Γιατί εγκαταλείπουν όλοι τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών»;

Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει μια συζήτηση ανάμεσα στις στήλες της «ΕΠΟΧΗΣ» και του «ΔΡΟΜΟΥ» για τον ΣΥΡΙΖΑ, το «ΜΕΤΩΠΟ» και άλλα παρόμοια ζητήματα. Τα κείμενα αυτού του «διαλόγου» παρουσιάζονται συγκεντρωμένα στην ιστοσελίδα ΤΖΕΚΥΛ και ΧΑΪΝΤ

Το κύριο ζήτημα που απουσιάζει από την συζήτηση είναι μια συστηματική αποτίμηση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χ. Γεωργούλας τελειώνει το κείμενο του με εκτιμήσεις αναφορικά με αυτό το θέμα, που επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και δημιουργούν ακόμα περισσότερα ερωτήματα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μηδενίζεται και για την ως τώρα διαδρομή του και την προοπτική που εμπεριέχει. Εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί βλάβες καθοριστικές από την ίδια την ηγεσία του ή από την ολιγωρία συνιστωσών του. Δεν τον απέρριψε ο κόσμος του, απεναντίας τον έσωσε σε δύσκολες εκλογικές μάχες. Το να λέμε τώρα ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του και γι’ αυτό αναζητούμε άλλο φορέα, μοιάζει μάλλον με αυτοεκπληρούμενη προφητεία παρά με αντικειμενική πραγματικότητα.

Αν στην πρώτη σοβαρή δυσκολία, όπως η σημερινή, επιλέξουμε τον εύκολο δρόμο του παροπλισμού του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δοκιμάσουμε κι άλλα, ταυτόχρονα, πολιτικά σχέδια, αυτό θα σημαίνει ότι δεν είχαμε πειστεί για τη χρησιμότητά του. Και μια τέτοια στάση δεν υποδηλώνει αποφασιστικότητα, μάλλον αστάθεια και αβεβαιότητα δείχνει ως προς τις επιλογές των πολιτικών στόχων και των φορέων που θα τους επιδιώξουν.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσαμε να το προσυπογράψουμε! Όμως αν πηγαίναμε να διευκρινήσουμε τα ζητήματα που αναφέρει, όπως για παράδειγμα η φράση «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί βλάβες καθοριστικές από την ίδια την ηγεσία του ή από την ολιγωρία συνιστωσών του», τότε μάλλον θα είχαμε αντιδιαμετρικές απόψεις...

Τόσο ο Χ. Γεωργούλας και στον Χ. Καραμάνος δεν θεωρούν ως την κύρια και την βασική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ την μη δημοκρατική συγκρότηση του ως πολιτικού οργανισμού. Το ζήτημα αυτό προφανώς δεν αφορά στις πολιτικές γραμμές ή στα «πολιτικά σχέδια» διεξόδου από την κρίση. Είναι ένα ζήτημα που υπερβαίνει την συγκυρία. Εξάλλου αυτή η αδυναμία είναι εκείνο το στοιχείο που πραγματικά οριοθετεί τον «διάλογο» εντός του ΣΥΡΙΖΑ για τα ζητήματα «γραμμής»: Πώς μπορεί ένας αντιδημοκρατικός μηχανισμός να λύνει με «δημοκρατικό τρόπο» τις πολιτικές του διαφορές;

Όμως σε μερικά σημεία του κείμενου του ο Χ. Γεωργούλας γίνεται πιο συγκεκριμένος, και εκεί η διαφορές μπορούν να γίνουν άμεσα αντιληπτές. Γράφει λοιπόν:

«Είναι λάθος, λοιπόν, να συγκρίνουμε –όπως ο σύντροφος Χρήστος– το «Μέτωπο» με την ΑΝΑΣΑ. Η δεύτερη λειτουργεί στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, ρητά και κατηγορηματικά, είναι υποσύνολό του, δεν διεκδικεί να τον απορροφήσει στο εσωτερικό της, δεν ενδιαφέρεται να τον συρρικνώσει, αλλά να τον αναβαθμίσει. 

Είναι άδικο λοιπόν η έγνοια μας να διατηρήσουμε, όχι άνευ όρων βέβαια, τη συνεργασία με ένα σημαντικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Συνασπισμός, να θεωρείται συμπαράταξη με «μια πτέρυγα που θεωρεί σπίτι της τον περιβάλλοντα χώρο του Συνασπισμού». Αλλιώς εμείς αντιλαμβανόμαστε το ρόλο μας. Θυμόμαστε, απεναντίας, ότι ΚΟΕ είχε για μια μακρά περίοδο προνομιακές σχέσεις με τον Συνασπισμό.»

Η εικόνα που παρουσιάζει ο Χ. Γεωργούλας για την «ΑΝΑΣΑ» είναι αντίστοιχου κάλους με την εικόνα της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την οποία θα αποκτούσε κάποιος αδαής αν διάβαζε τα γραπτά του Α. Μπαλτά στα οποία εκθείαζε τον τρόπο λειτουργίας της. Αυτή την λειτουργία την προέβαλε ως θεωρητική και πολιτική κατάκτηση της ριζοσπαστικής ανανεωτικής αριστεράς και την είχε ονοματίσει μάλιστα ως «λειτουργική ομοφωνία»!

Δυστυχώς το κριτήριο της πράξης και όχι οι ανέξοδες διακηρύξεις και ιδεολογήματα προσδιορίζουν την πραγματική ταυτότητα των πολιτικών υποκειμένων. Με βάση αυτό το κριτήριο θα επαναδιατυπώναμε την πρόταση του Χ. Γεωργούλα για την ΑΝΑΣΑ ως εξής:  

Η ΑΝΑΣΑ λειτουργεί στο πλαίσιο του ΣΥΡΑΖΑ ως κεντρική φράξια που διαπερνά συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και αποβλέπει στην στήριξη του Α. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στον πολιτικό και οργανωτικό έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Κινείται με βάση συγκεκριμένο σχέδιο που έθεσε σε εφαρμογή πριν τις ευρωεκλογές, το οποίο σε πρώτη φάση απέβλεπε στην απομάκρυνση του Αλαβάνου από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ και στην συνέχεια τον περιορισμό ή και τον εξοβελισμό από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ των εσωκομματικών αντιπάλων της. Στα πρώτα στάδια της συγκρότησης της εκφραζόταν δημόσια κυρίως από το ένθετο «ΕΝΤΟΣ ΕΠΟΧΗΣ». Επίσης επιχείρησε να χειραγωγήσει τον ανένταχτο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και να τον εντάξει ως διακριτή συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε μέσω της εκπροσώπησης του από παράγοντες της Γραμματείας, είτε μέσω της θνησιγενούς προσπάθειας του «2ου κύματος».

Όμως εκεί που ξεπερνά κάθε όριο ο Χ. Γεωργούλας είναι όταν αναφέρεται στη «μακριά περίοδο προνομιακών σχέσεων της ΚΟΕ με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ!». Με μεγάλο ενδιαφέρον θα θέλαμε να πληροφορηθούμε την τεκμηρίωση αυτής της θέσης, γιατί είχαμε την εντύπωση ότι η ΑΚΟΑ είχε και παραμένει να έχει προνομιακές σχέσεις με τον ΣΥΝασπισμό, και πολύ πριν από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό το θέμα γράφαμε τον Μάρτη του 2009 (Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;):

Η τομή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέδειξε νέα στοιχεία, εντοπίζεται στην “απρόβλεπτη” συμμετοχή των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα ρίσκα που πήραν αυτές οι δυνάμεις ήταν μεγάλα, γι αυτό δέχτηκαν και τους μεγαλύτερους κλυδωνισμούς από το αβέβαιο και τολμηρό άλμα προς τα εμπρός. Μια κοινή εκλογή κάθοδος της ΑΚΟΑ με τον ΣΥΝ θα φαινόταν απλά ως ένα φυσικό και “προβλέψιμο” συμβάν, που δεν θα μπορούσε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αριστεράς. Μάλιστα, ήδη είχε καθυστερήσει να γίνει, αφού είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον χαρακτήρα των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στην ΑΚΟΑ και τον ΣΥΝ και θεωρούν αδικαιολόγητη την ύπαρξή τους ως διακριτών πολιτικών οργανισμών.

Σήμερα λοιπόν που αποχώρησε η Α.Π. από τον ΣΥΝασπισμό και άλλαξε το πολιτικό σκηνικό στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα θέλαμε να πληροφορηθούμε ποιές είναι εκείνες οι πραγματικές διαφορές που κάνουν την ΑΚΟΑ να μην είναι μια τάση ή ένα ρεύμα εντός του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ;