ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

"Μέτωπό" της Αριστεράς ως πολιτικό έκφραστή του ΟΧΙ, προτείνουν στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ



των
Πάνος Δαμέλος- Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κορινθίας
Γεωργία Καλαρά- Πρώην μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας
Δέσποινα Κουτσούμπα- Περιφερειακή Σϋμβουλος Αττικής- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Σπύρος Μαρκέτος- Πανεπιστημιακός- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Δημήτρης Μπελαντής- Δικηγόρος, Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Φλώρα Νικολιδάκη- Περιφερειακή Σϋμβουλος Άττικής-Μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ


Μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου από την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αριστερά και το κίνημα που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στα Μνημόνια, πιστεύουμε ότι επείγει η συγκρότηση ενός νέου μετώπου δυνάμεων της αριστεράς, που θα μπορέσει να οργανώσει την πάλη του λαού για να καταργηθούν τα Μνημόνια και να φτάσει το «ΟΧΙ» μέχρι το τέλος. Στη βάση αυτής της ανάγκης, και της συζήτησης που έχει ήδη ανοίξει, θα θέλαμε να καταθέσουμε τις παρακάτω σκέψεις.


Δεν υπάρχει ενότητα για την ενότητα
Καταρχήν πιστεύουμε ότι θα είναι σημαντικό για όλους μας, όχι μόνο για τις πολιτικές δυνάμεις που ανήκει ο καθένας και καθεμιά από εμάς αλλά κυρίως για την ίδια την προοπτική της ρήξης, το να φτιαχτεί τώρα ένα ευρύ μέτωπο της αντισυστημικής αριστεράς, που θα συστρατεύσει το κομμάτι ΣΥΡΙΖΑ που διαφοροποιείται από τα αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς που θέλουν να αγωνιστούν για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία, μακριά από τον μνημονιακό δήθεν μονόδρομο, και οι οποίες έχουν μετωπική πολιτική. Αυτό όμως ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει να γίνει αποκλειστικά με μία προσέγγιση «μίνιμουμ συμφωνίας», δηλαδή ότι «όσο λιγότερα πολιτικά ζητήματα θέσουμε, τόσο πιο ευρύ θα είναι το μέτωπο». Η ενότητα για την ενότητα δεν είναι το παν. Το ζητούμενο είναι η ενότητα που μπορεί να κάνει αποτελεσματική τη δράση μας και ειλικρινή την απεύθυνσή μας στον κόσμο.

Το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ
Από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγουν άμεσα τα απαραίτητα συμπεράσματα. Δεν απέτυχε μόνο μία συγκεκριμένη ηγεσία. Απέτυχε μία ολόκληρη πολιτική λογική. Μια λογική που αποσυνέδεσε την τακτική από τη στρατηγική, που συγκέντρωνε δυνάμεις μόνο απέναντι στον αμέσως επόμενο ορατό στόχο. Χτίστηκε μια συμμαχία κατά βάση απέναντι στο «αντι-μνημόνιο», που μπροστά σε αυτόν τον στόχο δεν δίστασε να συμπορευτεί με αστικές δυνάμεις όπως οι ΑΝΕΛ αλλά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κρύβοντας τις θεμελιώδεις διαφορές αυτών των δυνάμεων κάτω από το χαλί. Καθόλη, δε, τη διάρκεια της διακυβέρνησης απομακρυνόταν διαρκώς και από αυτόν τον μίνιμουμ στόχο, μπαίνοντας σε ένα καθοδικό σπιράλ αναδιπλώσεων. Την κρίσιμη στιγμή, η υποχώρηση δικαιολογήθηκε από την πιο ανήθικη, πολιτικά και πραγματικά, επίκληση της «μη ύπαρξης άλλης δυνατότητας», που οδήγησε και στην αντιστροφή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.

Επειδή λοιπόν η ρήξη όχι μόνο με το ευρώ αλλά και με την ΕΕ, όπως και η αναγκαιότητα μη αναγνώρισης και μονομερούς διαγραφής του ληστρικού χρέους, θα βρεθούν άμεσα στην επικαιρότητα σε μια πορεία υλοποίησης μιας φιλολαϊκής πολιτικής πέρα από τα Μνημόνια, χρειαζόμαστε μια πολιτική συμμαχία που θα μιλάει καθαρά για αυτά τα ζητήματα και θα προετοιμάζει τον λαό για τις αναγκαίες ρήξεις, παρουσιάζοντας και τα βήματα για το τι σημαίνει αυτό, πώς μπορεί να επιτευχθεί και σε ποια κατεύθυνση. Είναι κάτι που το ζητάει και ο ίδιος ο κόσμος, που θέτει επιτακτικά το ερώτημα για το «ποιο είναι το σχέδιο για έξοδο από το ευρώ» και τι «κόστος» θα έχει αυτό. Και αυτό δεν απαντιέται ούτε με μισόλογα, ούτε κρύβοντας το ότι η έξοδος από το ευρώ θα πρέπει να συνδυαστεί με τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την έξοδο και από την ΕΕ.

Η ρήξη με την ΕΕ, άλλωστε, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με φοβικότητα, στο όνομα του διεθνισμού. Αντίθετα, είναι αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό μας καθήκον να πούμε καθαρά ότι η ΕΕ δεν είναι η «Ευρώπη των λαών» -αφήγηση που συμφέρει και τροφοδοτείται από όσους έχουν συμφέροντα από αυτήν- αλλά ότι ακριβώς ο δρόμος προς την Ευρώπη των λαών περνά μέσα από την αποδέσμευση, με στόχο τη διάλυση της ΕΕ, μιας ΕΕ που το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτει το πιο σκληρό, και ακραία νεοφιλελεύθερο πρόσωπό της: Το νέο επίπεδο απαιτήσεων της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, που εκφράζεται με τις νέου τύπου συμφωνίες ΤΤΙΡ, CETA (οι οποίες ήδη υπερψηφίστηκαν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), οδηγεί σε εξελίξεις που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τη σύγκρουση που θα πρέπει να υπάρξει (κατάργηση των αρχών του δικαίου, μείωση των καλλιεργήσιμων εδαφών και αιχμαλωσία της τροφής από τις πολυεθνικές των μεταλλαγμένων, κατάργηση των μορφών δημοκρατικής λειτουργίας, μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους δούλους).

Θα είναι καταστροφικό, λοιπόν, το να υιοθετηθεί μία λογική παρόμοια με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, μία λογική σταδίων στην ουσία, που στη θέση του «αντι-μνημονίου» θα βάλει το «αντι-ευρώ» και για τα υπόλοιπα «βλέπουμε». Θα είναι εγκληματικό, θα σημαίνει ότι δεν βγήκε κανένα χρήσιμο συμπέρασμα από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και ότι απλώς προετοιμαζόμαστε για νέες ήττες. Αν μη τι άλλο, το πρόταγμα του όποιου μετώπου είναι και αυτό με το οποίο πολιτικοποιείται ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτό. Η πολιτικοποίηση που παρήγαγε η πολιτική λογική «ακύρωση των μνημονίων μέσα σε ευρώ-ΕΕ» έχει οδηγήσει μεγάλο τμήμα κόσμου που στρατεύτηκε σε αυτή τη λογική να δυσκολεύεται σήμερα να βρει διέξοδο. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει το ίδιο λάθος.

Άλλωστε, μία πολιτική πρόταση που αντιμετωπίζει τον λαό ως «ανέτοιμο» να ακούσει για ρήξεις που θα χρειαστούν άμεσα, εκ των πραγμάτων προωθεί το λογική της ανάθεσης και του στείρου κυβερνητισμού. Αν βλέπουμε στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα τον πραγματικό φορέα της αλλαγής, αν πιστεύουμε σε ένα δρόμο που θα οδηγεί σε διαρκείς συγκρούσεις, τότε ευθύνη και υποχρέωση μιας πολιτικής συμμαχίας είναι να πει την αλήθεια, να πείσει για τις αναγκαίες ρήξεις και να αποτελέσει πολιτική έκφραση ενός αποφασισμένου και συνειδητοποιημένου λαϊκού κινήματος.

Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς

Ταυτόχρονα, η πολιτική συμμαχία που χρειαζόμαστε δεν μπορεί παρά να «βλέπει» προς τον στρατηγικό στόχο: τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Γι” αυτό και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως το τέρμα του δρόμου, ούτε μπορούμε να σπέρνουμε αυταπάτες για έναν «καλό καπιταλισμό της δραχμής». Η σύγκρουση με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για όποια φιλολαϊκά βήματα και σε αυτό πρέπει να είμαστε σαφείς.

Η απαραίτητη παραγωγική ανασυγκρότηση δεν μπορεί παρά να έχει συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο. Γι” αυτό είναι σημαντικό να πούμε ότι οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που θα χρειαστούν, θα γίνουν χωρίς αποζημίωση, με στόχο να λειτουργήσουν υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε μία επιστροφή στο 2009, ούτε μία ομαλή μετάβαση σε ένα σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο αποκλειστικά μέσω μιας «αριστερής κυβέρνησης», με το λαϊκό και εργατικό κίνημα σε ρόλο παρατηρητή και ψηφοφόρου. Αντίθετα, πρέπει να αξιοποιήσουμε την πλούσια κινηματική εμπειρία των τελευταίων χρόνων, τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα πειράματα αυτοδιαχείρισης και να προτείνουμε την εκκίνηση μετάβασης σε ένα διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, με βάση τις πραγματικές εμπειρίες του κόσμου του αγώνα και της πραγματικής ζωής. Ένα μοντέλο στο οποίο η πραγματική δημοκρατία δεν θα είναι ένα σκέτο σύνθημα αλλά καθημερινή κατάκτηση, ώστε μέσα από μια διαδικασία μετασχηματισμού για να περάσει η εξουσία κι ο πλούτος στα χέρια αυτών που τον παράγουν. Κι αυτή η μεγάλη πορεία ξεκινά με τα σημερινά βήματα.

Η δημοκρατία στη βάση του μετώπου

Η πρόσφατη πείρα έδειξε ότι η από δω και πέρα πορεία μας, το μόνο που δεν χρειάζεται, είναι ένα νέο αρχηγό. Χρειαζόμαστε πολιτική λειτουργία, διαφανή, δημοκρατική, πάνω απ” όλα συλλογική που να αξιοποιεί όλα τα αγωνιζόμενα κοινωνικά στρώματα και να εκτοπίζει φαινόμενα ηγεμονισμού και υπερσυγκέντρωσης «εξουσιών». Το νέο σχήμα χρειάζεται συλλογική ηγεσία που θα κατορθώσει να συνδυάσει την αναγκαία -σε ένα αριστερό σχήμα- πολυφωνία με την αποτελεσματικότητα στη δράση, και θα κάνει πράξη αυτό που χρόνια αναζητούμε στην Αριστερά: τη σύνθεση μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις ως προωθητική δύναμη, όχι ως παραλυσία ή υποστολή στόχων και ιδεών.

Όλα τα παραπάνω, κατά τη γνώμη μας, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να μπορέσει το μέτωπο που θα φτιαχτεί να συμβάλλει στην ισχυροποίηση του κινήματος και στην οργάνωση του λαού, που είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει την κατάργηση των μνημονίων, τη σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό, την εκκίνηση μιας διαδικασίας μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομίας στη βάση των δικαιωμάτων και των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, με όλες τις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις που αυτή η πορεία συνεπάγεται. Συγκρούσεις που, όπως έδειξε και το συντριπτικό «όχι» του δημοψηφίσματος, είναι και κοινωνικά αναγκαίες και ρεαλιστικές. Κατά τη γνώμη μας, ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν «μικραίνει» την απεύθυνση, αντίθετα την πλαταίνει, αφού δίνει πολύ πιο πειστικές απαντήσεις στην πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες -δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι ιστορικές- τόσο για το μέλλον της αριστεράς αλλά και συνολικά της ελληνικής, και όχι μόνο, κοινωνίας. Με τόλμη και αισιοδοξία λοιπόν, να συμβάλουμε σε μια πολιτική και κινηματική συστράτευση που θα μπορέσει να φέρει νίκες. Που θα διδαχθεί από λάθη (και του πρόσφατου) παρελθόντος και θα φροντίσει να μην τα επαναλάβει. Που δεν θα αφήσει στα μισά τον αγώνα για να ξηλώσουμε τα μνημόνια και τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της υποτέλειας, επειδή θα μείνει από πολιτικά «καύσιμα». Για την αξιοπρέπεια, την κοινωνική χειραφέτηση, για έναν άλλο δρόμο που μόνο ένας συνειδητοποιημένος λαός μπορεί να επιβάλει. Για το «ΟΧΙ» μέχρι τέλους, το «ΟΧΙ» μέχρι τη νίκη!

Πάνος Δαμέλος- Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κορινθίας
Γεωργία Καλαρά- Πρώην μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας
Δέσποινα Κουτσούμπα- Περιφερειακή Σϋμβουλος Αττικής- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Σπύρος Μαρκέτος- Πανεπιστημιακός- ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Δημήτρης Μπελαντής- Δικηγόρος, Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Φλώρα Νικολιδάκη- Περιφερειακή Σϋμβουλος Άττικής-Μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

6 σχόλια :

  1. Μια καλή προσπάθεια να μπει το ανταρσύα στη βουλή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ποίο ανταρσύα; αυτό που συνυπόγραψε πριν μερικές μέρες με τον Λαφαζάνη ή το άλλο;

      Διαγραφή
  2. Δεν τους χαλάει μόνον η Ζωή, ο Γλέζος και ο Βαρουφάκης, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που ψήφισε ΟΧΙ και δεν είναι ντούροι "αντικαπιταλιστές" που αντέχουν το "ΟΧΙ μέχρι τέλους". Όλοι αυτοί δεν έχουν θέση σε μια συμμετοχική πολιτική συγκρότηση. Είναι στην καλύτερη περίπτωση πιθανοί ψηφοφόροι του επαναστατικού "μεταβατικού προγράμματος" που έχουν έτοιμο στην κωλότσεπή τους οι πρωτοπόροι επαγγελματίες επαναστάτες του αριστερού ΣΫΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αμάν... φαίνεται να έχουμε τις απαντήσεις πριν τεθουν τα ερωτήματα. Και το "σωστό" επαρκώς "αριστερό" πρόγραμμα έχουμε (από ποιες διαδικασίες έχει προκύψει είναι άλλη κουβέντα) και τα στελέχη έχουμε (σαν έτοιμα από καιρό). Και στο σχήμα καταλήξαμε: θα είναι μέτωπο (εικάζω οτι γνωρίζουν ΟΛΟΙ το (ιστορικό και πολιτικό) στίγμα που προσδιορίζει ενα "μέτωπο".
    Φυσικά υπάρχει αυτάρκεια και βεβαιότητα για ΟΛΑ (αφήστε και κανένα περιθώριο για να βάλουμε και κανένα ερωτηματικό, δεν θα μας χαλούσε).
    Εμπρός λοιπόν για κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ που να μην ειναι ακριβώς και ΣΥΡΙΖΑ αλλά να θυμίζει και μία ολίγη από ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και στην καλύτερη περίπτωση θα ζήσουμε την εξέλιξη της "εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς" σε "κοινοβουλευτική αριστερά".
    ΑΝ υπάρχει "παρακάτω", και υπάρχει "σήμερα αυτό δεν προκύπτει από τέτοια κείμενα, αλλά πρέπει βασανιστικά να αναζητηθεί από άλλες διαδικασίες (μαζικές, συμμετοχικές). Οι συμφωνίες κορυφής στελεχών και παραγόντων τελικά πόσους αφορούν (ας ξεχασουμε για την ώρα και το ενδεχόμενο να υποκρύπτονται και ανθρώπινα ονειρα "εγω ποτε θα γινω βουλευτης")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η επιλογή του ονόματος "Λαϊκή Ενότητα" δεν ειναι και η καλύτερη. Αφενός γιατί απουσιάζει κάθε αναφορά στην "αριστερά" (γιατί άραγε δεν κρίθηκε σημαντικό να περιλαμβάνεται αυτή η λέξη ως ουσιαστικό ή επίθετο;) κι αφετέρου γιατί παραπέμπει (στην καλυτερη περίπτωση) στο μέτωπο (ρητά ή άρρητα).

    Η συνεχώς επαναλαμβανόμενη πρόταση, σε διάφορες παραλλαγές, προς το ΚΚΕ και την Ανταρσυα αν δεν συνιστά μεταφυσική εμμονή είναι προβληματική ως αντίληψη.

    Το ορθόν ειναι να απευθύνεσαι στο λαό (άμεσα) και οχι να αναζητάς συμφωνίες κορυφής και μάλιστα όταν τρως πόρτα τουλάχιστον από πλευράς ΚΚΕ .

    Καλώς ή κακώς είναι άλλη συζήτηση, το γιατί επιμένεις είναι "μυστήριο" και στην καλυτερη το επιχείρημα ότι απευθύνεσαι στο ΚΚΕ για να "αποκαλύψεις" στα μέλη και τους φίλους του την λανθασμένη γραμμη της ηγεσίας (και άρα να αποδεσμευτουν δυνάμεις κλπ) είναι μια δικαιολογία.

    Η πρόταση προς την Ανταρσυα τι ακριβώς σηματοδοτεί ή συνιστά; Ένα παράδοξο πολιτικό φλερτ με την "εξωκοινοβουλευτική αριστερα" και για να είμαστε ακριβέστεροι σε ποιο απ΄όλα τα μέρη που τη συναποτελούν; (οι "συνιστώσες" της Ανταρσυα δεν ειναι ούτε ενιαίες, ούτε αποτελούν τον κρίσιμο παράγοντα που θα συντελέσουν σε μια μεγάλη ποιοτική ή ποσοτική εξέλιξη και μετεξέλιξη).

    Η πρόταση (η όποια πρόταση) πρέπει να απευθύνεται με τρόπο λιτό και εύκολα αντιληπτό στην κοινωνία. Εκεί χτίζεις συμμαχίες (και "μέτωπα"), εκεί δημιουργείς δεσμούς συντροφικότητας και αλληλεγγύης, εκεί συγκροτείς "στρατό" για τη μάχη που θες να δώσεις.

    Η διαδικασία: συγκροτούνται τα επιμέρους επιτελεία - συμφωνούν στο πρόγραμμα (κοπτοραπτική) - βαφτίζουν το "μέτωπο" και το προτείνουν στο λαό (ο οποίος πρέπει και να το αποδεχτεί...) είναι απολύτως λανθασμένη. Αυτό είναι ο ορισμός της ανάθεσης, της αντίληψης των "σοφών ιερατείων", είναι αυτό που και αλλος σχολίασε ότι τα έχουμε απαντήσει όλα.

    (Και τότε όταν το πράγμα δεν προχωρά, αρκεί να φωνάξουμε στα "απλά μέλη" πως πρέπει να δειξουν πιο μεγάλο ζηλο για να μοιράσουν φυλλάδιο και να κολλήσουν αφίσσα και όλα θα πάνε καλα ή να ανακαλύψουμε τον εσωτερικό εχθρό ή να βρουμε το μονοπάτι και τη δικαιολογία διαφόρων συμβιβασμών).

    Σε κάθε διάσπαση ένα μεγάλο μερος των μελών πάει σπίτι του, αυτό ειναι το "αξίωμα" των διασπάσεων. Και όσοι παραμένουν άλλοι το κάνουν απο μια αίσθηση υποχρεωσης και φιλότιμου (με μισή καρδιά) κι αλλοι (λιγότεροι) είναι οι απόλυτα πεισμένοι (φυσικά υπάρχει και μια αλλη κατηγορία νεο-μουτζαχεντιν αλλά γι' αυτούς δεν συζητάμε). Μπορουμε να κάνουμε κάτι για να μην επαναληφθεί και επιβεβαιωθεί το "αξιωμα" ή έστω να αλλαξουμε επί το θετικότερο τις αναλογίες; Είναι κι αυτό ένα στοιχημα.

    Αντε λοιπόν καλή τυχη σε όλους (και ψυχή βαθιά) γιατί ολα δείχνουν οτι βλεπουμε μόνο σκηνές απο τα προσεχώς και το "εργο" θα ειναι μεγάλο σε διάρκεια με ανατροπές και σασπενς για ολους. Το εκ νέου ρευστοποιημένο σκηνικό (κι αυτή η ρευστοποίηση δεν προκύπτει αποκλειστικά απο τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ) προμηνύει "χοντρά ζόρια". Επίσης όσοι εκτιμούν οτι η διασπαση στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία (1) συντελεσμένη και τροχοδρομημένη σε δρόμο μιας κατεύθυνσης κάνουν λάθος. Οι διασπάσεις, αποχωρήσεις, διευρύνσεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.ΕΝ. θα συνεχιστούν και θα αφορούν το συνολο του αστικού και μη πολιτικού κόσμου και προσωπικού. Υπομονή σε ολους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σωστές βέβαια οι σκέψεις των 6, και κρίσιμα τα ζητήματα τόσο της δημοκρατίας, όσο και της πολιτικής γραμμής.
    Αναπόσταστο θα πρέπει λογικά να θεωρούν οι 6, ότι αυτά τα θέματα μπορούν να αναπτυχθούν και επιλυθούν με την συλλογική πράξη και διανόηση των "αποκάτω που επομένως δεν προκαθορίζεται με τις ¨απο τα πάνω" συνταγές (τους). Λογικά αυτό πιστεύουν. Αν είναι έτσι, τότε χρειάζεται χρόνος και φυσικά δεν ξέρουμε πόσος.
    Παράλληλα, σίγουρα οι 6 θα ήθελαν αυτά τα ζητήματα να τεθούν στο μαζικό κ λαϊκό επίπεδο και όχι "μεταξύ μας".

    Εν τω μεταξύ, αν το μέτωπο του ΟΧΙ καταγράψει π.χ. ένα 4% στις επόμενες εκλογές και οι συστημικές δυνάμεις έχουν συντριπτική παρουσία, αυτά τα ζητήματα θα είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να εκδιπλωθούν.

    Ας μη μας μυρίζει λοιπόν το ένα και μας ξυνίζει το άλλο. Κανείς δεν θα εμποδίσει τα θραύσματα της αριστεράς να επανθιδρυθούν καταφέρονοντας αυτό που δε κατάφεραν τόσες δεκαετίες. Ελπίζουμε να μπορέσουν. Προφανώς όμως δεν θα μπορέσουν σε ένα τοπίο πλήρους πολιτικής υποταγής.
    Άλλο λοιπόν το ένα, άλλο το άλλο. Μέσα στο αναγκαστικά θολό αλλά λαϊκό μέτωπο και όχι μέσα στο καθαρό, αλλά στείρο κουκούλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ