ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Πάμε παρακάτω…

του Λευτέρη Παπαθανάση

Είναι σαφές ότι κανένα από τα σημεία που προεκλογικά έθεσα σαν παραμέτρους νίκης δεν μπορώ να πω ότι προωθήθηκε μέσα από τις εκλογές τις 17/6. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω πόσο στενοχωρημένος είμαι για το αποτέλεσμα. Περί στενοχώριας και η πρώτη μου παρατήρηση: Είναι περίεργο -και ενδεικτικό για τον τρόπο που γίνεται η όποια συζήτηση στην Αριστερά- να βλέπω ανθρώπους που λίγες μέρες πριν έσκιζαν δημόσια τα ρούχα τους ότι “Σαμαράς και Τσίπρας είναι όψεις του ίδιου νομίσματος”, να είναι σήμερα στενοχωρημένοι. Αυτό για μένα σημαίνει ότι κάποιοι νιώθουν πράγματα που, πιεσμένοι από μια ανόητη ανάγκη ομοφωνίας, δεν μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά. Το ίδιο με παραξενεύει η στάση των ανθρώπων που ψήφισαν το απέναντι μπλοκ. Δεν το χωράει ο νους μου ότι κάθονται σαν βρεγμένες γάτες παρά το γεγονός ότι “νίκησαν”. Δεν πανηγυρίζουν, δεν χαίρονται, μόνο κρύβονται από τα μάτια μας και την κουβέντα μας. Ένοχοι, και πολλοί από δαύτους ξέρουν ότι την έκαναν τη μαλακία, ξέρουν ότι λύγισαν κάτω από την τρομοκρατία της δημοκρατίας τους και ξέρουν ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν χειρότερες υπηρεσίες στα παιδιά τους. Αυτή λοιπόν η “σιωπηρή πλειοψηφία” θα ήθελα μια έστω φορά να αναλάβει τις ευθύνες της. Θέλω να βγουν θαρρετά, με το ίδιο θάρρος που ο κόσμος μας της Αριστεράς υπερασπίζεται τις απόψεις και τη δράση του, και να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Να μας εξηγήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη για τη φτώχεια, την ανεργία, το τσάκισμα των δικαιωμάτων, τους ναζί. Στο λέω σοβαρά ότι αν μετά απ’όλα αυτά, ξαναρχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να κατηγορούν το “δημόσιο”, τους συνδικαλιστές, την Αριστερά κλπ, θα πέσει πολύ βρισίδι!

Πριν από τις εκλογές ανέπτυξα εδώ ένα δίπολο. Από τη μια μεριά, είχαμε την πιθανότητα νίκης του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, μιας νίκης που μπορεί -μέσα από την εκτόξευση της αυτοπεποίθησης των εργαζομένων- να άνοιγε εξαιρετικά ελπιδοφόρες καταστάσεις. Από την άλλη, την εκλογική συγκράτηση του ρεύματος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (εννοώ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ φυσικά, δεν υπάρχει κάτι άλλο προς το παρόν) με την προοπτική μιας αριστερής σφήνας ενάντια στις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ είτε αυτός κυβερνήσει είτε όχι. Μετά από μεγάλη εσωτερική αγωνία επέλεξα να ψηφίσω δίνοντας βαρύτητα στο πρώτο σκέλος του διλήμματος, να δανείσω δηλαδή την ψήφο μου στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Το ίδιο έπραξαν και περισσότεροι των μισών ψηφοφόρων της Αριστεράς πέραν του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Θεωρώ υγιή τη συμπεριφορά των ανθρώπων της Αριστεράς έτσι όπως εκφράστηκαν εκλογικά και στις 6/5 και τις 17/6 όσο κι αν αυτό μοιάζει αντιφατικό. Η μεγάλη πτώση του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 17/6 δεν αποτελεί προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ ή άνευ όρων στήριξη. Οι ψήφοι αυτές είναι δανεικές και το αν θα είναι και αγύριστες εξαρτάται αποκλειστικά από την συμπεριφορά του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με ενοχλεί αφάνταστα το παράπονο “ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ μας έκλεψε τις ψήφους”. Θεωρώ ότι μοιάζει με την αντίστοιχη υστερία της Αριστεράς απέναντι στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ‘80, όταν έπεφταν βροχή οι κατάρες για τη “λεηλασία της Αριστεράς από το δημαγωγό Αντρέα” χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το πώς έγινε αυτό δυνατό. Θα επανέλθω στο θέμα αυτό σε λίγο, αφού σχολιάσω κάποιες άλλες παραμέτρους του αποτελέσματος των εκλογών.

η συνέχεια εδώ: Πάμε παρακάτω…

.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ