε "αγκαλιά με τον Τσίπρα και τον Γκρίλλο" και αν αυτό φαίνεται από το σχόλιο είναι λάθος. Αναγκαστικά όμως θα περάσουμε από τον "Γκρίλλο και τον Τσίπρα" γιατί αυτήν την στιγμή εκφράζουν στην κεντρική πολιτική σκηνη τις αντιδράσεις των πληττώμενων τάξεων. Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε αλλά αυτό δεν αλλάζει. Φυσικά ο "Γκρίλλο και ο Τσίπρας" μπορεί να ξεφουσκώσουν άμεσα μέσα από τις ξεκάθαρες ακριβασίες που οι ενδημικές αντιφάσεις τους τους οδηγούν. Αλλά δεν μετράνε το πρόσωπα, μετράει αυτό που εκφράζουν. Και αυτό που εκφράζουν δεν είναι μονοκόμματο, καλό ή κακό. Είναι αντιφατικό, και ακριβώς αυτήν την αντίφαση πρέπει να πάρουμε σοβαρά και όχι να προσπαθούμε να βρούμε ποια είναι η "σωστή επιλογή" στις εκλογές, διότι οι εκλογές - όχι αφηρημένα, οι εκλογές στην παρούσα συγκυρία - δεν νομίζω ότι αποτελούν λύση για πολλά πράγματα, τουλάχιστον από την σκοπιά της ταξικής πάλης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κι' ύστερα μου λες γιατί δε σου γράφω. Γιατί ύστερα υστερνότερα που θα φανούν τα κότερα...

    Υ.Γ.: Να προσθέσω στο φίλο Ανώνυμο 4 Μαρτίου 10:49 μ.μ., θυμάσαι το ανέκδοτο του '70 μ' αυτόν που τους ξέσκισε όλους με τον κ...; Πού ξέρεις εσύ αν πονάν τα παλλικάρια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ναι Ναι. για να θυμάσαι σαν τώρα αυτό το ανέκδοτο δεν αποκλείεται να είχες τέτοιες εμπειρίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ