ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

ΕΠΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ


Παρουσίαση της «Μεγάλης Εποχής» της Νάντιας Βαλαβάνη στη Θεσσαλονίκη
ΕΠΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
20-11-2009
Α. ΑΛΑΒΑΝΟΣ



Ο Καρλ Μαρξ έγραψε τρεις τόμους, πάνω από 1500 σελίδες για το «Κεφάλαιο». Άλλες τόσες για τις « Θεωρίες για την υπεραξία». Πάνω από 40 τόμους είναι τα Άπαντα του ιδίου και του Ενγκελς. Και δεν θα βρει κανείς στα Άπαντα ένα ολοκληρωμένο βιβλίο- ανάλυση για τον Σοσιαλισμό.

Αυτή η προσέγγιση – να μιλάς για το αύριο μέσα από το σήμερα κι όχι κατευθείαν για το ίδιο το αύριο - έχει σφραγίσει σε μεγάλο βαθμό την πρόδρομη αριστερή σκέψη. Η κριτική στο καπιταλιστικό σήμερα είναι το σπέρμα για ιδέες, προτάσεις, στοχασμούς για το σοσιαλιστικό αύριο. Έτσι αφήνεται ένα μεγάλο πεδίο ελευθερίας, ευθύνης, ευρηματικότητας, έμπνευσης για τον σύγχρονο ή τον μεταγενέστερο αναγνώστη. Όταν η σύλληψη του καινούριου γίνεται εκ των προτέρων, εγχειριδιακά, εγκεφαλικά, στις λεπτομέρειες – κι αυτό το είδαμε στη Ρωσία – τότε αντί να υπάρξει ένα συγκροτημένο πλαίσιο αναδεικνύεται ένα πνιγηρός θεωρητικός εναγκαλισμός που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.



Αν αυτή την ανάδυση της θέσης μέσα από την αντίθεση, της πρότασης μέσα από την κριτική, τη συναντάμε συχνά σε οικονομικές αναλύσεις ή σε πολιτικά κείμενα, είναι σχεδόν ο κανόνας στο χώρο της λογοτεχνίας με εξαίρεση τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό».

Σε αυτό τον κανόνα υπόκειται και η ποιητική συλλογή της Νάντιας Βαλαβάνη «Μεγάλη Εποχή». Ελεγεία γραμμένη για το τέλος εποχής του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος του 20ου αιώνα , τότε που βρέθηκε :

«Μέσα από την πιο πικρή
από όλες τις ήττες
παραδομένο στη χλεύη
νικητών και νικημένων
το απελευθερωτικό όνειρο
της ανθρωπότητας»

Υπάρχει μια αίσθηση όπως με τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Μέσα από το μοιρολόγι το γαμήλιο τραγούδι. Μέσα από τον χειμώνα να ξεμυτίζει ντροπαλά η άνοιξη. Μέσα από το αδιέξοδο του σήμερα, ο δρόμος για το αύριο.

Σε ελάχιστη κλίμακα συγκριτικά με το μεγαλοπρεπές θέαμα της πλανητικής σχεδόν σοσιαλιστικής κατάρρευσης, υπαινικτικές προτάσεις και στοχασμοί αυτής της ποιητικής συλλογής συνηχούν με καταστάσεις της αριστεράς του σήμερα στην πατρίδα μας. Γιατί όπως είναι γνωστό στην ποίηση κανείς, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός, δεν μπορεί να θέτει περιορισμούς μεγέθους, τόπου ή χρόνου. Η ποίηση είναι πάντα ακραία και εκτός ορίων.

Με αυτή την έννοια ξαναδιαβάζοντας και παρουσιάζοντας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες τούτο το βιβλίο, εντόπισα επτά πολιτικές παραινέσεις προς την Αριστερά.

Πρώτο : Η αριστερά ως κομματικός σχηματισμός ή ακόμη κι ως πολιτική προσπάθεια δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα ενός καθολικών διαστάσεων εγχειρήματος. Η πολιτική αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της ως σχηματισμός ή είναι ένα κακέκτυπο, ένα φτερό στον άνεμο, μια άγονη, εφήμερη και ανάξια λόγου παρουσία εφόσον δεν συνδέεται οργανικά με την επιστήμη, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, τη φιλοσοφία, τον κόσμο των ιδεών. Με λίγα λόγια αν δεν είναι οργανικό στοιχείο μιας πολιτιστικής επανάστασης. Με ακόμη λιγότερα λόγια, με μια λέξη, αν δεν είναι ποίηση. Είναι λάθος αν νομίζει κανείς ότι η μεγάλη προειδοποίηση για την κατακρήμνιση του σοσιαλιστικού εγχειρήματος ήρθε από τον Τρότσκι. Ήρθε από τον Μαγιακόφσκι, με το έργο και την αυτοκτονία του. Η ποίηση , πάντα σχεδόν απούσα, επιμένει να υπενθυμίζει ενοχλητικά στην αριστερά την παρουσία της.

Αφού παραθέτει ένα δίστιχο του Λόρκα : «Το τραγούδι που ποτέ δεν θα πω/ κοιμήθηκε πάνω στα χείλη μου», γράφει η Νάντια Βαλαβάνη, στη «Μεγάλη Εποχή»:

«Λοιπόν, τότε που ξεκινούσαμε εμείς
ωραίοι και αθώοι
διαβάζαμε Λένιν και Μαρξ
αλλά καθόλου W.B. Yeats
« οι αθώοι κι οι όμορφοι
άλλο εχθρό δεν έχουν από το χρόνο»

Δεύτερο : Ο κίνδυνος για την αριστερά είναι κυρίως εντός των τειχών. Ο ζωγραφικός πίνακας που έχουμε από τις πρώτες μεγάλες στιγμές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος είναι η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα. Η αριστερά επιτίθεται να καταλάβει τα τείχη των ισχυρών της αντιπάλων. Αντίστοιχα μπορεί να φαντασθεί κανείς την αριστερά να υπερασπίζεται τα δικά της τείχη. Η μάχη δεν κρίνεται πάντα με το ποιος θα καταλάβει τα τείχη του άλλου , όπως στις ταινίες του Κουροσάβα. Και παγκόσμια και στην Ελλάδα, η αριστερά στάθηκε απέναντι σε πανίσχυρους αντιπάλους, έπεσε όμως γιατί απαξιώθηκε και αποδομήθηκε μέσα στο πύργο της. Εδώ κυριάρχησαν πολλές φορές ιδέες, αξίες, κώδικες του αντίπαλου κόσμου. Αυτό βιώθηκε άλλες φορές με επικό τρόπο, άλλες φορές με την ακύρωση αξιόλογων τοπικών πολιτικών εγχειρημάτων. Αυτό νομίζω ότι συνέβηκε και κατά τη φάση της τελευταίας διακυβέρνησης της δεξιάς στην Ελλάδα, όταν η ενωμένη ριζοσπαστική αριστερά δυνάμωνε αντί να τραυματίζεται από τον αμείλικτο ολοκληρωτικό πόλεμο του συστήματος, τελικά όμως για εσωτερικούς λόγους χάνει τους τρεις μεγάλους στόχους. Την ακύρωση του δικομματισμού. Την αλλαγή των συσχετισμών στην ιστορική αριστερά. Την προσέγγιση της νεανικής πρωτοπορίας που προσχωρεί στον αντιεξουσιαστικό χώρο

Γράφει :
« Χρόνια αργότερα μέσα από διαδικασίες πολυδαίδαλες
συνειδητοποιήσαμε ότι πλησιάζαμε σε κάτι
που θύμιζε επικίνδυνα στειρότητα
-γνωστή, ψεύτικη, καλλιεργημένη
από συνήθεια και στενούς ορίζοντες-
και προπαντός υπεκφυγή
οι καταπιεστές κυριαρχούσαν τελικά
και στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων»

Τρίτο : Η αριστερά δεν υποτάσσεται στην επίκληση της καθημερινότητας όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η δύναμη των μεγάλων μετασχηματισμών δεν εκπίπτει σε εφήμερες συντεχνιακές δραστηριότητες. Δεν την εκφράζουν οι φευγαλέες ατάκες δευτερόλεπτων χωρίς ίχνη στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών. Αντίθετα μέσα από το μικρό βλέπει το μέγα. Στο καθημερινό φόντο του Πακιστανού που φορτικά πουλάει ένα μπουκέτο με τριαντάφυλλα στο φανάρι διακρίνει τις βρετανικές και αμερικάνικες στρατιές κατοχής, τα χωριά της Νότιας Ασίας που καίγονται , την ακραία φτώχεια του Ισλαμαμπάντ, τα χιλιάδες παιδιά που κατασκευάζουν χαλιά. Και πιο πέρα βλέπει ένα κήπο έξω από τον Άγιο Παντελεήμονα με πολύχρωμες τριανταφυλλιές όπου μεταναστόπουλα και ελληνόπουλα παίζουν κρυφτό και χορεύουν.

Γράφει :
« Εμείς νεαροί γευτήκαμε μια δόση νίκης
καθόλου πλέρια
και κάθε άλλο παρά τελειωτική
Αυτό μας έκανε γενναιόδωρους
και λίγο αφελείς
Η καθημερινότητα απειλεί
να μας συντρίψει»

Τέταρτο : Η αριστερά είναι απλή. Όσο πιο βαθιές οι επεξεργασίες της κι όσο πιο σύνθετη και δύσκολη η πραγματικότητα τόσο πιο απλή οφείλει να είναι. Γιατί αυτή είναι η φύση της. Γιατί η πλατιά επαφή της με την κοινωνία είναι το οξυγόνο της. Γιατί αν είναι αριστερά, δεν της χρειάζονται τα ψέματα, τα προσχήματα, τα επινοήματα, τα σοφίσματα. Ο Λένιν έλεγε απλά : «Σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός». Οι Ισπανοί κομμουνιστές και αναρχικοί : “ No Passaran”. Οι αριστερές πρωτοπορίες στο Πολυτεχνείο : «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σήμερα βλέπουμε αυτό το μοναδικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το απλό αίτημα «μέλη» κι ότι αυτό συνεπάγεται, να εμπλέκεται σε βυζαντινολογίες, σε περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις, σε σχέδιο Ανάν, σε μια αργκό ακατανόητη από την κοινωνία, σε κόλπα. Όταν μπορείς απλά να πεις «μέλη» και μαγικά να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα στον ήλιο.

Γράφει :
«Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ…
αποκλεισμένοι σε συσκέψεις, σε συνεργασίες…
δουλεύουνε εντατικά με ντιρεκτίβες
με κανονισμούς, με πλαίσια
να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες
μειοψηφίες, συμβιβασμούς
συσχετισμούς δυνάμεων ικανούς
για αποφάσεις που μετά ένα χρόνο
ίσως στερούνται σημασίας»


Πέμπτο : Για την αριστερά η αντίσταση και η ανατροπή, η ρήξη δεν είναι απλοί κανόνες σε ένα στρατηγικό της σχέδιο για μια λαϊκή εξουσία. Είναι κυρίως κώδικες αξιών, κριτηρίων και νοηματοδοτήσεων. Είναι η ικανότητα της αριστεράς να αντιπαραθέτει σε ένα σύστημα ιεραρχήσεων που στηρίζεται στη λογική του εύκολου κέρδους και του ατομισμού τις δικές της προτεραιότητες στη βάση της αλληλεγγύης και της ισότητας. Το σύστημα θέλει τους νέους επιτυχημένους, life style, γιάπι, άνετους, επικοινωνιακούς, survivors. Η αριστερά βυθίζεται μέσα στο βούρκο της κοινωνίας , συναντά αυτούς που φοβούνται, αυτούς που σπάσανε, αυτούς που κλαίνε, αυτούς που είναι μοναχικοί, αυτούς που κάνουν άρνηση, αυτούς που είναι αυτοί και το διαδίκτυο, φτάνει σε χώρους ακραίους σα να βρίσκεται σε ταινίες Αλμοδοβάρ. Έχει τη δική της κοινωνική «Επί του Όρους ομιλία».

Γράφει :
«Εμπρός οι ανεκπαίδευτοι
αστικοί νομάδες
παιδιά των Ρομ
διεθνική πανσπερμία…
Εμπρός του κόσμου οι διχασμένοι
ανάμεσα σ’ αυτά που λαχταρούν
κι αυτό που κάνουν…
Εμπρός της γης οι άσκημοι
οι όχι ιδιαίτερα έξυπνοι και νέοι
οι φτωχοί
οι μετανάστες
οι άρρωστοι
οι ξένοι»

Έκτο : Για την αυτοσυντήρησή μας πρέπει να ζούμε στη γη κι όχι να ονειροπολούμε. Για την αριστερά ισχύει κάτι πολύ διαφορετικό. Η αριστερά για να ζήσει πρέπει να ονειρεύεται. Να σαρώσει τις συνταγές για ρεαλισμό, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊσμό που της επιβάλλουν το σαβουάρ βιβρ του συστήματος. Να συμπυκνώσει στη δράση της και να εκφράσει τα μεγάλα οράματα και τις ουτοπίες από την αρχαιότητα και την Αναγέννηση μέχρι τον Μαρξ και την εποχή μας για ένα πλανήτη φιλίας και ειρήνης. Επειδή μπορούσαν να ονειρεύονται ένα κόσμο χωρίς πόλεμο, βγήκαν στον δρόμο δισεκατομμύρια ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. “Imagine all the people – Living life in peace”. Η ουτοπία δεν είναι φυγή από την πραγματικότητα αλλά όρκος ζωής για την αλλαγή της. Λέει ο Λιούις Μαμφορντ στην Ιστορία των Ουτοπιών : «Τα πράγματα που ονειρευόμαστε, τείνουν συνειδητά ή ασυνείδητα να εξελίσσονται στα πρότυπα της καθημερινής μας ζωής.»

Γράφει :
«Τις νύχτες βλέπω στα όνειρά μου
τους παλιούς συντρόφους μου
σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει
ποτέ δεν μου ζητούν τον λόγο για τη ζωή μου
αντίθετα κάνουμε όλα όσα
δεν μπορέσαμε ποτέ
οργανώνουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις
μας κυνηγούν σ’ έρημους δρόμους
και κτίρια φλεγόμενα»

Έβδομο : Αριστερά είναι η ιστορία σε εξέλιξη.. Οι σημερινοί κυρίαρχοι όταν μίλησαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης για το «τέλος της ιστορίας» δεν αναφέρονταν μόνο στο μέλλον. Αυτό γρήγορα το εγκατέλειψαν με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την οικονομική κρίση. Αναφέρονται κύρια στο παρελθόν. Γι’ αυτούς κανείς , και ιδιαίτερα η αριστερά, δεν έχει δικαίωμα να έχει ιστορία. Οι σημερινοί ανηλεείς νόμοι τους έχουν τη σφραγίδα της αιωνιότητας και όλοι στο όνομα του ρεαλισμού πρέπει να κινηθούν στα πλαίσια τους. Η αριστερά όταν διαρρηγνύει με θράσος αυτό το ανιστορικό πλαίσιο, όταν ανοίγει τις πόρτες για να εισβάλει η ιστορία ανατρέποντας τις καπιταλιστικές βεβαιότητες ως χάρτινους πύργους, όταν έχει τη δύναμη να βιώνει το παρελθόν, από τον Σπάρτακο μέχρι τους Παλαιστίνιους, μπορεί να είναι υπερήφανη για την υπερηφάνια της και μπορεί να μη ντρέπεται για όσα πρέπει να την κάνουν να ντρέπεται. Σε κάθε εικόνα που βλέπουμε εμείς έχει θέση η ιστορία. Πάνω από τα αγόρια κορίτσια του Δεκέμβρη με φτερά στην πλάτη υπερίπτανται οι παρέες της ΕΠΟΝ, οι εκδρομείς των Λαμπράκηδων, οι φοιτητές στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Γράφει :
«ο κήπος μικρός και χωριάτικος
καμμιά αίσθηση κηποτεχνικής
Τα δέντρα δεν είναι περήφανα
χαρακωμένα, χρήσιμα
φέρνουνε πάνω τα σημάδια
από την ιστορία του σπιτιού
Το σκίσιμο στον κορμό της μουριάς
είναι από το μουλάρι που τη δοκίμασε
ακόμα τότε νεαρή.
Οι χαρακιές στα πιο χοντρά κλαδιά
από το σύρμα
που χρόνια ολόκληρα κρατούσε
η μπουγάδα που έσταζε»


8 σχόλια :

  1. Εχω την εντύπωση ότι καθε άλλο παρά η ρώσσικη επανάσταση του 17 ήταν εγχειριδιακό, εγκεφαλικό, λεπτομερειακό, εκ των προτέρων βήμα. Μάλλον οι Μπολσεβίκοι πάνω στην κίνηση αποφασίζαν την στρατηγική και την τακτική τους. Οσο για τη δεύτερη παραίνεση, την οποία πάνω κάτω έχω διαβάσει κάπου στο έργο του Καστοριάδη, μήπως δίνει το άλλοθι για τον εκτοπισμό η τον αποκλεισμό των διαφορετικών , μειοψηφικών αν θέλετε, απόψεων ως απόψεων του εχθρού; Η ανακάλυψη του εσωτερικού εχθρού, της << πέμπτης φάλλαγγας >>, είναι παλιά ιστορία.
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάλλον Δ.Υ. είσαι τόσο προκατειλημμένος απέναντι στο Α. Αλαβάνο, ώστε δανείζεσαι επιχειρήματα από το οπλοστάσιο του ΚΚΕ! Γίνεσαι τελικά οπαδός της «ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης» που δεν βλέπει τίποτα άλλο από την …«πέμπτη φάλαγγα».

    Είναι η γνωστή προβληματική των απολογητών του «υπαρκτού» σοσιαλισμού που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί πως κατέρρευσε και προσπαθούν να τα φορτώσουν όλα στον υπαρκτό καπιταλισμό….

    Μάλλον χρειάζεται να διευρύνεις τις θεωρητικές σου αναζητήσεις και προς άλλες κατευθύνσεις που κάνουν πιο συστηματική κριτική στο μοντέλο των κομμουνιστικών κομμάτων από αυτές που μας έχει κληροδοτήσει ο «ευρωκομμουνισμός». Και τότε ίσως αντιληφθείς ότι οι κομματικοί μηχανισμοί της αριστεράς δεν είναι υπεράνω και έξω από την ταξική πάλη…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προκατειλημμένος ίσως είμαι αλλά απέναντι σε όλους, μα σε όλους όμως τους πρώην και νύν γραμματείς , μέλη κεντρικών επιτροπών, πολιτικών γραφείων που βλέπουν μόνο την καμπούρα των άλλων και ποτέ τη δικιά τους, που θεωρούν ότι η δικιά τους άποψη δικαιώθηκε από την ιστορία, που μιλάνε αφού φύγουνε από τις θέσεις τους, που αφού φύγουνε θεωρούν ότι κάτι έχουν ακόμα να πούν, ότι ο κόσμος οφείλει να τους ακούσει , ότι γενικά η κοινωνία κάτι τους οφείλει, ότι πρέπει να την σώσουν. Το τί έγινε επί υπαρκτού είναι μια συζήτηση που όλοι την έχουμε κάνει και την κάνουμε συνέχεια. Και νομίζω ότι ο Καστοριάδης που ανέφερα δεν ανήκει στο ευρωκομμουνιστικό ρεύμα. Αλήθεια συνιστάται η ανάγνωσή του; Τέλος θα ήθελα να κριτικάρω κάτι ακόμη στην τέταρτη παραίνεση . Ναι η αριστερά πρέπει να είναι απλή αλλά το να βάζεις το αίτημα για μέλη του ΣΤΡΙΖΑ ( άσχετα αν συμφωνεί κανείς η όχι 0 δίπλα σε αιτήματα όπως το << NO PASSARAN >> και το << ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ >> το βρίσκω λιγο υπερβολικό!
    Υ.Γ. Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι μέλος του ΣΥΝ και ότι η άποψη μου για τον Τσίπρα είναι κάκιστη ( να μην πώ χείριστη ) ( δήλωση ν. 105 )
    Συντροφικά
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μήπως είναι λίγο παλαιοτροτσκιστική αυτή η προκατάληψη απέναντι στις κακές ηγεσίες; Στην αριστερά πολλές φορές την βρώμικη δουλειά την βγάζουν τα μεσαία και κατώτερα στελέχη. Εξάλλου δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι, είτε είναι στην ηγεσία είτε στην βάση.

    Προφανώς και ο Καστοριάδης δεν ανήκει στον ευρωκομουνισμό. Όμως εγώ αναφέρομαι στην έμπρακτη κριτική του τριτοδιεθνιστικού μοντέλου των κομμουνιστικών κομμάτων. Όποια θεωρητική κριτική ή εναλλακτική πρόταση αν παραμένει μόνον στο χώρο των ιδεών και δεν γίνεται πράξη, έχει ελάχιστη αξία. Ο ευρωκομμουνισμός τουλάχιστον δοκίμασε στην πράξη αυτές τις κριτικές θέσεις του...

    Για την τέταρτη παραίνεση, μάλλον προς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που προβάλλεις θα πρέπει να κάνουμε στον Α. Αλαβάνο! Πράγματι, η αριστερά θα πρέπει να είναι απλή. Όμως και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές προσπάθησε να αποκτήσει μια νέα πολιτική ταυτότητα. Όμως αυτή η ταυτότητα δεν προσδιορίζεται στο περιεχόμενο της πολιτικής αλλά στον τρόπο άσκησής της. Προφανώς για το περιεχόμενο στο οποίο αναφέρεται ο Α. Αλαβάνος δεν ενδιαφέρει γιαυτό και δεν γίνεται καμία προσπάθεια να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράφει. Ο τρόπος άσκησης πολιτικής όμως, που είναι το κύριο στοιχείο αυτής της πολιτικής ταυτότητας, προβάλλεται με ένα απλό σύνθημα: "αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση". Αυτή είναι η φοβερή θεωρητική σύλληψη, που μάλλον κάποιος Δραγασάκης θα την επινόησε για να αποκαταστήσει τις εσωτερικές ισορροπίες στον ΣΥΝασπισμό αλλά και να καλύψει την δεξιά στροφή στην πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο ευρωκομμουνισμός δεν είναι , δεν ήταν πιο σωστά, ένα και ενιαίο σύνολο. Αλλο πράγμα ο ευρωκομμουνισμός των Μπερλιγκουέρ, Καρίγιο, Μαρσαί, Κύρκου , άλλο των Ινγκράο, Πουλαντζά. Τη διάκριση δεξιού - αριστερού Ευρωκομμουνισμού την αναφέρει σε μια συζήτηση ο μακαρίτης Πουλαντζάς , την οποία διάβασα σε ένα τεύχος του σχολιαστή ( με έλληνες διανοούμενους του Παρισιού τον Βεργόπουλο κ.λ.π.). Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ο Βεργόπουλος ανέφερε την πολιτική του Ιταλικού Κ.Κ., τον περίφημο ιστορικό συμβιβασμό, ο Πουλαντζάς τον χαρακτήρισε σαν << κολοκύθια με τη ρίγανη >>. Εν πάσει περιπτώσει δεν θεωρώ πλέον τον ευρωκομμουνισμό σαν επιτυχημένη πρόταση ( πώς θα μπορούσα άλλωστε; ) αλλά επίσης πιστεύω ότι κι οι άλλες προτάσεις, στρατηγικές, προτάγματα κ.λ.π. έχουν φθάσει σε αδιέξοδο ( σταλινισμός, μαοισμός, τροτσκισμός, σοσιαλδημοκρατία αναρχισμός ίσως (κ.λ.π. ). Επίσης δεν θεωρώ όλη τη κατασκευή του ευρωκομμουνισμού για πέταμα. Για την έμπρακτη κριτική του σοβιετικού μοντέλου, άραγε το κινέζικο μοντέλο ( επί Μάο έτσι; ) θεωρείται επιτυχημένο; Δεν το πολυπιστεύω.Δεν έχω ολοκληρωμένη πρόταση σύντροφε, μόνο επι μέρους. Την αγωνία μου καταθέτω, τα άγχη μου, τις λιγοστές εμπειρίες και γνώσεις μου.
    Τώρα στα ζέοντα και επίκαιρα:
    Για τις κακές ηγεσίες έχεις δίκιο. Μόνο που ίσως, ίσως λέγω, όλη η παλιά γεννιά έχει πάνω της την << αρχαία σκουριά >>. Θα μου πείς είδαμε και τη νέα: Τσίπρα, Καριντζή θεέ μου φύλαγε!!
    Για την περίφημη συντηρητική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ , ειλικρινά έχω τις ενστάσεις μου. Ποιο νομο του ΠΑ.ΣΟ.Κ ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ; Για ποιό μέτρο της κυβέρνησης είπε το παραμικρό εγκωμιαστικό σχόλιο; Πότε έκανε την παραμικρή θετική δήλωση; Ξέρω ότι οι ανανεωτικοί δήλωσαν διάφορα, μέχρι να ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Παπούλια για πρόεδρο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω όχι. Αλλωστε το ΠΑΣΟΚ έχει νωπή λαική εντολή και προφανώς πιο μεγαλή ανοχή από τον κόσμο. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν γενικά την ίδια πολιτική αλλά δεν ταυτίζονται κι απόλυτα ( μια σκέψη έκανα έτσι;). Σε σχέση με άλλα παρόμοια κόμματα ( Γαλλικό Κ.Κ., Ισπανική Αριστερά, Αριστερά της Γερμανίας ) ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ίσως και ο ΣΥΝ, ασκεί πιο επιθετική πολιτική απέναντι στους σοσιαλιστές και πολύ καλά κάνει. Αλλά και σε σχέση με το 1981 και το 1993 ( που οι συνθήκες βέβαια και οι πολιτικές ήταν άλλες ) γενικά η Αριστερά στην Ελλάδα είναι πιο σκληρή απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ( και πολύ ορθά ). Αλλά αν - λέμε αν - η κυβερνηση φέρει ένα προοδευτικό νόμο στη Βουλή ( π.χ. η απόκτηση ιθαγένειας από τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα ) η Αριστερά δεν θα πρέπει να τον ψηφίσει; Γενικά θεωρείς την πολιτική του ΚΚΕ ορθότερη; Δεν ξέρω πώς εννοεί ο ΣΥΝ την προγραμματική αντιπολίτευση και πώς την εφαρμόζει αλλά για μένα η αριστερά πρέπει να έχει ένα πρόγραμμα ( γενικό έτσι; ) και με βάση αυτό να ασκεί πολιτική , π.χ. χωρισμός κράτους εκκλησίας, απλή αναλογικά, δημόσια υγεία, παιδεία κ.λ.π. Σε σύγκριση με την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση , όρα την κριτική των Οικολόγων - Πράσινων ( που θεώρησες ότι τους κτύπησαν τα ΜΜΕ προεκλογικά και ότι κέρδισαν τις εντυπώσεις στο debate ) και θα καταλάβεις τη διαφορά. Τέλος ένα πολύ-μα πολύ σωστό όμως - που είπε ο Αλαβάνος μετά τις ευρωεκλογές είναι ότι ένα κομμάτι όχι αμελητέο στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΣΥΝ ειδικότερα ανήκει στην ανανεωτική πτέρυγα, στην παράδοση του δημοκρατικού ευρωπαισμού , των συνεργασιών κ.λ.π. Αυτό το κομμάτι είναι λάθος να το αγνοήσεις η να το διώξεις. Δεν θέλει ρήξη η επανάσταση αλλά μεταρυθμίσεις και συνεργασίες. . Δεν ψήφισε ΠΑΣΟΚ , μολονότι ήξερε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ . θα κερδίσει, αλλά ΣΥΡΙΖΑ για λόγους παράδοσης, ευαισθησιών κ.λ.π . Δεν ψήφισε το κόμμα που θα νικούσε σίγουρα και ενδεχομένως θα μπορούσε να του κάνει και κανά ρουσφέτι αλλά εμάς που μπαίναμε δεν μπαίναμε στην Βουλή. Εκθέτω τις αγωνίες μου, τις σκέψεις μου εντελώς καλόπιστα και κυρίως συντροφικά. Εύχομαι καλή επιτυχία στη συνάντησή σας στο αμφιθέτρο Γκίνη σήμερα.
    Συντροφικά
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 1. Η ανοικτή συνέλευση μελών του ΣΥΡΙΖΑ στο Αμφιθέατρο ΓΚΙΝΗ (ΕΜΠ) δεν είναι σήμερα αλλά αύριο Κυριακή και ώρα 5 μ.μ.

    2. Η "δεξιά στροφή" αφορά κυρίως τον τρόπο με τον οποίο βλέπει η Κουμουνδούρου να πολιτεύεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Σε παραπέμπω στο παρακάτω απόσπασμα από ένα παλαιότερο κείμενό μας, που εξηγεί αυτή την θέση:

    Αυτός ο νέος ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για να αναλάβει το ρόλο της συστημικής αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ. Το “πρόγραμμα” του ΣΥΝ, που έχει μπει στο ντουλάπι, βγαίνει για να χρησιμοποιηθεί ως οδηγός για αυτή την δουλειά. Όμως για τους Αριστερούς, η Αριστερά δεν κρίνεται σήμερα από πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι αναλύσεις της και οι διαχειριστικές προτάσεις της απέναντι στην οικονομική κρίση. Η δύναμη των προγραμμάτων της Αριστεράς δεν μετριέται από την αύξηση της δημοτικότητας, αλλά από την ικανότητα που έχουν να οργανώνουν τις λαϊκές αντιστάσεις και να συγκροτήσουν κοινωνικά μέτωπα. Με το εργατικό κίνημα στο περιθώριο, οι διαχειριστικές προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όσο “αριστερές” και αν είναι, δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Δεν υπάρχει το “υποκείμενο” που θα μπορούσε να τις διαπραγματευτεί. Η ανυπαρξία μαζικού κινήματος δεν μπορεί να υποκατασταθεί από οποιαδήποτε κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που ασκείται με βάση “αριστερά” προγράμματα και “φιλολαϊκές” προτάσεις διεξόδου από την κρίση. Το γνωρίζουν πολύ καλά οι αντίπαλοί της, γιαυτό δεν ανησυχούν και χαριεντίζονται μαζί της....

    Ως προς τα άλλα που αναφέρεις, δεν νομίζω ότι διαφωνούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο Αλαβάνος, ότι ο εχθρος βρίσκεται εντός των τειχών.
    Πρόκειται για το πλεον πολιτικά καθυστερημένο κομμάτι της αριστεράς, το οποίο και εκπροσωπει ο ίδιος ο Αλαβάνος. Το τμήμα εκείνο που με αρχηγό τον Αλαβάνο, προσκαλούσε το ΚΚΕ (ναι το σημερινό της Αλέκας) για συνεργασία, το τμήμα εκείνο που ανέχτηκε την συμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ οργανώσεων εξώφθαλμα αντιδημοκρατικών, το τμήμα εκείνο που παντα διέθετε "εθνικές ευαισθησίες" όπως άλλωστε και ο ίδιως ο Αλαβάνος, ιδίως όταν ήταν ευρωβουλευτής, το τμήμα εκείνο που ποτέ δεν ξεπέρασε το γεγονός της διαγραφής από το ΚΚΕ και το οποίο πάντοτε συμπεριφερόταν απολογιτικά απέναντι στον περισσό (ποντίκια τους είπαν και δεν είπαν κουβέντα!), το τμήμα εκείνο που παρά την διεθνιστική του φρασεολογία ονειρεύεται ένα εθνικεντρικού τύπου σοσιαλισμό και συνεχίζει να αντιμετωπίζει την ΕΕ ως όργανό του ιμεριαλισμού, το τμήμα εκείνο μπου ανήγαγε τον αντιπασοκισμό σε κριτήριο αριστεριφροσύνης, το τμήμα εκείνο που αν και βρέθηκε στον συνασπισμό, ποτέ δεν πίστεψε στις αξίες και τις ιδέες του, ακόμα και όταν τις ψήφιζε!
    Πράγματι, ο Αλαβάνος έχει δίκιο, ο εχθρος βρίκεται εντός των τειχών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νομίζω ότι αριστερό πρόγρΑμμα και μαζικό κίνημα ( κινήματα ορθότερα ) πάνε μαζί. Συμφωνώ ότι αριστερό πρόγραμμα χωρίς κίνημα δεν γίνεται αλλά και κίνημα χωρίς πρόγραμμα δεν νοείται. Απλή διαλεκτική. Τέλος για το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ που όλοι συζητάμε θα ήθελα να θυμίσω ότι το καταστατικό της ΕΑΡ ( δεξιά μετεξέλιξη του ΚΚΕ εσωτερικού ) ήταν πιο αριστερό από αυτό του ΚΚΕ εσωτρικού ( προέβλεπε τάσεις, διαρκές συνέδριο κ.λ.π), το κόμμα όμως, η ΕΑΡ, ήταν δεξιότερο ΤΟΥ κκε εσωτερικού. Ακόμη όλοι θαυμάζουμε το καταστατικό του DIE LINKE ( και πολύ ορθώς ), πλήν όμως η πολιτική του είναι δεξιότερη του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς ( επιδιώκει διακαώς τη συνεργασία με το SPD ( σοσιαλδημοκράτες )). Θέλω να πώ το απλό και μάλλον κοινότοπο ότι το δημοκρατικό καταστατικό, η δημοκρατική λειτουργία είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή προυπόθεση για ένα αριστερό κόμμα.
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ